Wspomnienie pachnące akacjami...

Tuż przed Dniem Babci, porządkując stosy pamiątek, natknęłam się na napisany przed laty na konkurs do pewnej lokalnej gazety, tekst o mojej Babci Józi, która mieszkała razem z nami do ostatnich dni jej życia.
Sama jestem już babcią i poznałam smak tej miłości, więc dzisiejszy post dedykuję zmarłej przed dwudziestu dwu laty mojej Babci...


Wspomnienie pachnące akacjami


Przez małe okna, w których piętrzyły się bujne, różowo i czerwono kwitnące krakowiaki, widać było kilka nagich gałęzi drzew. Ich konary utrudniały przejście, gałęzie kłuły i raziły smutkiem na tle młodej zieleni. Zdawało się, że akacje nie są nikomu potrzebne. Dopiero wówczas gdy maj, a nawet czerwiec zdążył się pochwalić cudami młodości, akacje niespodziewanie ożywały bielą kwiatów i czarującym zapachem. W tych kwiatowych, akacjowych pięknościach połyskiwała kwiecisto- zielona chusteczka Babci przywołującej jarzębiate kury na południowy posiłek. 
Babcia zatrzymywała się na chwilę, patrząc z radością na jaskółki, które świergotały pod dachem jej świeżo wybielonego domu.

Miałam wtedy do niej żal, że nie wyszła za mąż za ułana, choć widziała ich tylu wyjeżdżających na I wojnę światową, pięknych, młodych na  wspaniałych koniach…

Życie przyniosło inne okoliczności i moim dziadkiem został prosty cieśla, nie żaden malowany ułan.

Ledwie umilkły huki dział, Babcia otoczyła się gromadką dziewięciorga dzieci. Znów była wojna, trwoga, głód, przymusowa praca przy niemieckich okopach i długie wieczory, podczas których, kromek czarnego, razowego chleba jedynie w skromnych ilościach wystarczało dla wszystkich dzieci. Ich matka zasypiała przy akompaniamencie głodnych wnętrzności i z trwogą przed kolejnym dniem. Znów ma koniach uciekali kawalerzyści, nieopodal Niemcy wysadzali w powietrze wiejski most na Żabnicy, a biedny dom Babci stał się schronieniem dla wysiedlonych ze Wschodu, a później dla ukrywających się w przydomowej ziemnej piwnicy, polskich oficerów.

Nim przyszłam na świat, Babcia przeżyła wiele tragicznych chwil jako matka; maleńka, zdolna Julcia utonęła w pobliskiej rzeczce, Kazia zmarła we wczesnym dzieciństwie, Zosia miała tylko sześć miesięcy, gdy w dzień Wigilii odeszła z tego świata, a przystojnego dwudziestoletniego syna Zygmunta nie zdołano odratować na Ziemiach Odzyskanych ze zwykłego zapalenia otrzewnej. Moja Babcia, sądząc po ludzku, powinna być zgorzkniałą, gderającą staruszką, a tymczasem była uśmiechnięta, dobroduszna i cicha. Wyciągała z przepastnej kieszeni fartucha orzechowe cukierki, które rozdawała dzieciom. Kiedy sił zaczynało brakować, siadała w cieniu akacjowych liści z laseczką w ręku i snuła opowieści. Najwierniejszym słuchaczem był kot Mruczek, który całymi dniami łasił się wokół jej nóg, wierny przyjaciel. A my słuchaliśmy w pośpiechu, bo byliśmy zajęci innymi sprawami. W jej czasach ( początek dwudziestego wieku na wsi) chodziło się do szkoły tylko kilka lat, ale to wystarczyło, by umiała dobrze pisać, liczyć i czytać, znała ważne daty z historii Polski, recytowała wiersze z morałem i katechizm pamięciowy. Umiała tylko tyle, a ja dziś wiem, że było to bardzo dużo. 
Później, jak to zwykle bywa, zaczęła tracić siły i nie siadała już w cieniu akacji. Wypatrywała ich przez małe okienko swojej izby, na którym znów różowo i czerwono rozkwitały krakowiaki. Kolejne akacje otwierały swe kwiaty i ginęły tak, jak gasła Babcia. A ona wciąż przesuwała paciorki drewnianego różańca za tymi co odeszli, za dziadka co był cieślą, nie ułanem, za czwórkę dzieci, które zbyt wcześnie przygarnęła matka ziemia i za tymi co pozostali; za pięcioro dojrzałych w latach dzieci, za jedenaścioro dorosłych wnucząt i za piętnaścioro radosnych prawnucząt.

Odeszła cicho po 92 latach wędrowania i choć jej mogiłę przykryły stosy kwiatów, nie było wśród nich akacji. 
Znów przekwitły zbyt wcześnie, bo był sierpień, a ludzie spieszyli by oddać hołd Matce Częstochowskiej w dniu Jej Święta.

Czy jeszcze to czytasz?

Czy zastanawiasz się skąd ten temat akacjowych wspomnień? Przecież na Powiślu Dąbrowskim rośnie mnóstwo akacji i żyje wiele babć o sercu dobrym jak bochen wiejskiego chleba. Czy prosta zwyczajna kobieta, która znała tylko podstawowe rachunki i kilkanaście polskich wierszy, zasługuje na takie wspomnienie? Jeśli myślisz, że nie, to jesteś w błędzie, to znaczy, że musisz jeszcze wiele razy zobaczyć to „ co niewidzialne dla oczu”.

Bo tak jak polskie drzewa; brzozy, akacje i sosny tworzą polski krajobraz, tak polskie kobiety, matki, żony i babcie budują piękny świat, pełen dobra i ciepła, do którego wraca się z radością po latach utrudzonych nieustannym wędrowaniem.

Moja Babcia to jedna z tych wielu wspaniałych osób, których wielkość nie przemija z czasem czy obowiązującą modą.

Szczęśliwi ci, na których przez małe czy duże okna ich domów oczekuje babcia, co małe radości codziennych chwil przelewa na gromadki zabieganych wciąż ludzi…

Dziś odwiedziłam jedyną żyjącą córkę Babci. Ciocia ma 91 lat i choć od kilku lat spędza całe dnie w łóżku, zachowała pogodę ducha jak jej Matka, a moja Babcia- Józia.

Pewnie wielu z Was ma podobne wspomnienia, kiedyś w komentarzach kilka osób pisało o swoich drogich babciach. A dzisiejszy dzień niech służy wdzięcznej pamięci.
Wszystkim Babciom i Dziadziom życzę uśmiechów i  cudownych chwil spędzonych z Wnukami.