Czas kolejnych odchodzących wakacji nie jest obojętny dla wielu ludzi w różny sposób związanych ze szkołą poprzez pracę, dzieci, wnuki, a także wspomnienia, które każdy w pewien sposób pielęgnuje w sercu. Przynajmniej te wybrane...
Już dawno temu doszłam do wniosku, że jednak mało się pamięta z wieku przedszkolnego.
Oczywiście nasza pamięć jest cechą indywidualną, przyznaję, że moja nie jest rewelacyjna i utrwaliła tylko wyjątkowe obrazy.
Inni pamiętają więcej...
Zastanawiam się ile faktów z ostatnich przedszkolnych wakacji zapamiętają Jakub i Tomasz, bo najmłodsi z mojej kochanej Czwóreczki rozpoczną 1 września obowiązek szkolny.
Może kiedyś po latach wymienią swoje wspomnienia...
W tym kontekście mój post wspomnieniowy jest również zachętą dla Was do udziału w moim konkursie. Otóż zastanawiam się jakie fakty przetrwały w Waszej pamięci pierwszoklasisty z pierwszych dni pobytu w szkole. Proszę napiszcie o tych szkolnych zdarzeniach w komentarzach, niech będą powrotem do tych chwil, które w dużym stopniu kształtują późniejsze życie.
Jedne dzieci wchodzą " z marszu", z pełną satysfakcją, ze czas przedszkola już za nimi, inne z ciekawością jak to będzie w tym
" dorosłym" życiu szkolnym, a inne z wielkim lękiem przed nieznanym.
Każdy z tych początkujących uczniów został wyposażony w inne cechy, w różne talenty i w różne ograniczenia.
Każdy z nich wzrasta w odmiennym środowisku domowym, gdzie przewijają się różnorodne troski i od mądrości ludzi z którymi się zetknie będzie tak wiele zależało.
Czy ten młody człowiek rozwinie skrzydła, czy stanie się w pewnym sensie ofiarą sfrustrowanych dorosłych?
Oby wszystkie dzieci znalazły się w tej pierwszej grupie, bo kiedyś pewne wzorce przekażą następnym, jak to bywa w ciągu pokoleń.
Niech nadzieja na spokojną przyszłość rozproszy wszelkie lęki...
What a powerful and hopeful thought. May every child be given the wings to fly, not the weight of someone else’s unmet expectations. 🕊️✨
OdpowiedzUsuńSierpień wywołuje pierwsze nostalgie i nawet tęsknoty, już za rogiem czyhają jesienno-zimowe szpony, których bardzo nie lubię. A jakie mi się ostały wspomnienia z początków szkoły podstawowej? Mam ich jeszcze trochę, bo 18 lat to nie aż tak dużo, ale w pierwszej myśli wysuwają mi się... kanapki. Jednego dnia nasza wychowawczyni poprosiła nas o przyniesienie swoich ulubionych składników, by potem, w ramach zajęć, robić z ich użyciem właśnie kanapki. Koleżanka z ławki, wśród oczywistych oczywistości takich jak kawałeczek masła, plasterki szynki, sera, przyniosła ze sobą świeżego pomidora i paprykę. Ależ ja byłem wtedy zaskoczony i oburzony jednocześnie! Moje siedmioletnie kubki smakowe nie uznawały istnienia tych dwóch warzyw, a zwłaszcza w postaci surowej, więc pamiętam że w formie "protestu" przesiadłem się do innej ławki i tam dokończyłem robienie akceptowalnej wówczas przeze mnie kanapki. Na szczęście gusta ewoluowały i teraz nie wyobrażam sobie letnich posiłków bez chrupiącej, czerwonej papryki i soczystego pomidora (najlepiej z grządki sąsiada).
OdpowiedzUsuńFajny pomysł na zabawę, Basiu, widzę że zaczynam nitkę wspomnień, więc pewnie będę tu powracać w kolejnych dniach, pozdrawiam Cię serdecznie!
U nas też susza, ale w końcu nie zawsze musi padać o dziwo chwasty nie potrzebują wody rosną zawsze i wszędzie. Masz piękne kwiaty w swoim ogrodzie. Róże wszelakie kocham miłością wielką. Co do wspomnień z klasy pierwszej to ich nie mam albo już nie pamiętam a nie chcę ściemniać, więc w twoim konkursie brać udziału nie będę, ale wierzę że Jury wybierze fajne wspomnienia .
