"G"- jak gościnne georginie i gładkie goździki.

Przez wiele lat zajmowały słoneczne poletko " za drogą".
I tam się nauczyły gościnności, bo wiele osób przejeżdżających przez naszą wioskę zwracało ku nim oczy. Zwłaszcza rowerzyści robili sobie przystanek. Podziwiali mnogość kwiatowych kształtów i kolorów. Wielobarwne kwiaty były suto zastawionym stołem dla wielu różnych owadów.
Piękne motyle i pracowite trzmiele oraz pszczoły ucztowały bez końca.

Zabawy pośród kwiatów uwielbiał mały Konradek, który bawił się z dziadkiem w chowanego. Olbrzymie krzaki georginii zasłaniały nie tylko wnuka, ale również dziadka. Możliwości było wiele, wszak rosło tam ponad 50 roślin, a każda inna.

Kwitnienie rozpoczynało się w lipcu, czasem w czerwcu, a prawdziwy spektakl przypadał na wrzesień i październik. Wtedy siadaliśmy na  ławeczce, która pamięta stare czasy i podziwialiśmy georginiowe pole. Oprócz podziwiania było palikowanie, podwiązywanie kruchych pędów łamiących się pod ciężarem olbrzymich kwiatów, wielogodzinne podlewanie podczas upalnych dni, usuwanie przekwitłych kwiatów i wiele innych pielęgnacyjnych czynności.

A georginie odpłacały się gościnnością jakby chciały nauczyć ludzi, że gościnność to staropolska cecha, która każe zatrzymać się choćby na chwilę i wysłuchać drugiego człowieka.
Majowa powódź zatopiła wszystkie bulwy, nie uratowała się żadna z tych roślin. Zakończył się wieloletni georginiowy spektakl.
Poletko porosło przymiotnem!!!

Współczesne tempo życia nie sprzyja gościnności. Wieczny brak czasu sprawia, że ludzie odkładają wizyty, rozmowy telefoniczne na później, a często to "później" zamienia się w " nigdy".
Warto o tym pamiętać...może ktoś czeka...

Ponieważ w moich zasobach są setki fotografii georginiowych piękności, mogłam wybrać na dziś tylko niektóre, bo inaczej post by się nie skończył.

Od dzieciństwa fascynowały mnie goździki brodate, zwane kamiennymi lub żelaznymi ze względu na niezwykłą odporność i żywotność. W wazonie mogą stać bardzo długo, a ich delikatny zapach utrzymuje się przez wiele dni.
Kwiaty są delikatne i gładkie w dotyku- aksamitne.

Wielość goździkowych kolorów sprawia, że porośnięte nimi rabatki są radosne. Niektóre wysiewają się same, inne kupuję, jako, że jest to roślina dwuletnia a ja nie mam miejsca na wysiew i pielęgnację młodych roślinek.

A ludzie? dobrze gdy są delikatni, gdy nie " wchodzą z butami" do naszego życia.
Przyznaję jednak, że goździki są znacznie bardziej gładkie!

Najbardziej lubię te dwubarwne.

Na koniec rozwiązanie zagadki z poprzedniego posta i przyznanie się do pewnej niewiedzy.
Byłam przekonana, że moja roślinka to fitonia, a tymczasem to niedośpian.
Człowiek uczy się przez całe życie, nawet na emeryturze:-)
Gratuluję wszystkim, którzy rozpoznali roślinkę, jako pierwsza była Kasia z Taiwanu z nazwą łacińską ( ona zna wszystkie rośliny świata) i należy się jej nagroda gdy tylko odwiedzi rodzinne strony. Natomiast drobna nagroda poleciała do Małgosi X, która jako pierwsza podała polską nazwę.

A ja serdecznie dziękuję wszystkim sympatykom kwiatowego alfabetu i zapraszam na "i" bo " h" już było:-)