Zimowe wędrowanie z darami...

Święto Trzech Króli kojarzy mi się z takimi widokami.

Kiedy byłam dzieckiem, moja dziecięca wyobraźnia podsuwała mi różne obrazy.
Malowałam je w mojej głowie wyobrażając sobie biblijne sceny. Dziecko buduje swoją wyobraźnię w oparciu o rzeczywistość, w której żyje, a moja była związana z krajobrazem mojej wioski, w której na święto Trzech Króli ziemia pokryta była zawsze grubą warstwą białego puchu i spała zmrożona srogimi mrozami.

W to święto szliśmy do naszego kościoła 5 kilometrów w jedną stronę, w ślad za Trzema Mędrcami niosąc Jezusowi swoje zmęczenie i zziębnięcie.
Zresztą całe moje dzieciństwo znaczone było takimi wędrówkami, bo do szkoły szłam przez zaśnieżone pola ponad 2,5 km i tyleż samo z powrotem.
Do tego należy doliczyć jeszcze popołudniową wyprawę na różnorodne kółka zainteresowań, które w naszej szkole odbywały się każdego dnia.
Gdy temperatura spadała poniżej dwudziestu stopni mrozu, Pan Czesiu, ojciec czwórki dzieci z naszej wioski, zaprzęgał konia i dużymi saniami odwoził nas do szkoły.
Jakaż to była frajda, gdy podjeżdżaliśmy pośród melodii dzwoneczków i parskania wysłużonej, poczciwej Baśki, przed szkołę,
a P. Czesiu wysupływał całą czeredę spod koców chroniących nas przed trzaskającym mrozem.
Jakże zatem mogłam sobie wyobrażać wędrówkę Trzech Króli- oczywiście koniecznie wśród pól, zasp ze zgrabiałymi dłońmi,
w których ściskali drogocenne dary.

Minęło kilkanaście lat i ja znów, zaraz po ukończeniu studiów wróciłam na wieś i jako nauczycielka tej samej szkoły prowadziłam polnymi ścieżkami gromadę moich uczniów, a mróz sklejał nam rzęsy i pozwalał przechodzić górą zaśnieżonych i zamarzniętych rowów. Moi Uczniowie toczyli ze mną wartkie rozmowy, a od wielu lat uczę ich dzieci w Gimnazjum. I one nie mogą wprost uwierzyć, że w tych czasach nie było szkolnych autobusów, a śnieg wsypywał się nawet do najwyższych butów.

Dziś już nie ma takich srogich zim i życie wygląda inaczej, ale ja snuję wspomnienia wędrując po tych samych polach przybranych po latach w zupełnie inną szatę.

W dzień Objawienia Pańskiego, poświęconą kredą  na drzwiach należny napisać K+M+B (inicjały trzech Mędrców) i aktualny rok.
Po łacinie skrót odczytywany jest, jako błogosławieństwo –Christus Mansionem Benedicat, czyli Chryste błogosław temu domowi.
Taki jest zwyczaj uczczenia tego Święta w Polsce.
Kredę święcę również z innego powodu, od lat jest to jedno z podstawowych narzędzi mojej pracy.

W wielu miastach odbędą się dziś wspaniałe pochody Trzech Króli, czekam na takie relacje na " miejskich" blogach.

Dziś o spacery dopominają się również moje pieski, które uwielbiają zimowe wędrówki.

Kończąc te zimowo- świąteczne rozważania, pragnę Was zachęcić, byście powędrowali z Trzema Królami na bloga Karolinki
http://na-sciezkach-codziennosci.blogspot.com/, od niej otrzymałam tę wzruszającą kartkę z wymownymi życzeniami.
Karolinka jest Niezwykłą Osobą, emanuje radością życia, mimo trudności, które musi i chce codziennie pokonywać.
A jej blog to wspaniały podręcznik życia, z którego można korzystać za darmo.
Dziękuję Ci Karolinko za Twoje " bycie " z nami.

A my w dzisiejszy dzień zastanówmy się co jest naszym atutem?
Z jakimi darami wyruszamy każdego ranka na codzienną wędrówkę?