z http://retroromantyczna.blogspot.com
wróciłam myślami do lat dzieciństwa, bardzo już odległych czasów, a tytuł posta skojarzył mi się
z czytaną wówczas książką Anny Świrszczyńskiej " Opowieści dawnej treści".
Zgodnie z wymogami zabawy opowiadam, co następuje:
Miałam może 5-6 lat, gdy mama zabrała mnie na zabawę choinkową organizowaną dla dzieci pracowników
Gminnej Spółdzielni " Samopomoc Chłopska".
Do miasta powiatowego zawiózł nas służbowy " Żuk", którym codziennie dowożono chleb do wiejskich sklepów.
Moja mama była wówczas kierowniczką Wiejskiego Domu Towarowego.
Siedziałyśmy z koleżanką " w budzie" tzn. pod brezentem, a nasze mamy w szoferce.
Zabawa odbywała się w restauracji podlegającej jak wszystko wówczas, GS- owi.
Byłam zachwycona wystrojem sali, ja wiejskie dziecko, które ze względu na duże odległości i całkowity brak wszelkiej komunikacji nie chodziło do przedszkola.
W drucianych pojemnikach leżały przygotowane czapki, takie rożki stożkowe z kartonu, pięknie przystrojone bibułami przez pracownice GS- owskiego biura. Każde dziecko wybierało sobie czapkę zgodnie z upodobaniami, ale tak naprawdę wszystkie były do siebie podobne. Zagrała orkiestra, mamy zajadały GS- owskie pączki, a my tańczyliśmy w kółeczku.
I wtedy pojawił się ON...syn prezesa Spółdzielni Mieszkaniowej. Wysoki, przystojny (mógł być w 7, bądź 8 klasie), a na głowie miał czarny kapelusz z szerokim rondem, przystrojony czerwoną różą...Dla syna prezesa, biurowe panie musiały zrobić coś wyjątkowego. Piękno owego nakrycia oceniłam błyskawicznie.
Nie było zbyt wiele czasu, więc podbiegłam do młodzieńca z ofertą: Zamieńmy się czapkami!!!!!
Młodzieniec ów, dobrze wychowany, natychmiast spełnił moją prośbę, wymienił kapelusz z dużym rondem na skromniutką czapkę i...poprosił mnie do tańca... To nic, że sięgałam mu do bioder!!!!
Ach, co to był za taniec!
Ten piękny kapelusz przez kilka kolejnych lat nosiłam troskliwie idąc wśród zawianych śniegiem pól, na kolejne choinkowe zabawy,
w pierwszych latach szkoły podstawowej.
Nikt nie miał takiego kapelusza. Niestety, nie zachowało się żadne zdjęcie ( kto wówczas miał aparat) z kapeluszem, ale odnalazłam dwie najwcześniejsze moje podobizny i zamieszczam je, żeby historia była naprawdę optymistyczna:-))))
I teraz powinnam nominować kolejny blog do opisania dobrej historii, ale tego nie zrobię, bo...
W pierwszej licealnej moją polonistką była młoda Pani, która widząc moje humanistyczne zainteresowania, zapragnęła się mną posłużyć! Wywoływała mnie do tablicy na każdej lekcji i wydawała dyspozycje: Basiu przeczytaj, Basiu opowiedz, Basiu wytłumacz, Basiu zapytaj...I to: zapytaj, było najgorsze, bo na kogo spojrzałam, każda głowa się kręciła, a usta bezszelestnie wypowiadały:
nie mnie! Pani się denerwowała, ja stałam bezradna, więc postanowiłam ową " świetną" polonistkę przechytrzyć...
Umawiałam się wcześniej z koleżankami ( klasa była żeńska), co i kogo będę pytać, więc dziewczęta się przygotowywały konkretnie, a ja nie miałam problemów z ocenianiem ( oceniać też musiałam).
Na szczęście, Pani uczyła nas tylko przez jeden rok.
Teraz rozumiecie, że nie chcę nominować, ale zachęcam, jeśli ktoś pamięta ciekawą historię, niech w komentarzu napisze, że na jego blogu można będzie poczytać coś ciekawego- jakąś opowieść " dawnej treści", niekoniecznie wierszykiem jak to u Świrszczyńskiej było:-)
