" Na św. Kazimierza, Barbara do szkoły zmierza(ła)"

Najpierw zaległości...czyli obraz dla Agatki Z, który wygrała w losowaniu na 7. urodziny " 5 pór roku".
Agatka wybrała wiosenne kwiaty, więc namalowałam jej bzy i konwalie, niech jej czynią wiosnę przez cały rok.
A potem...wspomnienia. Św. Kazimierz przeminął, wedle przysłowia, zima powinna pójść do morza, ale w jaki sposób skoro jeszcze nie przyszła? Najstarsi mieszkańcy naszej wioski takiego braku zimy nie pamiętają!
Śniegu i mrozu nie było, za to chorób dostaliśmy nadmiar, zwłaszcza tych wirusowych różnego typu!
Na własne potrzeby zmodyfikowałam stare przysłowie, bo na Kazimierza, pierwszy raz pokonałam drogę z domu do szkoły jako nauczyciel. Od tego dnia minęło 35 lat...

Wracam myślami do mojej pierwszej szkoły, w której spędziłam czternaście i pół roku w pełnej harmonii z mieszkańcami wioski, we wzajemnej życzliwości, współpracy, w trosce o rozkwit szkoły ubogo wówczas wyposażonej, ale skierowanej na dobro dziecka.
Kiedy reforma powołała do życia gimnazja i odchodziłam do nowej placówki, było mi niezmiernie ciężko opuszczać Gorzyce i pozostawiać wspólny dorobek prawie 15 lat.
Przewodniczącą Rady Rodziców była p. Zosia, prosta kobieta ze wsi, matka gromadki dzieci, niezamożna, ale o wielkim, otwartym sercu, zaangażowaniu i cudownym humorze. Pamiętam jedną z zabaw choinkowych, na której wystąpiłam w czarnej asymetrycznej, skóropodobnej sukience, z kokardą na ramieniu, drapowaną na przeciwległym boku ( projekt własny). Zosia po wnikliwych oględzinach stwierdziła, z zastosowaniem różnych epitetów, że mam kosmiczny strój:-)
Ileż w tej szkole było imprez, uroczystości patriotycznych, religijnych, zabaw tanecznych dochodowych na cele szkoły, ile wycieczek, ile radości, ilu wspaniałych ludzi tam spotkałam...
To był piękny czas, do dziś wracam tam z radością i jestem nadal mile widziana wśród tych ludzi.
Brązowy neseserek, który otrzymałam  na pamiątkę pożegnania, jest nadal ze mną, a w nim " ściągawka" Zosi z dnia pożegnania, jakże miła i szczera...

Przez cały okres mojej pracy, gromadziłam zdjęcia i pamiątki, które teraz są wspomnieniem tamtych minionych lat, kiedy życie było prostsze bo nie obowiązywało wówczas wiele durnych przepisów, a zdrowy rozsądek stosowany był na co dzień.
A na Dzień Kobiet były goździki, dziś wyparte przez tulipany:-)

 Ale wszystkie kwiaty są piękne, ja jednak tęsknię za goździkami...
Serdeczności Wam ślę...