Stary obraz z rodzinnego domu.

Uważni Czytelnicy zapamiętali ten obraz z wcześniejszych postów, ale on bardzo pasuje do święta Świętej Rodziny obchodzonego w niedzielę przypadającą po Bożym Narodzeniu.
To wspomnienie obchodzone jest od XVIII w, a do liturgii wprowadził je papież Leon XIII, który jest autorem pięknych hymnów kościelnych przeznaczonych na ten dzień.
Jest to dzień szczególnych modlitw w intencji rodzin, a  nikt nie wątpi jak ważne są zdrowie, miłość, zgoda, dobro w rodzinie.
O te dary trzeba nam się nieustannie troszczyć.
Kolejną rodzinną pamiątką jest duży, stary oleodruk za szkłem przedstawiający miłość i szczęście św. Rodziny.
Jest niewiele młodszy ode mnie. Dokładnie pamiętam jesienny, ciepły dzień, w którym został zakupiony u " sakralnego domokrążcy ". Był początek września 1968 roku. Mój starszy Brat przyjechał po mnie do szkoły rowerem. Siedziałam na " bagażniku"czerwonej " damki", a brat pędził z zawrotną prędkością po polnych ścieżkach, wąskich, wtedy suchych, poprzecinanych wyschniętymi wówczas rowami.
Mnie przepełniało szczęście z powodu pierwszej piątki otrzymanej za rysunek Asa, ze starannym podpisem, jako, że od dawna umiałam pisać.
Moja radość spotęgowała się po powrocie do domu, obraz mnie zachwycił, cieszyłam się ogromnie z jego zakupu.
Przez kolejne wieczory, przed zaśnięciem, wyobrażałam sobie, że ten obraz przedstawia maleńką mnie z Mamą i Tatą, których bardzo kochałam. Szkoda mi było, że nie ma tam miejsca dla Brata, ale tłumaczyłam to sobie faktem, że jest starszy ode mnie 8 lat, ciągle wyrywa się z kolegami na piłkę i inne rozrywki i na pewno nie jest mu żal, że nie znalazł miejsca na tym obrazie.
Obrazy, które wisiały w naszym domu i które spotykałam w domach sąsiedzkich były moim pierwszym kontaktem ze sztuką, w moim pojęciu były piękne, cenne i mogłam godzinami na nie spoglądać. I to już we mnie pozostało. W każdym obrazie widzę cząstkę jego twórcy i według mnie nie ma brzydkich obrazów jeśli zostały namalowane z sercem.

W tamtym czasie nie znałam Krakowa, ale z radością witałam rodzinę, która często nas odwiedzała.
Wówczas próbowałam sobie wyobrazić jak wygląda to piękne miasto.
Teraz wpisuje się w  klimat świątecznych dni, rozjaśnione nocą licznymi światełkami i przyciągające niezliczone rzesze turystów.

I ja tam byłam, nie miód i wino, ale piękno, piłam.

Oprócz Krakowa mam jeszcze dwa zaczarowane świątecznym blaskiem miejsca, galicyjskie miasteczko Żabno, o którym kiedyś pisałam, a które z moją Wnuczką Natalią przez ostatni rok wzdłuż i wszerz przemierzyłam...

oraz skrzyżowanie dróg w mojej maleńkiej wiosce, przy którym od 1956 roku trwa mój wioskowy Chrystus znający na wskroś wszystkie zakamarki mojego serca...

A teraz czas na serdeczne podziękowania  za życzenia nadesłane  na pięknych karteczkach:
Alusi alicjasmoczynska.pl
Lence http://zaciszelenki.blogspot.com/
Ewuni https://artesania-rekodzielo.blogspot.com/
Eluni  http://rekodzieloeluni.blogspot.com/

I tym pogodnym akcentem żegnam Was do następnego " pamiątkowego" posta.