Moja tarcza szkolna nie wytrzymała próby czasu, ale...

Zanim podam wyniki " szczęśliwej" siódemki, trochę powspominam:-)
To były czasy, gdy fotografia stanowiła unikat! Nie wiem, kto nam zrobił zdjęcie, ale pamiętam, że to była czwarta klasa szkoły podstawowej ( zapowiadałam się na bardzo wysoką dziewczynę, a potem jakoś nagle zwolniłam:-). Na wiejskim, porośniętym trawą, boisku, odbywały się jakieś zawody. Moja koleżanka już była do nich przygotowana. Nie wiem, gdzie ona teraz mieszka, a bez jej zgody nie chcę publikować wizerunku, więc posłużyłam się tarczą szkolną. W tych czasach, nikt nie mógł się w szkole pojawić bez chałata ( fartuszka szkolnego) z naszytą ( a nie na agrafce zawieszoną) tarczą szkolną. Moja tarcza nie przetrwała do dziś, ale ta, którą prezentuję na zdjęciu, czyli tarcza z czasów nauki w tejże szkole, moich Synów jest prawie taka sama. Tamta nie miała tylko imienia, bo imię szkole nadałam dopiero ja w 1993 roku.
Tak więc tarcza naszyta na górnej części rękawa, była znakiem rozpoznawczym ucznia.
Najbardziej " oporni" na szkołę chłopcy, mogli zapomnieć białego kołnierzyka, ale o braku tarczy szkolnej nie mogło być mowy.
Gdy po 19. latach od zrobienia powyższego zdjęcia, zostałam dyrektorem tejże szkoły, zadbałam również o uczniowskie tarcze.
Do szkoły przyjeżdżał wówczas starszy Pan Waldemar ze swoją nieodzowną skórzaną, brązową walizeczką i przedstawiał ofertę swojej " firmy", tarcze szkolne, emblematy, odznaki. Najczęściej zamawianymi były: " dyżurny klasowy, dyżurny szkolny, wzorowy uczeń, wzorowy czytelnik, najlepszy matematyk, mistrz ortografii, mistrz sportu itp."
Sądząc po wyjątkowym akcencie, Pan Waldemar był Kresowiakiem, (co zresztą w późniejszych rozmowach, potwierdził) a jego maniery, kultura i styl bycia były niezwykłe.
P. Waldemar przy okazji transakcji wiele opowiadał, nie spieszył się, lubił posiedzieć w mojej maleńkiej kancelarii szkolnej, w której mieściło się biurko z krzesłem, fotelik dla gościa, a szafy z dokumentacją upchnięte były przy ścianach aż pod sam sufit. Obok okna, na półeczce stał telefon " na korbkę", a wszelkie rozmowy zamawiało się przez pocztę mieszczącą się w sąsiedniej wiosce.
Wspomniany Pan zawsze wywiązywał się wzorowo z przyjętego zamówienia, płaciłam przy odbiorze gotówką, nie było przelewów i numerów kont w tak małych zamówieniach.
Z chwilą gdy objęłam stanowisko dyrektora Gimnazjum w Oleśnie, P. Waldemar i tam mnie odnalazł.
Niestety, współpraca nie trwała długo, bo czasy i obyczaje się zmieniały, fartuszki i tarcze wyszły z użytku, mimo chwilowych starań jednego z ministrów oświaty.
Nie wiem, czy P. Waldemar żyje, był dużo starszy ode mnie, a ja przecież dziś ostatni raz mam piątkę w rzędzie dziesiątek:-)
Ludzie o pięknym sercu, wysokiej kulturze, zostają w naszej pamięci jako wspomnienie minionych, dobrych chwil...

Właśnie teraz za wszystkie podarunki z racji owej ostatniej " piątki" serdecznie dziękuję, bowiem bardzo sobie cenię każdy gest życzliwości, mimo, że w sposób szczególny urodzin nie obchodzę.
Prezentami od serca zawsze się cieszę i ogromnie za nie dziękuję. A teraz zobaczcie, jakie piękne podarunki nadeszły do mnie :                                                                  
                          Od Iwonki, która pięknie  pisze do mnie ze swoich wspaniałych podróży.

                                                                   Od Ismeny

                                                                    Od Małgosi X

                                                                  Od Janeczki

 

Od Małgosi B

Moje wszystkie różańce są omodlone, bowiem wiarę w moc modlitwy różańcowej otrzymałam w darze od mojej Mamy...O Was wszystkich też pamiętam...

Schowawszy pudełeczko z czekoladkami przed wszystkimi domowymi łasuchami ( a jest ich wielu, na czele ze mną) nie wiedziałam, co jeszcze kryje serduszko. Dziękuję Małgosi B. że poleciła mi tam zaglądnąć, bo w pudełeczku znalazły się te oto śliczne, wyjątkowe w swej treści dary.
Różańce w moim ulubionym, czerwonym kolorze i Anioł Stróż, którego nieustannie proszę o opiekę, zwłaszcza nad najmłodszymi, bardzo ruchliwymi członkami naszej rodziny.
Wybacz Małgosiu to moje niedopatrzenie, ale wykazałam się wczoraj silną wolą nie sięgając po praliny:-)

A szczęśliwy los w dzisiejszej zabawie należy do Agatki Z.
Proszę Agatko o podanie rodzaju kwiatów i kolorystyki bowiem koniecznie trzeba się zbierać do malowania.
Pozostałym Uczestnikom dziękuję za udział i obiecuję kolejne zabawy w przyszłości.

Zauroczona stylem pisarskim tej Autorki, proponuję kolejną powieść na jeszcze zimowe wieczory.

Do spotkania w kolejnym poście.