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Piękny obraz z nasturcjami Basiu. Moje w tym roku nie zakwitły. Bocianów już od tygodnia nie ma w gniazdach. Kaczki i gęsi w dużych kluczach przelatują codziennie nad moim podwórkiem na nocleg na pobliskie bagna. Pachnie jesienią.
OdpowiedzUsuńW tym roku mój rok szkolny będzie wyjątkowy - napiszę w poście dlaczego:)
Niewiele pamiętam z pierwszej klasy i aż się dziwię, bo z przedszkola dużo więcej mam wspomnień. Szkołę miałam dosyć blisko domu, 10 minut spacerkiem. Chodziłam do szkoły sama, tylko pierwszego dnia poszłam oczywiście z Mamą, wystrojona w sukieneczkę od kochanej Babci.
Ja tę sukienkę właśnie pamiętam, bo Babcia szyła mi ją w wakacje specjalnie na ten dzień. Zebrała skrawki materiałów w kropki - czerwone, na białym tle, i tak je zestawiła, że wyszła przecudna, wesoła sukieneczka. To był mój odświętny strój:) Pamiętam również swoją wychowawczynię - panią Zosię, ciepłą bardzo i uwielbianą przez nas wszystkich. Pamiętam, gdy na dzień nauczyciela wręczaliśmy jej kwiaty i tylko ja miałam goździk żółty. Bardzo się tym martwiłam, bo podobały mi się czerwone i różowe innych dzieci, a pani Zosia chyba wyczuła mój nastrój i powiedziała, że podarowałam jej słoneczko. Pamiętam również, że nie lubiłam naszej szkolnej biblioteki, bo nie mogłam sobie wybrać sama książki do czytania. Pani w bibliotece sama decydowała, co mam wypożyczyć i nie przyjmowała książki, dopóki jej nie przeczytałam - egzaminując mnie z treści przy zdawaniu. Pamiętam jeszcze kartki obiadowe, które nagminnie gubiłam, bo w domu wycinałam sobie aktualny kwadracik (taki cm na cm), wkładałam do kieszeni fartuszka i nie wiem jak, ale często tej karteczki w kieszonce nie było:) Panie w okienku jednak zawsze obiad mi wydały:)
W dzienniku miałam 36 numer i za mną na liście był jeszcze kolega Tomek. Jak pani Zosia radziła sobie z tyloma pierwszakami - nie mam pojęcia:)
Dziękuję Basiu za te wspominki. Lubiłam swoją szkołę. Zaraz wyciągnę stare albumy, bo muszę przypomnieć sobie sukienkę w czerwone kropki:) Ściskam Cię mocno!
Ojej, pierwsza klasa... sala na parterze przeznaczona dla duuużo starszych (i większych) dzieci - był wyż demograficzny, nikt się nie przejmował takimi drobiazgami, lekcje kończyłam o 18.10 po trzeciej zmianie. Okropny stylonowy granatowy fartuch z kołnierzykiem, który w momencie wychodzenia z domu jeszcze bywał biały. Pisanie obowiązkowo piórem, które niemiłosiernie lało na komunistycznych bibułowych zeszytach z niebieską okładką, wszystkich takich samych. Elementarz Falskiego z Alą i Asem i mozolne pisanie szlaczków i literek, chociaż czytałam już samodzielnie dzieła dużo poważniejsze, jak Razem ze słonkiem. Granie w gumę na korytarzu na krótkich przerwach, a na długich bieganie na lody do lodziarni za rogiem albo po czerwony napój w foliowym woreczku ze słomką, żaden tam owocowy, po prostu o smaku słodkim. Stołówkowe obiady z niejadalnymi kotletami, które nagminnie zakopywaliśmy w kartoflach lub w chwili rozpaczy topiliśmy w kubku z kompotem, bo pani w okienku nie przyjmowała zwrotu talerza z niezjedzonym mięskiem. I Adaś w pierwszej ławce przy drzwiach, godnie zastępujący przedszkolnego Andrzejka w roli obiektu westchnień. :)
OdpowiedzUsuń
OdpowiedzUsuńPiękny i refleksyjny wpis. Ciepło i uważnie piszesz o dziecięcych początkach szkolnej drogi. Każde z nas niesie w sobie te pierwsze wspomnienia w różny sposób. Konkurs to świetny pomysł, by powrócić do tych chwil i podzielić się nimi z innymi. Mam nadzieję, że wszystkie maluchy ruszą w szkołę z radością i ciekawością świata, a Twoje wnuki chętnie włączą się w jury. A zdjęcia kwiatów, mimo suszy, niosą w sobie niezwykłą letnią urodę.
