Powróciłam do losów Pięknej i Bestii po ponad 50. latach.

Była sroga zima...
Całe dnie spędzałam z moim ukochanym Tatą w naszym małym, wiejskim domku, odciętym wraz z całą wioską od świata, wysokimi zaspami.
Każdego dnia, moja mama pokonywała rano 5 km i w drodze powrotnej kolejne 5, by dotrzeć do miejsca pracy w miejscowości, w której ja pracuję od 18 lat.
Brat, starszy o 8 lat ode mnie wychodził do szkoły, a my z tatą staraliśmy się zagospodarować dany nam czas.
Oczywiście bez elektryczności, bez telewizji, bez możliwości wydostania się z wioski.
Na szczęście w domu było radio, oczywiście na baterie i właśnie ono sprawiało, że baśniowe słuchowiska przenosiły mnie w zaczarowany świat.
Mogłam mieć wówczas 5 lat, a może mniej, gdy na falach eteru popłynęła baśń " Piękna i Bestia".
Losy Belle, ukochanej córeczki Maurica, uwięzionego w pałacu okrutnej bestii, wzruszyły mnie ogromnie.
Bardzo kochałam mojego tatę, więc utożsamiałam się z Belle i przeżywałam cały dramatyzm sytuacji, a cerata pokrywająca stół, na którym stało wysłużone radio, była mokra od łez.

Dobrze, że, finał słuchowiska przyniósł szczęśliwe rozwiązanie i już wtedy dowiedziałam się, że zewnętrzne piękno jest niczym w porównaniu z pięknem wewnętrznym. Bo przecież dziewczyna pokochała szpetnego potwora, który miał czułe, kochające serce.

Jakiś czas temu, w pobliskim kinie, pokazano ekranizację tej pięknej opowieści, więc się wybrałam i nie przeszkadzało mi to, że byłam najstarszym widzem na sali.
Film wykonany w technologii 3D okazał się być przepiękną ekranizacją baśniowych wydarzeń, a ja na nowo przeżywałam miłość córki i ojca, której nie jest w stanie nawet śmierć umniejszyć...

PIĘKNA I BESTIA

Rok: 2017

Kraj: USA
Czas - 2 godz. 3 min.
Belle gotowa jest zamieszkać w zamku potwora, aby ratować ojca. Z czasem między dziewczyną a bestią zaczyna rodzić się uczucie.
reżyseria:    Bill Condon
scenariusz:    Stephen ChboskyEvan Spiliotopoulos
premiera:    17 marca 2017 (Polska) 15 marca 2017 (świat)
Belle (Emma Watson) jest mieszkanką francuskiej wioski. Kiedy dowiaduje się, że jej ojciec Maurice (Kevin Kline) został uwięziony w pałacu okrutnej bestii (Dan Stevens), postanawia odnaleźć jego siedzibę. Dziewczyna oferuje mu swe życie, w zamian za życie ojca. Potwór przystaje na propozycję. Ku zdziwieniu Belle, bestia nie więzi jej w lochu. Zamiast tego dziewczyna zamieszkuje w pięknej komnacie pełnej zaczarowanych przedmiotów, takich jak: zegar Cogsworth (Ian McKellen), świecznik Lumiere (Ewan McGregor), czy miotełka Plumette (Gugu Mbatha-Raw). Tymczasem Maurice chcąc uratować swą córkę, zwraca się o pomoc do pewnego myśliwego - Gastona (Luke Evans), który jest zakochany w Belle.
Do poznania dalszych losów bohaterów zachęcam...

A jako podsumowanie całej historii zamieszczam obraz mojego wiosennego Anioła z kaczeńcami w ręku, zamyślonego nad dobrocią, która nigdy nie umiera, gdy raz trafiła na dno serca...

Łąki umajone, bzy szczęściem pachnące i ludzie lepsi na wiosnę.

Zauważyłam, ze aura ma duży wpływ na generowanie określonych zachowań ludzkich. Wytłumaczenie jest dość proste. Słoneczko od wczesnego świtu ogrzewa ciało i ducha, upojne bzy i konwalie mieszają czarodziejskie zapachy, obłoczki żeglują po błękitnym niebie, wszędzie zielono i radośnie. Ptaki koncertują na całego, wieczorem do tych koncertowych zmagań dołączają swój rechot wesołe żaby, a na łąkach! już słychać cykady.

Wobec powyższych zdarzeń nawet ponuracy nie mogą przejść obojętnie.

Zwróćcie uwagę, że coraz więcej ludzi się uśmiecha i coraz więcej oferuje swoją pomoc.

Mnie też z samego ranka pewna Osoba rozradowała dziękując za moje codzienne, jednakowe od lat zachowanie ( tak postrzegam swoje obowiązki szefa i nigdy świadomie nie nadużywam swojej władzy).
A jednak miło było usłyszeć, że ktoś to docenia, że widzi, że jest wdzięczny...

Tych przykładów serdeczności zauważyłam dość dużo w ostatnim czasie...

