Czytamy, czytamy, czytamy...póki ogród śpi.

Miłość do książek to jedna z tych spraw, którymi się bardzo cieszę, że są mi dane.
O książkach napisano wiele mądrych zdań, ale niestety, nie wszystkich są one w stanie przekonać.
W zimowe wieczory, z ulubionym napojem w ręku, w wygodnym miejscu, uwielbiam przenosić się w miejsca, które kreuje wówczas moja wyobraźnia.
Nie ukrywam, że lubię podpatrywać blogi czytelnicze w celu zanotowania tytułów, które będą leżeć w sferze moich zainteresowań.
Być może i u mnie ktoś znajdzie coś dla siebie ciekawego, zatem zapraszam:

Książki osadzone w konkretnych realiach historycznych, ciekawie napisane, są nie tylko źródłem wiedzy, ale również okazją do przeniesienia się w czasie i poznania zwyczajnej codzienności znanych osób. Żony prezydentów II Rzeczpospolitej były kobietami nietuzinkowymi, ich wpływ na życie polityczne bywał duży, przez wiele lat nie mówiło się o nich prawie wcale, a przecież to kobiety o barwnych życiorysach.

Lubię książki, które mają wyraźnie zaznaczony aspekt psychologiczny. Ta akurat stała mi się bliska bo główna bohaterka, Gal, osoba samotna, nauczycielka jest od wielu lat poddawana dializom i czeka na kolejny przeszczep nerki. Mój Brat dializował się przez 6 lat, znałam dokładnie wszystkie problemy i zagrożenia z tym związane. Czytając książkę, wróciłam wspomnieniami do czasów, gdy razem z Bratem walczyliśmy o każdy dzień...Na dodatek Gal miała pasję- uprawiała nowe gatunki róż, a ja kocham róże. Szczerze polecam ten tytuł.

" Zapach wspomnień" zbyt mocno wdzierał się w moje serce trudnymi przeżyciami głównej bohaterki, Danielle, ale czytałam z wielkim zainteresowaniem, bo akcja jest ciekawa, a portrety psychologiczne wielu postaci są świetnie nakreślone. Warto sięgnąć po te ciekawe przeżycia towarzyszące ludziom, którym przyszło przeżyć II wojnę światową.

" Miłość, proszę pani" to wyjątkowy portret dwóch kobiet z krańcowo różnych światów: Ireny, która ma wszystko i Teresy, której życie jest pasmem trudów i nieszczęść.
Jest to piękna powieść osadzona w realiach epoki z teatrzykami rewiowymi, salonami literackimi, słynną Ziemiańską, Ireną Krzywicką i Tadeuszem Boy- Żeleńskim.
Klimat, który mnie fascynuje.

Sióstr Bronte rekomendować nie trzeba. Powiem tylko, że angielskie wrzosowiska stwarzają odpowiednie tło do snucia opowieści o miłości wobec konfliktu klas społecznych i pokoleń.

Doskonała opowieść dla wszystkich, którzy interesują się historią sztuki. 
Ponad trzy wieki wędrówki dwóch niezwykłych obrazów Rembrandta, Dziewczyny w ramie obrazu i Uczonego przy pulpicie, namalowanych w Amsterdamie w 1641 roku.
Gdy po licznych tułaczkach, wydawało się, że obrazy zaginęły, Karolina Lanckorońska, w 5 lat po upadku muru berlińskiego, darując wspaniałą kolekcję dzieł sztuki narodowi polskiemu, podarowała wśród wielu innych, również te dwa dzieła, które niegdyś należały do Stanisława Augusta Poniatowskiego.

D. Gąsiorowska ma dar barwnego, nietuzinkowego spojrzenia na wiele spraw, których nie jesteśmy w stanie rozumowo wytłumaczyć. To właśnie czyni jej powieści baśniowymi. Takie niezwykłe umiejętności posiada jej bohaterka, Weronika, utalentowana rzeźbiarka, która potrafi dostrzec to, czego nie widzą inni. Przeczytałam wszystkie ( oprócz ostatniej ) powieści tej pisarki. Każda jest fascynująca.

W końcu sięgnęłam po " Krystynę...". Nie przepadam za książkami, w których jest mnóstwo imion i nazwisk zupełnie obcobrzmiących, ale tym razem pokonałam ten opór i nie żałuję, bo to wciągająca powieść historyczna ukazująca niezwykłą siłę kobiety- matki i żony zmagającej się z wieloma trudnościami, ale niepokonanej.

Autor krótkiej, ale jakże głębokiej modlitwy: " Jezu, Ty się tym zajmij", tym razem zapisał medytacje o Niepokalanej, Matce Miłosierdzia. Matka Boża zajmuje w moim życiu bardzo ważne miejsce, dlatego po tę książkę sięgam często, bo jeśli się kogoś kocha, należy Go poznawać.

Kolejne książki, które czytam, będą prezentowane w innym poście.
Jak widzicie, część wolnego czasu przeznaczam na malowanie.
Kolejny Anioł na starej desce dotarł już do niezwykłej Blogerki, z którą łączy mnie wiele spraw i którą nieustannie podziwiam.

Czas choinek i światełek nieubłaganie dobiega końca.
Ze smutkiem zawsze rozstaję się ze świątecznymi drobiazgami mając nadzieję, że może dane mi będzie znów w grudniu stroić kolejne drzewko.

Wszystkim Wam dziękuję za Wasze odwiedziny i niezmiennie zapraszam w progi mojego wielotematycznego bloga, który niebawem będzie obchodził kolejne urodziny.