Ze swojej pierwszej szkoły pamiętam dyrektora, bibliotekarkę, która uczyła mnie prawidłowej dykcji, przed występami z wierszami, na apelach. Odbywały się one codziennie, na korytarzu pokrytym pyłochłonem. Pamiętam dzieci z pierwszej klasy i wychowawczynię, która zwracała się do nas per "bydlaki". Była żoną jakiegoś komunisty i wszystko jej było wolno. Po dwóch latach rodzice przenieśli mnie i siostrę do innej szkoły. Bardzo dobrze pamiętam, jak pierwszy raz prowadziłam do szkoły syna. Przy furtce spotkaliśmy panią dyrektor i księdza. Miło sobie rozmawialiśmy i wchodziliśmy razem do budynku, a syn niesamowicie zbladł. Nikt go szkołą nie straszył, cały alfabet już znał i czytał, bo starsza siostra go nauczyła, ale bał się, że się nieodpowiednio zachowa. Niepotrzebnie parę osób mu wcześniej mówiło, że w szkole trzeba być grzecznym, kiedy on z natury taki był. Dzieci bardzo przeżywają początek edukacji, ale każde inaczej. Pozdrawiam serdecznie .
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez administratora bloga.
OdpowiedzUsuńI ja już się żegnam z latem a wspomnień z wczesnych lat szkolnych mam niewiele i nie są zbyt cukierkowe - nie lubiłam swojej pani, dzieci w klasie czasem mi dokuczały itp. nie chce do nich wracać.
OdpowiedzUsuńAle jako mama i nauczycielka w jednym już się szykuję na nowy rok szkolny. Pozdrawiam serdecznie i zapraszam do mnie ♥️
Mam wspomnienia z lat przedszkolnych.... jest ich nie wiele. Śliczny obraz z nasturcjami :) Pamiętam je z ogródka babci :) :)
OdpowiedzUsuńWspaniałe kwiaty i te bociany na polu ❤️❤️❤️ Przypominają mi nieodzownie o moim rodzinnym domu i pięknie naszej kochanej, polskie wsi ❤️
OdpowiedzUsuńJako dziecko koniec sierpnia oznaczał dla mnie powrót do szkoły, nauki i spotkania z rówieśnikami i zawsze cieszyłam sie na ten moment, bo starałam się doceniać każdy etap w życiu jaki nadchodził, a zamiast złościć się na szkołę i wstawanie rano, wolałam myślec o tym, że spotkam zaraz wszystkich moich kolegów i koleżanki i że razem będziemy mogli ponownie przezywać kolejne przygody w szkolnych murach :)
Piękne są to dla mnie wspomnienia i cudownie było do nich wrócić za Twoją sprawą ❤️
Dziękuję i pozdrawiam serdecznie, również nieustraszone Jury ❤️
Piękny post. Bardzo wzruszający Basiu. Wakacje to dla nas naprawdę wyczekiwany czas, by spędzić razem więcej czasu, odpocząć od tej codziennej gonitwy. Pogoda niestety nie rozpieszczała, ani tak ani tak. Deszcze, zimno, upały...hmmm Lato jeszcze trwa, więc niech będzie i nawet we wrześniu, kiedy wróci ta codzienność , staramy się by każdy dzień był cudowny. Bo nawet kiedy szkoła, nauka, jest ten czas odpoczynku, fajnych dodatkowych zajęć. Z każdym rokiem, kiedy nadchodzi wrzesień, otwieramy nowy rodział życia , snujemy , planujemy swoje cele.i tego się trzymamy. Moja córcia już do siódmej klasy, marzy , żeby uczyć się boksu , synek zaczyna pierwszą klasę, i tęskni za zajęciami karate...A ja czy pamiętam swoją pierwszą klasę ? Oczywiście , że tak
OdpowiedzUsuńPrzedszkole też. Jestem pamiętliwa. W przedszkolu dzięki złamanemu ołówkowi mam przyjaciółkę, z ktorą kontakt mam do dzisiaj...a w szkole podczas pasowania pamiętam jak dziś, te emocje, jak strasznie się bałam wielkiego ołówka i zamiast powiedzieć będę wzorowa, powiedziałam będę wzorowy ...🫣 Pamiętam tańce, jako jedyna, odważna Agatka, miała ruchy do tańca i wystepowała na scenie w szkole...kocham tanczyć, ,miałam wspaniałą nauczycielkę, z ktorą również mam kontakt do dziś dzień.
