Za to właśnie kocham wszystkie miesiące roku.

Kocham wszystkie miesiące roku, każdy z nich przynosi przecież tyle piękna i dobra mimo jednoczesnych trosk i zmartwień...
Dziś pozostawiam Was z poezją i fotografią...

Rok polski

W styczniowym śniegu, gdy zawieja sroga,

ze świerków czapy śniegowe zdejmuję,

z Trzema Królami spieszę szukać Boga

i razem z mrozem obrazy maluję

– nie straszna mi trwoga.

Święta Panienka gromnicę zapala

i w dni lutowe do chorych się śpieszy

w kominku ogień marzenia dopala

może stroskanych i smutnych pocieszy

– i ja bym chciała życiem się nacieszyć.

W marcu przedwiośnie chłodem swym owiewa,

przez post idziemy w modlitwie, zadumie,

Maryja Panna Magnificat śpiewa,

słowa Gabryjela pokornie rozumie

– drogę wskazuje, by służyć umieć.

Chrystus Zmartwychwstał – zawołały dzwony

bociany brodzą po łąkach zielonych

kwiecień nas wita starym – pochwalony,

że wiosnę zsyłasz, ratujesz zgubionych

– za Papieża Polaka – bądź uwielbiony.

Już maj zapachniał wonnymi bzami,

dzieci kapliczki stroją konwaliami,

słowik prześlicznie zawodzi nocami,

Królową Polski wielbimy z matkami

– za macierzyństwo podzięki składamy.

Czerwiec wśród dzieci słoneczkiem słynie,

słońce ogrzewa uśmiechnięte buzie,

a w Boże Ciało procesja płynie,

Pan w Eucharystii zamieszkał w tym ludzie

– bo wiara silna nigdy nie przeminie.

Lipiec zaprasza w cień drzew lipowych,

wakacje w pełni, pszenica się złoci,

radość maluje się w dzieciakach zdrowych

lato napełnia serca w rytm dobroci

– do pracy, Boże, dodaj sił nowych.

Koniki polne koncertują w trawach,

bo to już sierpień ciepły i dojrzały

echa cudu nad Wisłą kładą się w murawach,

dożynkowe wieńce na Zielną powstały

– oby serca polskie Ojczyznę kochały.

Pierwszy dzwonek zadzwonił, czas wracać do szkoły

jarzębiny się stroją w korale czerwone,

polskie zboże zamknięte w pękate stodoły,

trudy pracy przed Siewną Maryją złożone

– pokojem utulone.

Babie lato się kładzie nićmi na pastwisku,

a purpurą las dojrzał, w złoto się odziewa,

Różańcowej Maryi powierzamy wszystko

Ona nasze modlitwy zanosi do nieba

– październikową nutą świat rozbrzmiewa.

Na mogiły wiatr liście złote rozsypuje,

tak bardzo tęsknimy do tych co w wieczności

wiara w Świętych obcowanie – ich brak zastępuje

i dlatego trwamy w tej świętej miłości

– niech nas ona przed rozpaczą ratuje.

Już śnieg nowy gwiazdkami ogłasza nowinę

i choinki się stroją, z każdym dniem pięknieją,

czas do serca przyjmować Maleńką Dziecinę

oby nowy rok polski przywitać z nadzieją

– nasze serca znów młode i oczy się śmieją.

Roku polski, nasz własny z mojej wioski

znów zawitasz, jak zawsze na ciebie czekamy,

zostań z nami, w wierze ojców tyś prawdziwie

polski

i tak samo od wieków radośnie witany

– w naszą zwykłą codzienność na wieczność

wpisany.