Nieśmiało zagląda do naszych lasów i sadów.

A kto taki? Przyjaciółka jednych, niechętnie witana przez innych, czyli pani jesień.
Długotrwała susza zawsze wcześnie wabi jesień. A tak jest u nas od pewnego czasu. Lekkie, piaszczyste ziemie szybko zapominają o deszczach, a wystawione na mocne słońce, powoli pozbawiają życia roślinki. Podlewanie mojego ogrodu zajmuje mi codziennie ok. dwóch godzin!!!
Żal przecież tej wieloletniej pracy, wydanych pieniędzy, a nade wszystko piękna tych roślin, które dają mi tyle radości, więc podlewam w otoczeniu chmar komarów, którym nawet susza nie przeszkadza w złośliwym bytowaniu.
Przymiotno na giergonowym polu, prawie zasuszone, nadal wygląda pięknie.

A w naszym lasku przydomowym pojawiły się już żółte i złote liście.

Na polach  też jesień, zboże zwiezione nie tak jak kiedyś do stodół w oczekiwaniu na młockę, ale do nowoczesnych suszarni.

Inne zupełnie czasy pamięta ten kredens Babci Józi.
On kiedyś skrywał garnki z kwaśnym mlekiem od Krasuli, którym w upalne dni posilali się żniwiarze i młockarze. W nim stały garnuszki ze śmietaną, tak gęstą, że dało się nią smarować pieczony we własnym piecu chleb, a wierzch takiej kromy wieńczyła gruba warstwa cukru.
Tam wszystko miało swoje miejsce na półkach wyłożonych szarym papierem.
Babcin kredens stał na północnej ścianie jej izdebki i potrafił wiele pomieścić.

Górną część kredensu stanowiły przeszklone szafki przeznaczone do przechowywania zastawy kuchennej. Babcia miała zwyczaj eksponowania w tych szybach kartek okolicznościowych, które w dużej ilości otrzymywała od swoich dzieci i wnuków.
Kiedyś jedna z tych szyb się zbiła i babcia wstawiła w jej miejsce wymiarową tekturę.
Małej Basi nie podobała się szara tektura i postanowiła na niej nakleić kwiatowe pocztówki z początku lat siedemdziesiątych.
O dziwo, dwie z nich przetrwały do tej pory dzięki mojemu Mężowi, który wiele pamiątek zdążył ocalić przed zniszczeniem, za co jestem mu bardzo wdzięczna.
Skoro te zachowane kartki przedstawiają lilie i cynie, to w dzisiejszym poście zamieszczam aktualnie kwitnące u mnie właśnie te kwiaty, spójrzcie na lilie i cynie naprzemiennie, proszę...

A to już jabłuszka od mojej królowej jabłoni, która wiosną stroiła się jak panna młoda zajmując wówczas w moich postach czołowe miejsce.

W tej butli dojrzewa wiśniowa nalewka na czas zimowych wieczorów z książką.

Czytam przez cały rok, książki to jedna z moich miłości...
Polecam trzy tomy ( trzeciego jeszcze nie mam) " Prawdy zapisanej w popiołach", które opowiadają o trudnej powojennej rzeczywistości, która wikłała ludzi w niebezpieczne układy, niszcząc ich spokój i osobiste szczęście.
Nie czytałam do tej pory J. Jax, ale teraz wiem, że będzie należeć do grona moich ulubionych pisarek.

Serdecznie pozdrawiam i zapraszam na " zielnego posta".