Basiu dziękuję Ci za ten post. Miło było wrócić do wspomnień z dzieciństwa...a jest ich o wiele więcej...różowe kozaczki do pierwszej klasy od babci...obcięte włosy , gdzie dostałam przezwisko Arturek. Niesamowite !!!
Piękne zdjęcia lata, lilie przepiękne. Wiesz, że mam do nich słabosc. Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńTrzech jurorów? O! Zatem musi być jedna opowieść dla każdego z nich:)))
OdpowiedzUsuńOpowieść o sukience i juniorkach
Chyba takim pierwszym wspomnieniem Małej Dziewczynki jest to związane z jej letnią sukienką. Tak, to było jeszcze lato. Na pewno nie był to pierwszy dzień szkoły. Wówczas bowiem obowiązywał biało-granatowy strój. Dla dziewczynek biała bluzka granatowa spódniczka. Chłopcy ubierali białe koszule granatowe spodnie. A sukienka była jasno złota, kilkuwarstowa. Na dole podszewka, na zewnątrz tiul. Dlaczego akurat ona została zapamiętana? Zapewne dlatego, że wcześniej Mała Dziewczynka miała niewiele sukienek. Były one bardzo proste, niewyróżniające się. Mała Dziewczynka zdecydowanie wolała krótkie spodenki, koszulki i czapki z daszkiem. Ale jak mogło być inaczej, skoro dookoła domu, a także u babci na wakacjach, dookoła byli sami chłopcy? Jak w sukience grać w piłkę, przechodzić przez płot...? A potłuczone kolana i łokcie nie pasowały do sukienek.
Mała Dziewczynka dobrze pamięta, jak w tej sukience szła do szkoły. Jednak to było chyba spotkanie przedwakacyjne, na którym po raz pierwszy miała poznać swoją klasę i wychowawczynię. Mała Dziewczynka pamięta, że czuła się wówczas naprawdę niezwykle.
Jednak w szkole każdego zwykłego dnia obowiązywały fartuszki i należało też zmienić obuwie na tak zwane juniorki. Juniorki... Kto je jeszcze pamięta? Mała Dziewczynka wspomina je z sentymentem, chociaż były niewygodne i miały zbyt twarde podeszwy. No i były po prostu brzydkie... Juniorki przynosiło się codziennie do szkoły w workach. Worki uszyte były z materiału ściąganego u góry sznureczkiem. Zazwyczaj worki szyły własnoręcznie mamy, babcie czy też ciocie... Małej Dziewczynce kiedyś taki worek porwał żółto-bury bezpański pies i uciekł. Mała Dziewczynka bardzo to przeżyła, zwłaszcza, że bardzo bała się się tych wałęsających się psów.
Ale przecież zakończenie musi być odrobinę "optymistyczne". Z czasem Mała Dziewczynka wraz kolegami i koleżankami doszła do wniosku, że przecież takie worki z obuwiem są doskonałym narzędziem bitewnym. Wystarczy tylko złapać końcówkę sznurka i.....
Opowieść prawie jak z Zielonego Wzgórza.
