Tempo jest zbyt duże.

Do wiosny mam zawsze żal, że jest zbyt szybka!
Mówię jej to każdego roku, że nawet ja, osoba szybka w działaniu, nie nadążam za nią, a co mają powiedzieć osoby z usposobienia, powolne?
Wiosna trwa uparcie w swoim pośpiechu, pędzi nie wiadomo dokąd, a ja z żalem żegnam kolejne cudeńka natury: kwitnące jabłonie, grusze i wiśnie, czeremchy, głogi oraz tarniny, mniszkowe i rzepakowe pola, krzewy bzu, złotlinu, fiołkowe i konwaliowe kobierce.
Wraz z nimi odchodzi zapach wiosny, ale ona na pocieszenie daje nam jeszcze woń jaśminu, róży i akacji oraz biel śnieżnych kul i czerwień maków. Jeszcze urzeka nas śpiew słowików, ale i one wnet umilkną, bowiem maj, miesiąc ich miłosnych zawodzeń zbliża się nieuchronnie ku końcowi.

Zatem popatrzmy na śnieżne kule. Moje dywagacje nt. nazwy zwyczajowej (kaliny) guldynu, rozjaśniła Ania Nawanna, która podejrzewa, że wywodzi się ona z francuskiego określenia śnieżnych kul ( w naszych stronach nazwa ta bardzo odbiega od oryginalnego słowa, ale najwidoczniej ktoś we Francji słyszał i tak zapamiętał). Dla mnie to guldyn, a nie żadna kalina!

W tym roku guldyn zachwyca. Kule są ogromne, długo się trzymają, dwa krzewy zasypane są bielą, jeden z nich rośnie w lesie i na tle brzóz, w towarzystwie róży pomarszczonej, wygląda imponująco.

Zastanawia mnie fakt, że ten w ogrodzie musi każdego roku przechodzić oprysk przeciw mszycom, a ten w lesie, radzi sobie sam.

W maju urodziła się przed 118 laty moja kochana babcia Józia, przed 67. laty mój wesoły brat Wiesiek, a dwa lata temu, jeden z moich cudownych Wnuków- Jakub.
Wiadomo, że dla Wnuków piszę wiersze, a ten wiosenny bardzo pasuje do dzisiejszego posta.

Promyczek słońca
wkradł się przez otwarte drzwi
do naszego domu
tak radosny
że zdoła otworzyć wszystkie zamki
słonecznie zagląda w oczy
budzi zalęknione myśli
rozbrzmiewa echem
z ciągle nową ciekawością
wpada do zakamarków życia
strząsa pyły i pajęczyny
jasnością większą od poranka
krąży nad marzeniami
i posyła uśmiechy w przestworza
promyczek słońca
zatopiony w złocistych włosach
a jeszcze bardziej wewnątrz serca
rozradowanego drobiazgami
które pod dotknięciem drobnej dłoni
urastają do rozmiarów olbrzyma
z naręczem wiosennych radości.

W majowej zieleni cudownie prezentuje się najstarsza w naszej wiosce chatka, na której coraz bardziej widać upływ czasu (86 lat), dlatego jest częstym obiektem moich fotograficznych sesji.

Przyjdzie taki dzień, że i ona zniknie z krajobrazu...

Ta natomiast, " mieszka" w innej wiosce, ale wszystkie one mnie zachwycają.

Wiosna, wiosną, ale czytać nie przestajemy.

Pod wpływem pięknego posta Ismeny, sięgnęłam po te wspomnienia i przeczytałam je z wielkim zainteresowaniem, polecam bardzo książkę i ciekawego bloga Ismeny- szum moich myśli.

A teraz czas na maki, o których już wiecie, że były moim dziecięcym obiektem marzeń dotyczącym wypełnienia koszyczka na Boże Ciało.

Za tydzień Zielone Świątki, ale na to święto potrzeba liści tataraku, które u nas zastępują gałązki liliowców.

Pozdrawiam Was wiosennie z nutą akacji i jaśminu w tle.