Czas kolejnych odchodzących wakacji nie jest obojętny dla wielu ludzi w różny sposób związanych ze szkołą poprzez pracę, dzieci, wnuki, a także wspomnienia, które każdy w pewien sposób pielęgnuje w sercu. Przynajmniej te wybrane...
Już dawno temu doszłam do wniosku, że jednak mało się pamięta z wieku przedszkolnego.
Oczywiście nasza pamięć jest cechą indywidualną, przyznaję, że moja nie jest rewelacyjna i utrwaliła tylko wyjątkowe obrazy.
Inni pamiętają więcej...
Zastanawiam się ile faktów z ostatnich przedszkolnych wakacji zapamiętają Jakub i Tomasz, bo najmłodsi z mojej kochanej Czwóreczki rozpoczną 1 września obowiązek szkolny.
Może kiedyś po latach wymienią swoje wspomnienia...
W tym kontekście mój post wspomnieniowy jest również zachętą dla Was do udziału w moim konkursie. Otóż zastanawiam się jakie fakty przetrwały w Waszej pamięci pierwszoklasisty z pierwszych dni pobytu w szkole. Proszę napiszcie o tych szkolnych zdarzeniach w komentarzach, niech będą powrotem do tych chwil, które w dużym stopniu kształtują późniejsze życie.
Jedne dzieci wchodzą " z marszu", z pełną satysfakcją, ze czas przedszkola już za nimi, inne z ciekawością jak to będzie w tym
" dorosłym" życiu szkolnym, a inne z wielkim lękiem przed nieznanym.
Każdy z tych początkujących uczniów został wyposażony w inne cechy, w różne talenty i w różne ograniczenia.
Każdy z nich wzrasta w odmiennym środowisku domowym, gdzie przewijają się różnorodne troski i od mądrości ludzi z którymi się zetknie będzie tak wiele zależało.
Czy ten młody człowiek rozwinie skrzydła, czy stanie się w pewnym sensie ofiarą sfrustrowanych dorosłych?
Oby wszystkie dzieci znalazły się w tej pierwszej grupie, bo kiedyś pewne wzorce przekażą następnym, jak to bywa w ciągu pokoleń.
Niech nadzieja na spokojną przyszłość rozproszy wszelkie lęki...
What a powerful and hopeful thought. May every child be given the wings to fly, not the weight of someone else’s unmet expectations. 🕊️✨
OdpowiedzUsuńSierpień wywołuje pierwsze nostalgie i nawet tęsknoty, już za rogiem czyhają jesienno-zimowe szpony, których bardzo nie lubię. A jakie mi się ostały wspomnienia z początków szkoły podstawowej? Mam ich jeszcze trochę, bo 18 lat to nie aż tak dużo, ale w pierwszej myśli wysuwają mi się... kanapki. Jednego dnia nasza wychowawczyni poprosiła nas o przyniesienie swoich ulubionych składników, by potem, w ramach zajęć, robić z ich użyciem właśnie kanapki. Koleżanka z ławki, wśród oczywistych oczywistości takich jak kawałeczek masła, plasterki szynki, sera, przyniosła ze sobą świeżego pomidora i paprykę. Ależ ja byłem wtedy zaskoczony i oburzony jednocześnie! Moje siedmioletnie kubki smakowe nie uznawały istnienia tych dwóch warzyw, a zwłaszcza w postaci surowej, więc pamiętam że w formie "protestu" przesiadłem się do innej ławki i tam dokończyłem robienie akceptowalnej wówczas przeze mnie kanapki. Na szczęście gusta ewoluowały i teraz nie wyobrażam sobie letnich posiłków bez chrupiącej, czerwonej papryki i soczystego pomidora (najlepiej z grządki sąsiada).
OdpowiedzUsuńFajny pomysł na zabawę, Basiu, widzę że zaczynam nitkę wspomnień, więc pewnie będę tu powracać w kolejnych dniach, pozdrawiam Cię serdecznie!
U nas też susza, ale w końcu nie zawsze musi padać o dziwo chwasty nie potrzebują wody rosną zawsze i wszędzie. Masz piękne kwiaty w swoim ogrodzie. Róże wszelakie kocham miłością wielką. Co do wspomnień z klasy pierwszej to ich nie mam albo już nie pamiętam a nie chcę ściemniać, więc w twoim konkursie brać udziału nie będę, ale wierzę że Jury wybierze fajne wspomnienia .
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Piękny obraz z nasturcjami Basiu. Moje w tym roku nie zakwitły. Bocianów już od tygodnia nie ma w gniazdach. Kaczki i gęsi w dużych kluczach przelatują codziennie nad moim podwórkiem na nocleg na pobliskie bagna. Pachnie jesienią.
OdpowiedzUsuńW tym roku mój rok szkolny będzie wyjątkowy - napiszę w poście dlaczego:)
Niewiele pamiętam z pierwszej klasy i aż się dziwię, bo z przedszkola dużo więcej mam wspomnień. Szkołę miałam dosyć blisko domu, 10 minut spacerkiem. Chodziłam do szkoły sama, tylko pierwszego dnia poszłam oczywiście z Mamą, wystrojona w sukieneczkę od kochanej Babci.
