Zachowuję w sercu wspomnienie szczęśliwych wakacji.

Łąkowa muzyka o zachodzie słońca nie ma sobie równych...
A oto pierwszy skrzypek w orkiestrze, więc się z nim przywitajmy:-)

Ogrodowy motyl ma inną misję, bowiem poleciał do Małgosi http://papierowy-jarmark.blogspot.com/  ponieważ nasze wakacyjne,  krakowskie spotkanie nie doszło do skutku z przyczyn nie od nas zależnych...
Niech cieszy Małgosię bez względu na porę roku.

A ja wracam do szkoły i najbardziej mi żal wszystkich wakacyjnych dni spędzonych z Konradkiem, pełnych wyjazdów, wycieczek, zabaw i rozmów jak na dwulatka przystało.
Każdego dnia spędzaliśmy 9 godzin dziennie, a wszystkie one przynosiły nam ogromną radość.
Odwiedzaliśmy często oboje Natunię, która nie mieszka z nami i jest młodsza, ale zawsze cieszyła się z naszych odwiedzin.
Nie ma nic piękniejszego dla mnie nad chwile spędzone z Wnukami, nad ich uśmiech i radość.
Dla nich więc powstają kolejne strofy poezji, które, mam nadzieję, będą kiedyś dla nich cenną pamiątką, wszak żadna babcia nie jest wieczna...

                                  KONRADKOWI

Odpływają w dal
 nasze drugie wakacje
w cichym szumie nawłoci
powtarzam ci słowa miłości
biorę na świadków żółte baldachy wrotyczu
z wiarą ze uda mi się przelać
w twoje dziecięce serce
całe moje dojrzałe przywiązanie
do tej ziemi
pokazuję Ci puste pola
i wyschnięte ścierniska
jak najdroższe klejnoty
które Bóg rozrzucił na nasze piaski
przytulam moje serce do Twojego serduszka
i tak mocno wierzę
że poniesiesz te skarby w dorosłe życie.

 NATUSI

Witasz mnie słodkim uśmiechem

jak kiedyś witał mnie Twój tato

wyciągasz maleńkie rączki

do mojej wielkiej miłości

pachniesz szczęściem i spokojem

więc wdycham ten zapach

gromadząc go

na kolejne dni bez Ciebie

a potem znów wracam 

po Twój słodki uśmiech

i dziękuję za to.

że jedna miłość

rodzi kolejną miłość.         












Za to radosne zdjęcie dziękuję znakomitemu fotografowi Jarkowi Krasowi, który mimo nawału pracy znalazł czas by mi je przesłać.      

Jak wspomniałam, wraz z nadejściem września wpadam w wir szkolnych obowiązków, ale nie zamierzam przymknąć oczu na bogactwo jesiennej natury...

Ostatnie dni przyniosły mi miłe upominki.
Napisała do mnie kolejny raz Iwona, która skłoniła mnie do stworzenia cyklu " Rozmowy z Madonnami".
Nadesłała mi piękny tekst o atmosferze małych miasteczek i tym samym podała mi myśl by kiedyś napisać posta o naszych pełnych uroku, małych miasteczkach.
Iwonka nadsyła mi wiele pamiątek z miejsc, które odwiedziła i inspiruje mnie do pracy twórczej. Mam nadzieję, że przeczyta tego posta i tą drogą bardzo jej dziękuję.

I kolejny raz Jadzia http://jadwiga-sercemtworzone.blogspot.com/  
pamiętała o mnie darząc mnie uroczymi i wymownymi w swej treści prezentami- bardzo Ci Jadziu dziękuję- każdy upominek od Ciebie ma u mnie ważne miejsce.

Dla Iwonki i Jadzi róże o wyjątkowej barwie z mojego ogrodu.

A dla wszystkich Gości krajobraz pełen ciepła, nasycony słońcem i muzyką świerszczy...

Z serdecznym pozdrowieniem i życzeniami dobrego roku szkolnego dla wszystkich związanych z polską szkołą, która właśnie teraz rusza na nowo...pozostaje stary bardzo pedagog:-))) rozpoczynający zawodowo 33. raz rok szkolny.