" A życie to radość i cierpienie, dwoje nierozłącznych towarzyszy, którzy wędrują ze wszystkimi ludźmi pod słońcem."

K+M+B 2016 -Christus mansionem benedicat 2016, czyli niech Chrystus mieszkanie błogosławi
Święto Trzech Króli czyli Objawienia Pańskiego.

 Kredę poświęcę, wszak to nadal jedno z ważnych narzędzi mojej pracy.
 Wiersz L. Staffa  niech posłuży dobrym rozmyślaniom, a  Autorce tytułowych słów poświęcam część moich dzisiejszych refleksji.

  A oto kilka zwyczajów dziś już zapomnianych:

Król Jan Kazimierz miał zwyczaj, że w uroczystość Objawienia Pańskiego składał na ołtarzu jako ofiarę wszystkie monety bite w roku ubiegłym. Święconym złotem dotykano całej szyi, by uchronić ją od choroby. Kadzidłem okadzano domy i nawet obory, a w nich chore zwierzęta. Przy każdym kościele stały od świtu stragany, na których sprzedawano kadzidło i kredę. Kadzidłem wierni okadzali swoje mieszkania.  Mirra to żywica drzewa Commiphore, a kadzidło - to żywica z różnych drzew, z domieszką aromatów wszystkich ziół.
W dawnej Polsce w domach pod koniec obiadu świątecznego roznoszono ciasto. Kto otrzymał ciasto z migdałem, był królem migdałowym. Dzieci chodziły po domach z gwiazdą i śpiewem kolęd, otrzymując od gospodyni "szczodraki", czyli rogale. Śpiewało się kolędy o Trzech Królach. Czas od Bożego Narodzenia do Trzech Króli uważano tak dalece za święty, że nie wykonywano w nim żadnych ciężkich prac, jak np.: młocki, mielenia ziarna na żarnach; kobiety nawet przerywały przędzenie.





W święto Objawienia Pańskiego czyli w uroczystość Trzech Króli przed moimi oczyma przesuwają się misyjne obrazy.
Minął rok od śmierci Autorki wspaniałego bloga i książki pod tym samym tytułem http://lavieestbelleijatez.blogspot.com
" La vie est belle- życie jest piękne, czy pod górkę, czy z górki, a wszystko zależy od tego, jak patrzymy na to, co nam się w życiu przydarza. Każdy z nas jest piękny  pomimo wszelkich wad, które mamy, a bez których nie bylibyśmy takimi, jakimi jesteśmy,
i mamy co robić, aby być jeszcze piękniejszymi i aby nasze życie było jeszcze bardziej belle..." To słowa s. Judyty, do której nieustannie wpadałam by posilić się duchową strawą.
Trzymam w ręku Jej książkę, z dedykacją i czytam pełne poczucia humoru, słowa o Jej misyjnej dwunastoletniej pracy w Kamerunie
" będzie co opowiadać w niebie..."
Judyta była szczęśliwa do końca i jestem pewna, że nadal jest szczęśliwa.

A to właśnie Królowie Judytki.

Na Rajskiej Wyspie pracuje nasz Przyjaciel z lat licealnych o. Ryszard Wajda pochodzący z naszej parafii. W Papui Nowej Gwinei jest od trzydziestu lat i tam z radością głosi Dobrą Nowinę.

A w Boliwii nasz kolejny parafianin ks. Kazimierz Stępniowski ewangelizuje od wielu lat dobrocią serca i uśmiechem. Misyjne zdjęcia zaczerpnęłam ze stron misyjnych. Dodam, że obaj Misjonarze kilkakrotnie odwiedzali podczas urlopów naszą szkołę, a młodzieży udało się nawiązać kontakt z tamtejszymi dziećmi.

Wszystkim Misjonarzom, którzy podjęli trudną pracę życzę radości z każdego, nawet najmniejszego okruchu dobra.

 A Was pozdrawiam ze zmrożonej wioski:-)