"...ty zakwitniesz różą, a ja kaliną..."

Był dom
stary wapnem bielony
zamarzał zimą
bratając się przez okna
z siarczystym mrozem
ocierał z czoła pot w upalne popołudnia
naznaczone muzyką owadów
czasami rozmawiał ze starą wierzbą
która dobrze widziała z góry okolicę
każdej wiosny zakwitał guldynem
którego biało zielonkawe naręcza
śpiewały litanie
pod starym obrazkiem Niepokalanej Panienki...
Był dom
z którego starych ścian
wyciosanych ręką dziadka
nadal wypływa ta sama miłość
jaką przed laty
napełniałam serce każdego dnia...

Dom rodzinny zawsze zapada w serce. Nasz był drewniany z dwiema izbami i sienią. Miał chlebowy piec i piwniczkę na ziemniaki, do której bałam się wchodzić, by się nie zawaliła, a na dodatek miała maleńkie wejście i była ciemna. Z boku domu przytulona była mała stajenka z krową Krasulą, świnką, kurami i królikami. A przed kuchennym oknem, od strony drogi, był malutki, biedny ogródeczek mojej Babci Józi, której nie było stać na kupno kwiatów.
Ale rósł tam piękny krzew kaliny, lecz nikt jej we wsi tak nie nazywał. To był po prostu guldyn.
Zakwitał w maju, a moja Mama przynosiła naręcza i wkładała do szklanego wazonu stawiając go pod obrazkiem Matki Bożej Niepokalanej, wiszącym nad stołem i nad naftową lampą oświetlającą wnętrze naszej izdebki służącej nam za kuchnię, pokój, sypialnię i łazienkę.
Drugą izdebkę zajmowała moja Babcia ze swoim wnukiem, a moim kuzynem, którego wychowywała.
Z ogromnych kul guldynu wypełzały małe, zielone gąsieniczki, bałam się ich przeogromnie!
Tak więc guldyn na zawsze będzie mi się kojarzył z pięknymi czasami dzieciństwa.

Tamtego krzewu już nie ma, ale zasadziłam dwa inne, by mi przypominały tamte odległe, szczęśliwe czasy.
Wiele lat temu poznałam pieśń " Ty pójdziesz górą, A ja doliną. Ty zakwitniesz różą, A ja kaliną".
W czasach Powstania 1863 r. była ona szczególnie popularna.
Przytacza ją Eliza Orzeszkowa w powieści „Nad Niemnem”, a tę zawsze lubiłam czytać nie omijając żadnego "opisu przyrody".
Kalina rośnie w towarzystwie róży pomarszczonej bo w ogródku Babci tak było.
Z szacunkiem dla wspomnień namalowałam prezentowany obraz, na którym właśnie róża z kaliną pod polskim niebem.

Zdarza się czasami, że w lodówce jest zbyt wiele jajek ( oczywiście wiejskich) i wówczas piekę najulubieńsze z ciast- sernik.
Tym razem na półtora kilograma sera dałam 15 jajek bez żadnej żałości.
A z braku czasu zrobienia kruchego spodu, użyłam herbatników z kakao, a nawet kawałki tychże wrzuciłam do sera.
Zobaczcie, co z tego wyszło- zaręczam, że smakowało wybornie.

 Ciasto znika najszybciej przy dobrej lekturze.

Tym razem polecam " Kolory..." jest jeszcze trzecia część, natomiast " Serca" są zbyt lekkie, autorka ma wiele ciekawszych powieści, ale o gustach nie dyskutujmy.
Dziękuję Wam za wszystkie odwiedziny na moim blogu.