Ja tę sukienkę właśnie pamiętam, bo Babcia szyła mi ją w wakacje specjalnie na ten dzień. Zebrała skrawki materiałów w kropki - czerwone, na białym tle, i tak je zestawiła, że wyszła przecudna, wesoła sukieneczka. To był mój odświętny strój:) Pamiętam również swoją wychowawczynię - panią Zosię, ciepłą bardzo i uwielbianą przez nas wszystkich. Pamiętam, gdy na dzień nauczyciela wręczaliśmy jej kwiaty i tylko ja miałam goździk żółty. Bardzo się tym martwiłam, bo podobały mi się czerwone i różowe innych dzieci, a pani Zosia chyba wyczuła mój nastrój i powiedziała, że podarowałam jej słoneczko. Pamiętam również, że nie lubiłam naszej szkolnej biblioteki, bo nie mogłam sobie wybrać sama książki do czytania. Pani w bibliotece sama decydowała, co mam wypożyczyć i nie przyjmowała książki, dopóki jej nie przeczytałam - egzaminując mnie z treści przy zdawaniu. Pamiętam jeszcze kartki obiadowe, które nagminnie gubiłam, bo w domu wycinałam sobie aktualny kwadracik (taki cm na cm), wkładałam do kieszeni fartuszka i nie wiem jak, ale często tej karteczki w kieszonce nie było:) Panie w okienku jednak zawsze obiad mi wydały:)
W dzienniku miałam 36 numer i za mną na liście był jeszcze kolega Tomek. Jak pani Zosia radziła sobie z tyloma pierwszakami - nie mam pojęcia:)
Dziękuję Basiu za te wspominki. Lubiłam swoją szkołę. Zaraz wyciągnę stare albumy, bo muszę przypomnieć sobie sukienkę w czerwone kropki:) Ściskam Cię mocno!
Ojej, pierwsza klasa... sala na parterze przeznaczona dla duuużo starszych (i większych) dzieci - był wyż demograficzny, nikt się nie przejmował takimi drobiazgami, lekcje kończyłam o 18.10 po trzeciej zmianie. Okropny stylonowy granatowy fartuch z kołnierzykiem, który w momencie wychodzenia z domu jeszcze bywał biały. Pisanie obowiązkowo piórem, które niemiłosiernie lało na komunistycznych bibułowych zeszytach z niebieską okładką, wszystkich takich samych. Elementarz Falskiego z Alą i Asem i mozolne pisanie szlaczków i literek, chociaż czytałam już samodzielnie dzieła dużo poważniejsze, jak Razem ze słonkiem. Granie w gumę na korytarzu na krótkich przerwach, a na długich bieganie na lody do lodziarni za rogiem albo po czerwony napój w foliowym woreczku ze słomką, żaden tam owocowy, po prostu o smaku słodkim. Stołówkowe obiady z niejadalnymi kotletami, które nagminnie zakopywaliśmy w kartoflach lub w chwili rozpaczy topiliśmy w kubku z kompotem, bo pani w okienku nie przyjmowała zwrotu talerza z niezjedzonym mięskiem. I Adaś w pierwszej ławce przy drzwiach, godnie zastępujący przedszkolnego Andrzejka w roli obiektu westchnień. :)
OdpowiedzUsuń
OdpowiedzUsuńPiękny i refleksyjny wpis. Ciepło i uważnie piszesz o dziecięcych początkach szkolnej drogi. Każde z nas niesie w sobie te pierwsze wspomnienia w różny sposób. Konkurs to świetny pomysł, by powrócić do tych chwil i podzielić się nimi z innymi. Mam nadzieję, że wszystkie maluchy ruszą w szkołę z radością i ciekawością świata, a Twoje wnuki chętnie włączą się w jury. A zdjęcia kwiatów, mimo suszy, niosą w sobie niezwykłą letnią urodę.
Ze swojej pierwszej szkoły pamiętam dyrektora, bibliotekarkę, która uczyła mnie prawidłowej dykcji, przed występami z wierszami, na apelach. Odbywały się one codziennie, na korytarzu pokrytym pyłochłonem. Pamiętam dzieci z pierwszej klasy i wychowawczynię, która zwracała się do nas per "bydlaki". Była żoną jakiegoś komunisty i wszystko jej było wolno. Po dwóch latach rodzice przenieśli mnie i siostrę do innej szkoły. Bardzo dobrze pamiętam, jak pierwszy raz prowadziłam do szkoły syna. Przy furtce spotkaliśmy panią dyrektor i księdza. Miło sobie rozmawialiśmy i wchodziliśmy razem do budynku, a syn niesamowicie zbladł. Nikt go szkołą nie straszył, cały alfabet już znał i czytał, bo starsza siostra go nauczyła, ale bał się, że się nieodpowiednio zachowa. Niepotrzebnie parę osób mu wcześniej mówiło, że w szkole trzeba być grzecznym, kiedy on z natury taki był. Dzieci bardzo przeżywają początek edukacji, ale każde inaczej. Pozdrawiam serdecznie .
OdpowiedzUsuń