Jaki może być wrzesień?

To już dziewiąta opowieść z tego cyklu obejmująca fotografie z ostatnich kilkunastu lat i całkiem nowe refleksje układane w formie haiku.
Wrzesień zawsze kojarzy mi się z powrotem do szkoły, najpierw jako uczennicy w dederonowym, granatowym fartuszku z białym kołnierzykiem, a potem jako nauczycielki i dyrektora, a jeszcze później jako babci przeżywającej mocno początki edukacji Wnucząt. 
Pierwszego września, 70 lat temu w małżeńskie progi wkroczyli moi Rodzice.
Niestety, nie było im dane dożyć złotych godów, a ja z perspektywy czasu, dziękuję za każdy rok ich życia bo dzięki nim jestem na świecie już 64 lata.
We wrześniu swoje urodziny obchodzi mój najmłodszy Wnuk Tomasz.
Ale wrześniowy czas to też smutne każdego roku rocznice śmierci mojego kochanego Taty.
Kocham ten przełom lata i jesieni, dlatego wybrałam te oto zdjęcia, w których zamykam również moje myśli...
ROK 2013
Jeszcze żyje dom
powraca we wspomnieniach
pamięć jest święta.

ROK 2014
Krzyż z przeszłości
kolejny raz ocala
zostanie ze mną.

ROK 2015
Patrzę przez okno
czerwona jarzębina
wiruje w słońcu.

ROK 2016
Daliowe pole 
rozbłysło kolorami
raduje serce.

ROK 2017
Obfitość darów
wypełnia wielkie kosze
las cicho śpiewa.

ROK 2018
Jesienny trójkąt
rozdaje łamigłówki
wytężam umysł.

Rok 2019
Lecą wysoko
ale ja słyszę ich głosy

żal pożegnania.

ROK 2020
Snuję wspomnienia

chłodnym porankiem chwytam
to co najlepsze.

ROK 2021
Widok dzieciństwa
powraca mój dawny świat
kwitną kosmosy.

ROK 2022
W leśnym źródełku
bije serce nadziei
ceruje rany.

ROK 2023
Jaśnieje wrotycz
pachnie latem i troską
zatrzymuję się.

ROK 2024
Uciekło życie
a kiedyś było gwarno
istota prawdy.

ROK 2025
Zapada wieczór
dotykam płatków kwiatu
znów jest mi dane.

I tym kwiatowym wrześniem żegnam się z Wami do następnego napisania...