Każdy dostaje trochę światła...

 Niebo mnie urzeka- w każdym wymiarze...
A słońce na przedwiośniu gra niesamowite spektakle.
Przedwiośnie, moja niezwykła pora roku będzie otulona woalem wspomnień dopóki pamięć nie zacznie zawodzić...Pocieszam się myślą, że stare sprawy pamięta się najlepiej, może to ze względu na wiek ich przechowywania i sterylne warunki jakich im dostarczamy...
Fotografia rozpoczynająca mój dzisiejszy post mogłaby na pierwszy rzut oka wprowadzić widza w błędne rozważania. Tylko wybrani dostają światło- tu, brzoza, która może być alegorią codziennych spraw. Często uciekamy się do szybkich i pochopnych osądów, których konsekwencje bywają bolesne. Tymczasem wystarczy pomyśleć, popatrzeć uważniej.
Każdy, kto pragnie światła i wytrwale unosi głowę w jego kierunku też je otrzyma, może w innym czasie, może w innej ilości, ale na pewno otrzyma.
Nawet te czarne konary drzew są już muśnięte promieniami słońca.
A, że brzoza dostała w owym dniu najwięcej...widocznie tego potrzebowała...

Z potrzeby mojego serca powstał ten Anioł, który powędrował do młodej Dziewczyny, mojej byłej Uczennicy, która przez wiele lat hodowała w swoim sercu wdzięczność za okazany przed laty ( w jej odczuciu) gest życzliwości.
Po latach, już jako dorosła Osoba zrobiła mi niezwykle miłą niespodziankę urodzinową.
Byłam niezmiernie zaskoczona tym faktem i postanowiłam, że dobre wspomnienia trzeba pielęgnować w czym ma pomóc ten Anioł.
 Wiosny jeszcze u nas nie widać, ale na bzy już wszyscy czekają...















Stokrotki, które licznie zasiedlają nasze podwórko, nazwałam kwiatami roku, bo kwitną nam nawet w zimie!
I one potrafią wykorzystać światło przedwiośnia.

W moim cyklu pamiątek, dziś wspomnienie czasów, które odeszły wraz z postępem i nowoczesnością. Nie ma już tego domu, nie ma " nowoczesnej gospodyni", nie ma Mamy sprzedającej odzieżowe produkty w zastępczym domu wynajętym na czas remontu właściwego sklepu, nie ma p. Hani i jej pieska, nie ma p. Zyty i wielu innych osób, które tego dnia tam przychodziły.
W nieistniejącym już dziś domku ( jego miejsce zastąpił murowany) miała swoją siedzibę " nowoczesna gospodyni". Tę małą instytucję istniejącą w czasach głębokiej komuny, prowadziła p. Marysia. Do jej głównych zadań należało wypożyczanie zastawy stołowej i sprzętu gospodarczego na potrzeby wesel i innych uroczystości rodzinnych. Nie dość, ze p. Marysia była młoda i sympatyczna, to na dodatek w każdy wtorek, po zwrocie naczyń otrzymywała weselne ciasto.
Dlatego miała stałego kilkuletniego gościa w mojej osobie, jako, że Mama w letnie dni zabierała mnie na bagażnik wysłużonej " damki" i pozwalała mi poznawać Olesno, które w porównaniu z moją wioską, było metropolią! Kosztowałam zatem weselnego ciasta nader często i ta miłość nadal we mnie pozostała!!!
Jaki ono miało smak! Pieczone przez wiejskie kucharki, bez wzmacniaczy i udziwnień, proste, w oparciu o przepisy ze starych zeszytów, było po prostu pyszne.
Byłyśmy bardzo " zaprzyjaźnione" z p. Marysią. Nie wiem jak ona się aktualnie nazywa i gdzie mieszka, bo chętnie bym ją odwiedziła.

Pozostała fotografia, niekompletny serwis kawowy, kilka talerzy z tamtych lat...i jeszcze...tęsknota.

Światło przedwiośnia gra własny koncert niosąc przesłanie, że trzeba się cieszyć każdą chwilą, gdy jest z nami.

Zimne jeszcze wieczory można " zacieplić" książką. Kolejne tytuły D. Gąsiorowskiej zauroczyły mnie całkowicie.

Wracając do światła...możemy uczyć się od drzew, że warto piąć się ku Niebu.

Dobrego światła Wam życzę, w takiej ilości, jaka komu aktualnie potrzebna.