Z serca matki płynie miłość...

Matka

Pośród bzów liliowych w niebo zapatrzona
z dzieckiem na ręku – drugie wokół biegało
przygięta trosk ciężarem – spoglądając śmiało
stała matka – w ciszy dnia rozmodlona.

Od złego chcąc je chronić – prośby szeptała
i uczyła dobroci w świecie pełnym przemocy
i słów pięknych i prostych przez które
miłość w serce swych dzieci wlewała.

Dzień już kresu dobiegał – zachodziło słońce
za wzgórza trosk i zmarszczek na matczynej twarzy,
których dzieci nie widziały- już się to nie zdarzy,
lecz jej serce zostało – na zawsze kochające.

To jeden z moich wczesnych wierszy...
Wówczas moi Synowie byli małymi chłopcami, a moja Mama była w pełni sił.

Synowie dawno dorośli, Mama dawno odeszła, a ja jestem babcią.
Mamą też, bo mamą nie przestaje się być nigdy.

W dniu poświęconym Matkom, zamieszczam fotografie kwiatów, które wyjątkowo ukochała moja Mama. Najpierw czerwone maki.
To ona je zasiała i teraz każdego roku zakwitają obficie.
Tej wiosny szybko zniszczyła je wielka woda, ale one się odrodzą, są silne i znów zakwitną w następnym roku.
Potem irysy...Przed laty chciałam je wyrzucić wszystkie, nie podobał mi się ich kolor, taki pośredni między bordo i brązem.
Mimo moich niszczycielskich działań, przeżyły, a po śmierci Mamy już ich nie tknęłam, są mi drogą pamiątką.

Azalia, kiedyś takich krzewów nie było w wiejskich ogródkach. Gdy ją kupiłam, wpadła w oko mojej Mamie w czasie jej wielkiej, długotrwałej choroby. Ciągle pytała czy kwitnie ten piękny różowy kwiat- kwitnie Mamo.

W Sanktuarium w Odporyszowie , w dni powszednie, przez cały maj, późnym wieczorem, odbywają się nabożeństwa majowe połączone z apelem jasnogórskim i zasłonięciem na noc Cudownego Obrazu.
Atmosfera tych spotkań modlitewnych jest wyjątkowa.
Moja Mama i Mama Męża miały dla tego Miejsca wyjątkową cześć.
Dwa dni temu, starsza młodzież ze swoim proboszczem zadedykowała wszystkim Matkom przepiękny koncert, a każda z matek, naturalnych, bądź duchowych, otrzymała w darze piękną różę.
Takie wyjątkowe chwile zapadają w serce na zawsze...

Kończy się powoli czas majowych pieśni, słowiki nadal zawodzą w tarninach nie zważając na obfite deszcze i zimno, a roślinki próbują się odrodzić.

Tych kilka zdjęć zrobiłam dzień przed zalaniem. Teraz cierpliwie czekam aż ziemia choć trochę wyschnie. Swoje łowy zaczynają już komary, dla których powodzie są świetnym czasem ich rozmnażania. Tak było w 2010 roku, obawiam się, że teraz będzie tak samo- to okrutna plaga.

Pieris zdążył się wybarwić.

I jak co roku bardzo obficie zakwitły lilie w stawie, który przed laty pochłonął małą, pozostawioną bez opieki dziewczynkę...

Życie bywa nieprzewidywalne...

Do zobaczenia w następnym, łąkowym poście.