Jesienna opowieść o sześciu pierścionkach.

Kocham jesień- to wiecie i nic odkrywczego nie napisałam.
Ale prawdą jest, że to pora odpowiednia na wspomnienia, refleksje, a i melancholia może się zakraść na moment...

Niech więc tak będzie...
Zapraszam do sześciu opowieści:

Pierścionek z zielonym oczkiem jest u mnie najdłużej.
Miałam wtedy 17 lat, ukończyłam drugą klasę w pobliskim liceum ogólnokształcącym i za różne szkolne zasługi zostałam nagrodzona dziesięciodniową wycieczką " pociągiem przyjaźni" do Związku Radzieckiego.
W czterdziestoosobowej grupie wyróżnionych z całej Polski, która miała punkt zborny w Warszawie, pośród dzieci ówczesnych VIP-ów znalazła się Basia z wioski liczącej 40 domostw, pozbawionej telefonu i innych zdobyczy cywilizacji. Musiałam sobie radzić sama, a moi rodzice pozwolili mi pojechać na " wycieczkę życia", choć pewnie obawiali się o wiele spraw.
Był rok 1978, kwitł handel, więc ja, która marzyłam o złotym pierścionku ( a rodziców nie stać było na jego zakup bo ceny złota były wówczas ogromne), postanowiłam, że sprzedam w hotelu parę drobiazgów i kupię sobie wymarzony pierścionek.
Rzeczywiście udało mi się coś sprzedać i ktoś mnie skontaktował z osobą wiarygodną, u której bezpiecznie miałam nabyć moje wymarzone cudo.
Kobieta, z którą się spotkałam za jedną z moskiewskich kamienic, była prostą, zwyczajną kobietą, nie wyglądała na zawodową handlarę, miała w ofercie tylko jeden łańcuszek i jeden pierścionek- swoje własne- jak mówiła. Uwierzyłam, kupiłam i byłam przeszczęśliwa. Wieczorem, obeznani w temacie studenci, uczestnicy naszej wycieczki, uzbrojeni w lupę, odczytali próbę i bez znieczulenia wyjaśnili mi, że zostałam oszukana, że jest to pierścionek srebrny, jedynie pozłacany dla zmylenia kupującego. Było mi bardzo przykro, ktoś mnie oszukał, mnie, dziecko z małej wioski, które zaufaniem darzyło wielu ludzi. To była lekcja życiowa, ale pierścionek mam do dziś, a kobietę przez te lata usprawiedliwiłam dziesiątki razy.
Czasami ktoś uczciwie wygląda, ale umie oszukać, wykorzystać...

Pierścionek z różowym oczkiem to dar moich rodziców na moją 18- tkę.
Na pewno z ich strony kupno tej błyskotki wiązało się  z dużym wyrzeczeniem, moi rodzice skromnie żyli, ale  widzieli jak było mi smutno po nieudanym zakupie w ZSRR.
Zamówili więc pierścionek u mojego kuzyna, który był  w Kraju Rad na kontrakcie, przywoził dużo złota
i tenże chłopak " zdarł" z wujostwa wielką kasę. Ale czego się nie robi dla kochanego dziecka.
Dziś spoglądam na ten dar z wielką czułością i wdzięcznością i wspominam moich kochanych Rodziców i ich dobroć.
Kochający rodzice to wielki dar i trzeba za niego dziękować, nawet po ich śmierci...

Srebrny pierścionek- pajączek nosiła ciocia Kazia- moja chrzestna.
Bardzo mi się podobał, byłam młodą dziewczyną i za każdym razem kiedy przyjeżdżała ciocia, wyrażałam swój zachwyt i mierzyłam go. Jednak ciocia się nie domyśliła moich pragnień.
Po latach, po śmierci cioci, jej mąż, mój wujek odszukał go na moją prośbę i ofiarował jako rodzinną pamiątkę. A ja pamiętam w modlitwie o cioci.
Jeśli się coś komuś podoba, a możemy mu to ofiarować, zróbmy to teraz, kiedy może drugiej osobie sprawić wielką radość, nie czekajmy aż będzie za późno.

Kolejne trzy opowieści w następnym odcinku, serdecznie zapraszam.

Jesiennych zdjęć mam sporo w zapasie...