Każda szanująca się gospodyni miała własne wędliny!

Zanim o pamiątkach i wędlinach będzie mowa, jestem zobowiązana podać wyniki kwiatowego zapytania w związku z zakończeniem  mojego alfabetu kwiatów.
Przyznam, że wiele Waszych porównań do kwiatów bardzo mnie wzruszyło i za wszystkie dziękuję. Te komentarze pod kwiatowymi postami były podziękowaniem złożonym kwiatom za kilka lat ich starań.
Mój ogród w ostatnich latach bardzo zmizerniał. Kwiaty muszą zaczekać.
Najpierw odsunęła je na bok konieczność ośmioletniej, stałej opieki nad ciężko chorą Mamą.
Zaraz po Jej śmierci zaczęły się pojawiać na świecie moje kolejne ukochane Wnuki, którym poświęcam jak najwięcej czasu.
A że jest ich czwóreczka, a wszyscy są w bardzo młodym wieku, to czasu na kwiaty zostaje maleńko. Mam świadomość, że kwiaty poczekają, a dzieci dorastają tak szybko i żaden dzień nie powróci.
Korzystam zatem z moich  zbiorów fotograficznych, a dorywczo wpadam do ogródka i nadal coś mi tam zakwita:-)
Wróćmy jednak do konkursu:
Bywają takie słowa, które potrafią uruchomić lawinę wspomnień, wzruszeń, piękna zachowanego na wieki w sercu.
Tym razem taką lawinę wspomnień poruszyła Oleńka https://wewanderers.blogspot.com/
która w komentarzu napisała:
" A co do kwiatka, z którym ja bym się utożsamiała....Myślę, że to niezapominajka. Nie pamiętam, czy pisałaś o niej, ale dla mnie to ważny kwiatek, bo kojarzący mi się z ciepłymi, radosnymi chwilami, gdy jeszcze żyła moja Mama. Nie zapominam o Niej, wciąż jest ze mną chociaż Jej nie ma. Kwitnie w moim sercu na niebiesko, bo to był jej ukochany kolor. Barwa niezapominajek i fiołków. Jak ulubiony prochowiec Mamy, jak jej fartuszek kuchenny, który mam do teraz...Jak pogodne spojrzenie w odległą przeszłość, gdy zawędrowałyśmy z Mamą w głąb leśnego uroczyska i dostrzegłyśmy tam tak cudne niezapominajki, jakich nigdy wcześniej nie widziałyśmy. Błękitna polana jak ze snu. Jak kawałek nieba w środku lasu. Udało nam się wówczas wykopać maleńką kępkę tych kwiatków i posadzić w naszym ogrodzie. Kwitną do dzisiaj tworząc niebieski kobierzec, choć od tamtej pory ponad trzydzieści lat minęło...Ilekroć tutaj, na Pogórzu wędruję lasami i dojrzę niezapominajki od razu uśmiecham się na wspomnienie tamtego spaceru z Mamą a w oczach szklą mi się łzy. I cieszę się, że i w moim ogrodzie niezapominajki kwitną co roku przy płocie. Takie ufne, skromne i nieśmiałe, ale wierne i pełne delikatności. Moje niezapominajki....
Wyobraziłam sobie w jednej chwili całą tę scenę i to uroczysko, które swym pięknem zapadło w serce Oleńki i trwa do dziś, i trwać będzie już zawsze.
Dlatego postanowiłam namalować Oleńce "niezapominajkowego" Anioła na krążku brzozy, bo to moje ulubione drzewo, z którym wiąże się wiele wspomnień mojego życia.
Każdy z nas ma takie miejsca, które rzuciły kiedyś na niego urok.
Ja przeżyłam takie olśnienie wędrując poprzez stary, jabłoniowy, kwitnący sad, do maleńkiej cerkiewki skąpanej w promieniach słońca.
Ten widok i to poruszenie serca, którego wówczas doznałam, nie często się zdarza, ale jeśli już się zdarzy, nie sposób go zapomnieć. Jeśli chcecie zobaczyć to cudo, zapraszam na posta sprzed kilku lat:

https://5porroku.blogspot.com/2014/05/u-nas-dosc-gowe-podniesc-ilez-to-widokow.html
A może ktoś z Was, w komentarzu pod tym postem zechce napisać o swoim uroczysku...będę bardzo wdzięczna.

Tymczasem czas na pamiątki i wspomnienia.
Ten opuszczony dawno temu dom, kiedyś tętnił życiem, był piękny i zadbany.
Dziadkowie mojego Męża "pobudowali" go zaraz po powrocie z Ameryki w latach międzywojennych.
W tym domu pierwsze lata swojego życia spędził mój Mąż, jako, że w tamtych czasach wszędzie istniały rodziny wielopokoleniowe, a system wychowawczy był zupełnie inny niż współczesny.

W takim domu, otoczonym " guldynem" była sporych rozmiarów kuchnia, a w niej ważne miejsce zajmował ten właśnie przedmiot czyli solidny młynek do mielenia pieprzu.
W każdym gospodarstwie hodowano świnie, nikt ich nie badał, gospodarz sam wiedział, czy są zdrowe, nikt ich nie ewidencjonował i nie musiały spełniać " europejskich norm".
Nawet jaskółkom dymówkom wolno było budować w stajniach gniazda i zgodnie bytować z innymi zwierzętami.

Dwukrotnie w ciągu roku, przed świętami Bożego Narodzenia i przed Wielkanocą, urządzano w domu świniobicie.
Starannie przygotowywano wyroby, nic się nie mogło zmarnować, zabezpieczano je przed zepsuciem, wykorzystując różne znane metody, bo przecież nie było wówczas lodówek i zamrażarek. Zatem pieprz był nieodzowną przyprawą.

Ten młynek w czasach swojej świetności zmielił wiele ziaren pieprzu, pachnącego, mocnego w swej sile. Potem powędrował do nowego domu wybudowanego przez moich Teściów, którzy dawno już nie żyją, a od wielu, wielu lat jest pamiątkowym eksponatem bo ponad stuletni wiek daje mu takie uprawnienia.

Długi żywot i wiele pracy odcisnęły na nim swoje piętno, dlatego odpoczywa sobie spokojnie.

Wspomnienia przychodzą o różnych porach, ale zachody słońca sprzyjają im w sposób szczególny, zwłaszcza te jesienne.

Zapraszam więc na kolejne " wspominki", na ile czas przedświąteczny pozwoli.