110 lat temu przyszła na świat Stefania Łącka, cicha bohaterka okupacyjnych lat niosąca nadzieję w mrokach wojennego okrucieństwa.
110 lat temu zginęła z rąk rosyjskiego oprawcy Karolina Kózkówna broniąc do ostatniego tchu swojej godności.
Obie mnie zafascynowały, obie są wzorem dla pokoleń, obie ukochały Boga, Polskę i drugiego człowieka, obie nie potrafiły nienawidzić, obie do dziś poruszają serca.
Nosiłam się z zamiarem napisania moich przemyśleń dotyczących wieloletnich fascynacji dobrem i pięknem w najskromniejszej oprawie.
Swoje refleksje publikowałam na łamach różnych czasopism, ale marzyłam by z okazji tych niezwykłych rocznic wysłać moje teksty do
" Listu do Pani", miesięcznika wydawanego przez Polski Związek Kobiet Katolickich. Pismo to prezentuje pod każdym względem bardzo wysoki poziom, więc obawiałam się, że teksty mogą nie zostać przyjęte.
Jakaż więc była moja radość gdy Redaktor Naczelna, Pani Maria Wilczek, odpowiedziała pozytywnie na obie moje propozycje
i w numerze wrześniowym wydrukowano tekst o Stefanii Łąckiej.
11 listopada w rocznicę pogrzebu Stefanii ( zm. w 1946 roku, w wieku 32 lat na skutek chorób i przeżyć obozowych) miałam zaszczyt uczestniczyć w pięknej wieczornicy patriotycznej zorganizowanej przez prężnie działające Koło Gospodyń Wiejskich w jej rodzinnej miejscowości, Woli Żelichowskiej.
Tym, którzy chcą bliżej poznać heroizm Stefanii, zamieszczam link do mojej prelekcji nt. patriotyzmu Stefanii.
Drugie marzenie zrealizowało się w listopadowym wydaniu " Listu do Pani", a dotyczyło moich dziesięcioletnich wędrówek modlitewnych szlakiem męczeństwa bł. Karoliny w Wał Rudzie, o których wielokrotnie pisał nasz Maks S. bo również często tam bywa.
Każde uczestnictwo w Drodze Krzyżowej bez względu na porę roku odbywające się 18. dnia miesiąca, jest dla mnie wielkim przeżyciem.
Cieszę się, że zachęciłam kilka osób do przyjazdów w to niezwykłe miejsce.
Moja przyjaciółka Marzenka przybywa z Rodziną aż spod Gdańska i potwierdza niezwykłość tego miejsca.
W niedzielę poprzedzającą święto Odzyskania Niepodległości nasz parafialny zespół " Owczarnia" zaprezentował się w koncercie pieśni patriotycznych, a mnie przypadło odczytanie historii zasłużonych dla Polski przedstawicieli rodu Konopków, niegdysiejszych właścicieli majątków w Brniu i Owczarni.
Uczestnicy tego wydarzenia mogli zapoznać się z ciekawą lokalną historią.
Referat został opracowany przez Fundację im. Feliksa Konopki, poety, malarza, tłumacza, konserwatora zabytków,
jednego z przedstawicieli rodu Konopków.
Zainteresowanym polecam stronę
fundacjakonopki.plTak oto spełniłam moje marzenia, a nawet więcej, mogąc uczestniczyć w ważnych dla naszej społeczności, uroczystościach.
Pozostając w nastroju patriotycznym, zapraszam Was do przeczytania dwóch wybranych wierszy, jeden jest dedykowany Służebnicy Bożej Stefanii Łąckiej, a drugi Błogosławionej Karolinie Kózkównie.
Rzecz o wielkości serca- STEFANII
Niebo gwiaździste miała nad sobą
a prawo moralne w sercu nosiła
potrzebujących miłością obdarzała nową
bo Bogiem żyła i życiem wierzyła.
Nigdy na jej ustach skarga nie gościła
Stwórcy za wszystko dziękowała szczerze
i kiedy dobro z radością czyniła
mówiła innym by wytrwali w wierze.
Terror obozu i wielkie cierpienia
chciała ukoić poprzez dobre czyny
i ludzkie serca na lepsze przemieniać
a człowieczeństwo podnieść na wyżyny.
Bo z wyżyn serca rodzi się potrzeba
pięknej miłości, co zła się nie lęka
co dnia każdego zbliża nas do nieba
ucząc w pokorze w cieniu krzyża klękać.
I całe życie tej prostej dziewczyny
znaczone służbą i polską radością
uczy jak kochać i darować winy
i jak się cieszyć zwyczajną miłością.
Pragnienia- KAROLINIE
Chciałabym usiąść pod gruszą
z Tobą Karolino
zasłuchać się w Twój głos
zapatrzeć w Twoje oczy
zapytać o parę spraw
poprosić o radę
więc przychodzę
przemierzam leśne ścieżki
słucham głosu Boga
by znowu pójść
Te dwie młode Polki niech będą umocnieniem dla wszystkich, którym trudno iść drogą ofiary i wyrzeczeń, ale którzy w każdych warunkach chcą zachować swoje piękne człowieczeństwo...
