Stanę pod krzyżem, gdy...

Potrzebujących wsparcia jest wielu, coraz więcej dzieci...i to boli...Choroby nowotworowe atakują coraz częściej i coraz młodsze osoby, a " wielcy", no cóż, zajmują się tylko covidem. Smutna rzeczywistość, obyśmy nigdy nie doświadczyli takiej próby...
Dzieci powinny się cieszyć szczęśliwym dzieciństwem, a tymczasem mnożą się rozpaczliwe wołania o pomoc.
Ten obraz też został zakupiony przez osobę o dobrym sercu, która zechciała udzielić wsparcia na leczenie chorego dziecka.
Jest wielu ludzi dobrej woli, którzy dzielą się " wdowim groszem" i to jest piękne.
To znak, że nie zanika wrażliwość wśród zwyczajnych, prostych ludzi, borykających się z różnymi własnymi problemami.

Czas Wielkiego Postu sprzyja zamyśleniu.
Do Świąt Wielkanocnych całkiem niedaleko. Wzięłam do ręki książkę, którą kiedyś otrzymałam od Iwony ( tej, która pisze piękne listy ze swoich podróży) i wędruję z nią po krakowskich kościołach zatrzymując się pod krzyżami naznaczonymi historią, tradycją i osobistymi modlitwami wielu pokoleń.
" Stanę pod krzyżem", autorstwa Bożeny Grzebień, przybliża 15 krakowskich kościołów ze szczególnym zwróceniem uwagi na znajdujące się tam wizerunki Ukrzyżowanego Zbawiciela. Chciałabym kiedyś powędrować po tych miejscach i zobaczyć przedstawione przez Autorkę, wizerunki. Być może, moim postem zainteresuję Osoby, które potrafią z wielką dokładnością pięknie opisywać zwiedzane obiekty sakralne.
Mnie, ta lektura zainspirowała do sięgnięcia w moje zbiory fotograficzne i pokazania wyjątkowych krzyży, jakie spotkałam na swojej życiowej drodze.

Dla mnie, krzyż jest znakiem mojej wiary, znakiem zbawienia, zwycięstwa życia nad śmiercią.
Jeśli ktoś z odwiedzających mojego bloga jest osobą niewierzącą, niech spojrzy na te Wizerunki jako na dzieła sztuki, stworzone ręką bardziej lub mniej znanych rzeźbiarzy, czasami ludowych samouków.
Każdy twórca przelewa w swoje dzieło całe swoje zdolności, a przede wszystkim serce, również dlatego każdemu z prezentowanych krzyży należy się szacunek.
Krzyż trwa niezmiennie w naszej polskiej tradycji od wieków, a nasza ziemska wędrówka jest tak trudna, że nikt przed Nim nie zdoła się schować...

Może ktoś z Was rozpozna któryś z Wizerunków napotkanych w czasie różnych wędrówek.

Najbardziej wzruszają mnie te stojące w polach, przy rozstajach dróg, zniszczone i sczerniałe od wichrów, śniegów i spiekoty słońca, ale zawsze czekające na człowieka...

Ten krzyż, rzeźbiony ręką chłopskiego samouka, każdego roku rozmawia z tysiącem akacjowych kwiatów, które zakwitają w odporyszowskim lasku Siedmiu Boleści...

A może ktoś z Was zechce się podzielić w komentarzach o krzyżu napotkanym na swej drodze, takim, którego się zapamiętało wyjątkowo...