Niebawem wiosna zaciągnie nas do ogrodu.

Ogród po zimie...nie bardzo wiem jak go doprowadzić do porządku, bo różne gryzonie rządzą w nim z wielką przesadą. Na dodatek wysiewa się mnóstwo chwastów, a przecież pojawianie się różnych roślinek rozkłada się w czasie i niezbyt można sobie kopać.
Przewiduję więc niebawem obniżony poziom czytelnictwa:-) i obniżoną efektywność twórczą!
Chciałabym, żeby wiosenne niebo stało się spokojne, bo trwający od pewnego czasu nieustanny warkot samolotów nad naszą okolicą nie napawa optymizmem.
W obecnej sytuacji zapewne do wielu ludzi dotrze głębsza świadomość, że nic nie jest nam dane na zawsze...
Ale jak to bywa, ci do których dotrze, niewiele mogą w kontekście globalnym.
Strach, nieszczęście, wojna, bezradność, najbardziej dotyka zawsze maluczkich!
Ale nie o tym chcę pisać, bo media dostarczają nam nadmiaru złych emocji, niech więc te nasze blogi będą wolne od lęku, bo to taki nasz mały, odmienny świat.
Jeden z moich ostatnich obrazów namalowany dla potrzeb licytacyjnych to ciekawski Aniołek zaglądający do malowanej chaty, może nawet w poszukiwaniu dobroci.

Dobroci moja i nie tylko moja

spływająca z góry skąd jej początek

napełniasz mnie radością

że mogę cię widzieć każdego dnia

jak budzisz się na nowo

bym mogła cię czerpać

i ciągle cię tak dużo

choć inni biorą cię garściami

lecz inaczej niż ja

a ty jesteś jakbyś była od zawsze

bo byłaś najpierwsza

napełniając mnie wzruszeniem

że niektórych spraw nie można dotknąć

jeśli prawdziwie nie rozumie się dobroci.

 

A to właśnie zwiastuny wiosny...

Na koniec coś do czytania.
Powyższa książka napisana jest w formie pamiętnika czternastoletniej dziewczyny, córki ubogich włościan, sprzedanej przez własną matkę do haremu Jana " Sobiepana" Zamojskiego.
Jak wynika, panowie lubili wyrafinowane uciechy, a dziewczyna, Józia, trafiła tam by uratować swoją rodzinę w obliczu widma śmierci ojca i głodu sześciorga dzieci. Wkrótce stała się ulubienicą Sobiepana, do czasu aż ten ożenił się z Marią Kazimierą, późniejszą Marysieńką Sobieską.
Takie rzeczy miały miejsce w XVII wieku, choć trudno nam w nie uwierzyć!!!

Z pączkowego ciasta proponuję na ostatki usmażyć "opony" obficie polane czekoladą.

I już całkiem na koniec zagadka? Gałęzie z pąkami- (czego?)... proszę uzupełnić zdanie.