Z całego serca gratuluję wydania Twoich artykułów w miesięczniku, potrafisz cudownie pisać o czym świadczą kolejne Twoje wiersze, pozdrawiam cieplutko.
OdpowiedzUsuńCieszę się, że spełniasz swoje marzenia, Basiu i że idziesz tak świetlaną, pełną patriotyzmu, wiedzy i wrażliwości drogą!***
OdpowiedzUsuńWitaj środkiem listopada Basiu
OdpowiedzUsuńGratuluję sukcesu. Spełniaj swoje marzenia nadal.
Mieszkasz w niezwykłym miejscu. Nie dziwię się, ze tak je kochasz.
Pozdrawiam nadzieją na słońce
Wspaniale pielęgnujesz pamięć o dwóch niesamowitych kobietach. Wiersze wzruszające, pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńBeautiful post
OdpowiedzUsuńDziękuję Ci z całego serca, Basiu, że dzięki Tobie mogłem poznać niezwykłość tych dwóch wielkich kobiet. Sama dobrze wiesz jak lubię powracać do Wał-Rudy każdego osiemnastego dnia miesiąca... Żałuję, że nie będzie mnie na rocznicowej, tak jubileuszowej, drodze, ale jak tylko nadarzy się dobra okazja to znów powędrujemy szlakiem męczeństwa.
OdpowiedzUsuńGratuluję opublikowania ciekawych artykułów.
OdpowiedzUsuń:)
Wiersze super, tylko Ty tak potrafisz pisać. Gratuluje spełnienia marzeń i opublikowania artykułów.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Gratuluję spełnienia marzeń!
OdpowiedzUsuńPiękne wiersze. Serdecznie pozdrawiam :)
Pięknie. Warto pisać o niezwykłych, godnych podziwu kobietach.
OdpowiedzUsuńCieszę się że Twoje marzenia się spełniają. Trzymam kciuki za to by tak było zawsze :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i zapraszam do obejrzenia mojego nowego obrazu :)
Witaj Basiu. Cieszę się, że spełniły się Twoje marzenia.pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńMarzenia warto spełniać. A przynajmniej dążyć, próbować aby tak się stało. Moje małe i niepozorne marzenie spełniło się kilka dni temu. Tak bardzo chciałam być na Drodze Krzyżowej w 110 rocznicę męczeńskiej śmierci bł. Karolinki. I chociaż do końca nie byłam pewna czy mi się uda, nawet po dojechaniu już do Tarnowa, to zrządzeniem losu udało mi się. Dziękuję za to Bogu i ludziom, których spotkałam po drodze. Artykuł o bł. Karolince przeczytałam i wzruszyłam się nim po stokroć. Chciałabym być chociaż w niewielkim stopniu taka jak ona. Piękna osoba. Zresztą Stefania to też niebanalna kobieta. Może i ona zostanie kiedyś oficjalnie włączona w poczet błogosławionych i świętych? Bo, że dostała się do Nieba, to myślę, że możemy być tego pewni. Pozdrawiam serdecznie
OdpowiedzUsuńCoś zadziało się z moim komentarzem więc krótko raz jeszcze. Cieszę się Basiu, że spełniły się Twoje marzenia. Nie mogło być inaczej. Przybliżyłaś wszystkim dwie wspaniałe kobiety i za to Ci dziękuję. Również za wzruszające wiersze. Pozdrawiam serdecznie:):):)
OdpowiedzUsuńWarto mieć marzenia i dążyć do ich spełnienia. Cieszę się, że udało Ci się spełnić dwa, które były bardzo ważne dla Ciebie. Cieszę się, że udało Ci się zaprezentować dwie bardzo ważne kobiety dla naszego społeczeństwa! Wielkie brawa za wytrwałość w dążeniu do celu.
OdpowiedzUsuńDziękuje również za dwa przepiękne i jakże wymowne wiersze.
Pozdrawiam Alina
Basiu, gratuluję! Jesteś wspaniała!
OdpowiedzUsuńPrzeczytam teksty z czasopism i wysłucham prelekcji w wolnej chwili. Znajdę taką dłuższą, aby podumać również nad tekstem. Tymczasem ściskam Cię mocno.
Dzień dobry Basiu :-) Często mnie wzruszają Twoje wspomnienia. Akurat idealnie pasują do mojego posta o kochaniu siebie. O tych ofiarach już rzadko się pamięta. ech. Jak pisał Borowski w wierszu: Zostanie po nas złom żelazny i głuchy, drwiący śmiech pokoleń. Pozdrawiam Cię serdecznie
OdpowiedzUsuńBardzo dziękuję za wszystkie miłe słowa.
OdpowiedzUsuńZ całego serca gratuluję Ci tych artykułów i cieszą mnie spełnione marzenia.
OdpowiedzUsuńMiłego wieczoru Basiu
Gratulacje, Basiu. Spełnione marzenia - to takie piękne.
OdpowiedzUsuńBasiu nie wiem dlaczego, znowu nie ma komentarza...a tak bardzo bardzo gratulowałam.
OdpowiedzUsuń