Ponieważ św. Józef jest patronem rękodzielników, ufam, że dzisiejszy post, pisany w wigilię jego święta, zainteresuje wiele blogerek.
Mam też i ja swoje zobowiązania. Uważni Czytelnicy bloga zapewne pamiętają, że moja kochana Babcia nosiła to imię, a jej mąż Józef był na dodatek cieślą i do dzisiejszego dnia w naszej okolicy zachowało się kilka chat zbudowanych jego ręką po wielkiej powodzi w 1934 r.
Babcia bolała na tym, że młode mamy nadają dzieciom nowoczesne, dziwaczne imiona, a odchodzi się od starych imion.
Józia zmarła 23 lata temu i nie doczekała czasów, gdy do wielkich łask powróciły dawne imiona: Jaśki, Franki, Antosie, Zosie, więc i na Józie być może przyjdzie kolej.
Św. Józef jest również patronem Kościoła powszechnego, rodzin, ojców,sierot, cieśli, drwali, robotników i rzemieślników.
Jest także uważany za patrona dobrej śmierci. Skutecznie oręduje w sprawach sercowych.
W ikonografii przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręce, z lilijką w dłoni, a jego atrybutami są narzędzia ciesielskie, warsztat stolarski, kij wędrowca, lampa, winorośl.
Lilie św. Józefa są przepiękne, ale trudne w uprawie.
Kult św. Józefa sprawił, że ponad 300 miejscowości wzięło swoją nazwę od jego imienia, a prawie 300 parafii w Polsce obrało go za swego patrona.
W naszym kraju, kult świętego rozwija się od XI w.
Żadna reforma kalendarza kościelnego nie przeniosła wspomnienia tego Świętego poza czas Wielkiego Postu.
Co więcej, w polskiej tradycji, w dzień św. Józefa robiono przerwę w poszczeniu i nawet zawierano w tym dniu śluby.
Tradycje związane z dniem świętego Józefa były szczególnie ważne na wsiach.
W dniu jego święta, zgodnie z przysłowiem " Na Józwa przez pole bruzda" zaorywano jedną bruzdę ziemi, choćby nawet leżał śnieg.
W sposób symboliczny, rolnicy składali prośbę do św. Józefa, by błogosławił na czas siewów i innych prac polowych. Przy dobrej pogodzie wysiewano też groch i koniczynę, bo kolejne przysłowie głosi " uważajcie gospodarze, święty Józef groch siać każe".
Z tym Świętym wiąże się tradycja naprawiania bocianich gniazd w wigilię św. Józefa, by pomóc ptakom,które przynosiły szczęście domowi.
Pamiętam jak przed laty, mój syn Kamil, wówczas uczeń LO, zapewniał swoją polonistkę, że 19 marca przylatują bociany:-))) co do dziś wspomina jako miły przerywnik lekcji prowadzonych przez bardzo wymagającą, ale świetną nauczycielkę, Panią Marię.
W tym dniu wspominam moją babcię ( dziadka nie znałam) i jej wielką cześć do świętego Patrona, która wyrażała się codzienną modlitwą przed małym obrazkiem Świętego, zawieszonym nad łóżkiem babci. Stary obrazek przechowuję jako cenną rodzinną pamiątkę.
Do naszego Gimnazjum uczęszcza młodzież również z parafii p.w. św. Józefa w Zalipiu i tradycją tej wioski jest wielkie święto- odpust, w tym dniu żadne z dzieci z tej miejscowości nie przychodzi do szkoły. Na szczęście mamy dzieci z trzech innych parafii, więc lekcje odbywają się normalnie.
A ja wypatruję bocianów, do których mam wielki sentyment, bo są takie polskie, takie nasze i nie wyobrażam sobie polskiego krajobrazu bez bocianich gniazd, rosochatych wierzb i łąk pokrytych żółtym kwieciem mniszka...
Rychłej wiosny na polach i w sercu Wam życzę...
