Kto tu nie przychodzi, ten sam sobie szkodzi:-)

Tytuł posta nie zabrzmiał skromnie, ale mój prywatny "paradise" musi być przeze mnie zaprezentowany. Wyobraźcie sobie, że na wolne dni nigdzie nie wyjechałam z dwóch powodów:

Pierwszy to ten, by spędzić jak najwięcej czasu z Wnukami.
Konraduś i Natunia wspaniale się rozwijają i każdy dzień wnosi coś nowego, żaden się nie powtórzy- babcia wie o tym i wykorzystuje każdą okazję by dać Wnukom swój czas i miłość.

Drugi powód to taki, że mój ogrodo- las każdego ranka wita mnie nowym kwieciem.
Jest piękny o każdej porze dnia. Nie mogę go zostawić na kilka dni, bo za ten czas będzie miał dla mnie inne niespodzianki.

Przyszedł więc czas na wisterię i guldyn, które wkomponowały się w kiście bzu.

W sobotni poranek do towarzystwa dołączyła róża pomarszczona obwieszczając światu, że przebija swym zapachem szacowne koleżeństwo!

 Za tło wzięła sobie młode listki brzóz, za sąsiedztwo guldyn i derenia.

Zachęcone tymi amorami, akacje nie poczekały ani dnia dłużej.
To jedne z najbardziej ulubionych przeze mnie drzew. Rosną na naszym biednym piasku i stroją się w białe suknie na czas pierwszych komunii świętych.

Im starsze, tym piękniejsze...
Lubię ich korę, stare drzewa są wyżłobione czasem i warunkami, w jakich przyszło im żyć...jak ludzkie serce, na którym każde zmartwienie wykrawa kolejną bruzdę.
To drzewa mojego dzieciństwa, czasu, gdy mój świat zawężał się do małej wioski i ogromnej miłości Taty prowadzącego mnie w pola i okoliczne laski. I pokazującego mi ten zaczarowany świat...
I to we mnie pozostało na zawsze.

A u stóp drzew, ozdobna trawa przygrywa na wietrze zapomniane melodie...
I gdzie ja mam wyjechać? Otwieram tylko furtkę do lasu.

Z powodu całkowitego braku wolnego czasu, zaplanowany obraz z bukietem bzu, musi poczekać.

Na kwitnące kwiaty oraz na prezentację obrazów powstałych z okazji zbliżających się wesel, zabrakło miejsca.
Bądźcie jednak cierpliwi...już niebawem...
A tymczasem uciekam do mojego raju.