OdpowiedzUsuńW szkole, na początku podstawówki Mała Dziewczynka siedziała w ławce. Takiej prawdziwej. (Babcia Basia na pewno taką swoim Wnukom pokaże). W takiej dawnej ławce siedzisko stanowiło całość z blatem, w którym znajdowało się wgłębienie na przybory do pisania i rysowania oraz specjalny otwór na kałamarz. Za Małą Dziewczynką siedział wysoki, silny chłopiec. Gdyby Mała Dziewczynka miała warkocze, to pewnie by ją za nie ciągnął. Ale Mała Dziewczynka miała króciutkie włosy. Zatem chłopiec wpadł na inny pomysł. Zaczął czymś ostro zakończonym kłuć ją w plecy. Pewnie był to porządnie zatemperowany ołówek, bo cóż w pierwszej klasie mogło mieć dziecko ostrego przy sobie? Po którymś ukłuciu Mała Dziewczynka nawet się nie zastanawiała. Chwyciła leżący przed nią elementarz Falskiego, odwróciła się i z całej siły uderzyła chłopca.
Czy mama Małej Dziewczynki była wezwana do szkoły? Tego nikt nie pamięta. Ale na pewno babcia chłopca przyszła rozżalona do mamy Małej Dziewczynki. A mama? Mama po cichu się ucieszyła, że jej córka da sobie radę. Bardzo się o nią wcześniej martwiła. W pierwszej klasie Mała Dziewczynka była bowiem najmniejsza i najdrobniejsza.
Kilka lat później Mała Dziewczynka czytając Anię z Zielonego Wzgórza uśmiechnęła się na to wspomnienie.
Opowieść o zadaniach domowych
Niespełna siedmioletnia mała Dziewczynka z radością, ale i z ciekawością po raz pierwszy wkraczała w mury szkoły. Wierzyła, że za jej progiem czeka na nią coś nowego, innego niż do tej pory znała. I nie myliła się.
Na jednej z pierwszych lekcji wychowawczyni zadała uczniom pierwszą pracę domową. Trzeba było coś narysować.
Mała Dziewczynka, jak tylko wróciła do domu, od razu zabrała się do pracy. Potem bardzo się cieszyła, że samej udało się jej sprostać temu pierwszemu, ważnemu zadaniu. Następnego dnia pełna nadziei siedziała w ławce, czekając na pochwalę. I co się stało? Mała Dziewczynka dostała najgorszą ocenę w klasie. Niektóre dzieci nawet jej to wypominały z uśmiechem. Mała Dziewczynka zupełnie nie rozumiała, co się stało. Przecież tak, jak nauczycielka kazała, sama bardzo starannie narysowała obrazek. I zrobiła to, jak najlepiej potrafiła.
Długo nie mogła przestać o tym myśleć.
Potem jednak zerknęła do zeszytów koleżanek. A tam... Takie piękne rysunki. I to nie jeden, jak prosiła pani, a kilka. Jak to możliwe? Czyżby mała Dziewczynka była gorsza niż inne dzieci? Mniej zdolna? Przecież w innych zeszytach były prawdziwe cudeńka. Dlaczego ona tak nie potrafi rysować? Owszem jako prawie jedyna, nie chodziła w tej szkole do zerówki. Może to było tego przyczyną? Przecież w jej przedszkolu nikt tak ładnie nie rysował.
Mała Dziewczynka ze smutkiem stwierdziła, że jej obrazek jest rzeczywiście brzydki.
Jednak Mała Dziewczynka szukała odpowiedzi na to pytanie. Zatem szybko rozwiązała tą zagadkę. Te piękne obrazki namalowali rodzice jej koleżanek i kolegów.
Mama Malej Dziewczynki starała się to wyjaśnić, jednak to nie odniosło skutku. Pozostałych rodziców to nie interesowało, Takie to były czasy. Do tego rodzice większości uczniów robili wszystko, aby dzieci dostały jak najlepsze stopnie.
Zatem mała Dziewczynka zaparła się i od tej pory wszystkie prace plastyczne i techniczne wykonywała przy dużej pomocy rodziców. Oczywiście dla samej siebie malowała, ale nie w przypadku, gdy miało to być oceniane.
Z roku na rok mała Dziewczynka dzięki swojemu uporowi, w niektórych przedmiotach stawała się coraz lepsza i na koniec studia zaliczyła z najlepszą oceną.
A ja bardzo lubię ten czas, niech bociany lecą! Za to kwitna moje ukochane dalie!
OdpowiedzUsuńTwoje wspomnienie i wspomnienie w komentarzach wzpudziły jakaś nostalgię. Fajnie, że tu poczytałam ;-)