Spróbujcie się na chwilę zatrzymać, a zauważycie ile wokół Was jest ludzkiej życzliwości, tej drobnej, zwyczajnej, codziennej, ale jakże bardzo ważnej.

Jestem pewna, że wszędzie jest mnóstwo drobiazgów, które potrafią wlać w ludzkie serca otuchę, mimo smutków, zmartwień, cierpień i chorób, których nigdy nie brakuje.

Mój dzisiejszy post składa się z krótkich przemyśleń i wielu fotografii, bo chcę nasycić Wasze oczy zwyczajnym pięknem, danym nam wszystkim bez wyjątku.

Dwanaście pierwszych zdjęć pochodzi z mojego najzwyczajniejszego w świecie ogrodu.

Ale na wędrówkę po pięknym ogrodzie chcę Was zaprosić na pewnego bloga, którego jeszcze mało osób odwiedza, a warto tam zajrzeć.

Bloga prowadzi cudowna młoda Matka Tadeuszka i matka oczekującego na narodziny Nikosia, wspaniała żona, gospodyni, ogrodniczka, której codzienne dokonania wprawiają mnie w zachwyt.

Nie wiem, w jaki sposób godzi ona te wszystkie obowiązki, ale wiem, że jest wzorem pogodnej kobiety, a jej blog jest pełen ciepła, miłości rodzinnej, wdzięczności za codzienne dary losu, więc koniecznie zagośćcie u Klaudii http://domprzywiosennej5.blogspot.com/
choćby po to, żeby zobaczyć jak piękna może być CODZIENNOŚĆ.

Moje wiosenne wyjazdy obfitują w nowe fotografie, nie mogę się oprzeć urokowi takich miejsc.

A teraz jeszcze jedna refleksja, w czerwcu mija 30 lat od dnia, gdy św. Jan Paweł II na tarnowskich polach beatyfikował Karolinę Kózkównę, więc z tej okazji odbędzie się wiele pięknych przedsięwzięć.
Wiecie, że każdego miesiąca uczestniczę w Drodze Krzyżowej szlakiem Jej męczeństwa.
Wczoraj, 18 maja, przy pięknej pogodzie, rzesze pielgrzymów ( na zdjęciu tylko mały fragment) idąc przez pachnący majem las ( wiecie jak pachnie las w maju?) i wśród zielonych łąk odśpiewało Litanię Loretańską, a potem " chwalcie łąki umajone..."
Chyba nie może być piękniejszej scenerii dla naszych polskich nabożeństw majowych.
Sanktuarium w Zabawie jest jedynym miejscem na świecie, gdzie doczesne szczątki parafianki są umieszczone pod ołtarzem głównym Jej kościoła parafialnego.
Zainteresowanych odsyłam na stronę http://www.sanktuariumzabawa.pl/index.php/pl/

O świcie, takim zamglonym, najlepiej widać, to, co dzieje się w sercu...

Dobrych dni i wielu okruchów dobra Wam życzę.

Nasze własne przeżywanie wielkich wydarzeń.

100. rocznica objawień fatimskich, 36. rocznica zamachu na naszego Ojca Świętego, kanonizacja pierwszych Dzieci, które nie były męczennikami- to ostatnie niezwykłe wydarzenia, które było nam dane przeżywać.

 Nie byłam w Fatimie i realnie patrząc w przyszłość, pewnie nie będę...

Ale się cieszę, że mogłam dożyć tego dnia i za pośrednictwem telewizji zobaczyć radość tysięcy ludzi.

A jeszcze bardziej cieszę się, że w naszej parafii, w której od kilku lat odbywają się comiesięczne różańce fatimskie, 13 maja -corocznie- ma miejsce piękne nabożeństwo ku czci Fatimskiej Pani połączone z procesją wiodącą ulicami Olesna.
Nikt nikogo nie zmusza, a uczestników tych religijnych wydarzeń o starannie dobranej liturgii przybywa z roku na rok.
I każdy z nich niesie coś w sercu...

Kiedy kończy się procesja jest ciemno i tradycją stało się już, że w niebo szybują kolorowe fajerwerki pod czujnym okiem miejscowej straży pożarnej.

W setną rocznicę objawień, przywiezione z Portugalii figury Matki Bożej wyruszyły na peregrynację po naszej parafii.
Każda rodzina, która zechce, może gościć przez jedną dobę MB Fatimską pod swoim dachem, odnotowując ten fakt i imiona domowników w specjalnym pamiątkowym zeszycie.
A na placu przed kościołem Anioł i Dzieci z Fatimy przypominają o ciągłej trosce Maryi o losy ludzkości...

Matko Boża z Fatimy...Ty wszystko wiesz...

"Kto się w maju urodzi, dobrze mu się powodzi."

Czy przysłowie z tytułu posta jest prawdziwe? Niech się wypowiedzą osoby urodzone w maju...
Jedno jest pewne, ze to miesiąc opiewany przez poetów, okrzyknięty miesiącem zakochanych, budzący przyrodę do życia.
W tym roku jakby zapomniał o swoich powinnościach. Rzuca deszczem, mrozem, płynie ciemnymi chmurami, zamyka główki kwiatom, jakiś zbuntowany ten maj.
Na przekór jego humorom zamieszczam pogodny wiersz i fotografie słonecznych mniszków, które już są zamknięte w słoikach jako wyśmienite miodki domowej roboty.

Tańczymy w takt naszej radości

na pięciolinii miłości

zawieszamy szczęście

utkane ze zwyczajnych dni

głośnym uśmiechem obwieszczamy światu

że istnieje miłość

która nic sobie nie robi z rozumu

żyje własnym życiem

wbrew prawidłom i regułom

osacza serce złotymi nićmi szczęścia

szalona wariatka malująca mlecze na kolory słońca

i budząca fiołki spod zimowych liści snu

bez niej nie byłoby wiosny o kwitnących jabłoni   

Zdążyłam ze zbiorem przed zimnymi Ogrodnikami i przed zimną Zośką.

Niektóre rośliny dzielnie zmagają się z zimnem, więc zasłużyły na prezentację:-)

Robimy co możemy, by nie poddać się smutkom, których pewnie nikomu nie brak...

A dwie poniższe fotografie pochodzą z majowego poranka, z dnia 10 maja.
Mimo naszych starań, nie jesteśmy w stanie poskromić przyrody.

A teraz rzecz o nietypowej i wzruszającej przesyłce.
Na moim biurku w pracy pojawiła się w tym tygodniu koperta adresowana na Gimnazjum.
Wszystkie blogowe koleżanki mają moje prywatne adresy, więc z wielkim zainteresowaniem " dobrałam się" do przesyłki.
Autorką listu okazała się Iwona z Gliwic, która kiedyś trafiła na mojego bloga przypadkiem i jak się okazało została tam na dłużej.
Jestem pod wrażeniem, bo dokładnie przeczytała, idąc miesiącami, każdy mój post, poznała moje zainteresowania, odpowiedziała na nie pięknym listem, który utwierdził mnie w przekonaniu, że warto prowadzić bloga dla takich właśnie Osób, wrażliwych, szukających czegoś więcej niż niesie zwykła codzienność.
Iwonka przysłała mi tomik " Madonny Bieszczadzkie", który " pochłonęłam" w tym samym dniu, a ponieważ dołączyła obrazki Maryjne z różnych miejsc, do których dane jej było pielgrzymować, postanowiłam, że i ja kiedyś napiszę cykl poezji " Madonny Polskie", który zadedykuję Iwonce i Osobom lubiącym moje poezje.
Uwadze Iwony nie umknął fakt, że gromadzę obrazki w albumie od Jadzi i że kocham Bieszczady, drewniane kościółki i cerkwie.
To niesamowite, że zupełnie obca osoba ( nawet nie wiem w jakim jest wieku, czym zajmuje się na co dzień) potrafiła odnaleźć tyle wspólnego ze mną.
Dziękuję Iwonie za ten miły dar, za zwyczajną, ludzką życzliwość i zapewniam, że pisząc posty będę o nie pamiętać.

Serdecznie pozdrawiam wszystkich Czytelników, a urodzonym w maju, składam życzenia spełnienia tytułowego powodzenia w każdym odcieniu życia.

;

"Na świętego Stanisława rośnie koniom trawa".

"Jeśli deszcze w maju, wszystko rośnie jak w gaju"- tak głosi przysłowie.
W moim ogródku chwasty rosną rzeczywiście jak w gaju, ale jest tak mokro, że niewiele można temu zaradzić.

Przydomowy lasek wygląda zielono i żółto, ale o tym w następnym poście.

Staram się pisać posta na św. Stanisława, bo mój Tato w tym dniu obchodził swoje święto.
Kochał bzy i tulipany. Jego bez już rozkwitł.

 W tamtych czasach, Mama sadziła te popularne- czerwone i cieszyła się, gdy na Stanisława zakwitała cała grządka, później zdobyła żółte.

Kiedy zakwitają bzy i tulipany, moje myśli wędrują ku Rodzicom i wspominam dobry czas szczęśliwego dzieciństwa.

Sadzę więc do gruntu nowe cebulki ( w doniczkach), mimo, że walka z nornicami nie jest łatwa.

 W tym roku zakwitły wszystkie na św. Stanisława.

 I radują oczy bogactwem barw i kształtów.

W takim dniu przychodzą refleksje...
Dziś uświadomiłam sobie, że nie mam prawie wcale wspólnych zdjęć z Rodzicami, jedynie te nieliczne z dnia I Komunii Świętej.
To były inne czasy, nawet na uroczystościach weselnych nie było fotografów. A szkoda.

Jedno z nielicznych zdjęć, bardzo słabej jakości, wszak w 1982 roku nic nie można było kupić, poza octem i marmoladą, jest pamiątką życzeń składanych sercem...
Jak widać, warto gromadzić fotografie, bo kiedyś będą one pamiątką ważnych chwil...zwłaszcza wtedy, gdy w naszym gronie zabraknie Bliskich.