Tęsknić można też za wrzosowiskami...

Jesienią kupujemy wrzosy. Sklepy ogrodnicze oferują nam duży wybór. Ale ja we wrześniu tęsknię za wrzosowiskami.

 

Jedyne takie, w naszej okolicy, rozłożyły się  przy drodze, która wiedzie do Odporyszowskiego Sanktuarium.
Od zawsze miałam wrażenie, że zakwitają dla pielgrzymów wędrujących na wrześniowy odpust.

A odpust trwa tydzień i zaczyna się na Matkę Boską Siewną ( 8 września) a kończy na Bolesną ( 14 września).
W tym roku też zakwitły w samą porę.

Mój poprzedni post o pięćdziesięcioleciu szkolnego życia spotkał się z Waszej strony z tak miłym odzewem, że będą takie liczne wspomnienia, które w jakiś sposób będą się łączyć z ważnymi rocznicami, bądź wydarzeniami.

Jak już wspomniałam, przemierzona w pierwszym dniu nauki, szkoła, wydawała mi się olbrzymia, a wypadła tak w porównaniu z małymi, biednymi , bielonymi chatkami, jakie zapełniały naszą wieś.
W miarę mojego dorastania szkoła dziwnie się kurczyła. Przez takie pola, jak na powyższym zdjęciu, wiejskimi ścieżkami podążałam codziennie do szkoły, a gdy po ośmiu latach nauki miałam pójść "w świat" czyli do powiatowego miasteczka, nie podejrzewałam ani przez moment, że wrócę tu po prawie 9 latach nauki, by stanąć w tych samych murach po drugiej stronie biurka.
Gdy tylko objęłam stanowisko dyrektora tej szkoły, postanowiłam, że właśnie we wrześniu będziemy szli wszyscy razem, a więc nasza Patronka Stefania Łącka na sztandarze, a za nią uczniowie, nauczyciele, pracownicy, do Odporyszowa, jak tradycja każe pokłonić się Zwycięskiej Pani, która w XVII w. obroniła nasze tereny przed szwedzkim najazdem. Szliśmy więc z naszym katechetą, który w miejscu docelowym sprawował ofiarę Mszy św, po której po swoje pociechy przyjeżdżali samochodami rodzice. Nieliczni, decydowali się wracać pieszo do domu, ale dla młodszych dzieci trasa w jedną stronę czyli 6 km była wystarczającym wyzwaniem. Chorzy bądź niepełnosprawni korzystali z właściwych środków komunikacyjnych. Sztandar, który wchodził jako pierwszy przed Cudowny Obraz był naszą chlubą, bo przedstawiał wizerunek Stefanii Łąckiej bohaterskiej nauczycielki rodem z Powiśla Dąbrowskiego, więźniarki obozu koncentracyjnego Oświęcim- Brzezinka, która swoje życie poświęciła Bogu, Ojczyźnie i Człowiekowi. Pierwszy raz poszliśmy tuż po nadaniu szkole imienia, w 1993 r, do 1998 chodziłam z tą społecznością, w 1999 roku byłam już w Oleśnie, a tam szliśmy w pielgrzymce parafialnej. Moja następczyni kontynuowała przez jakiś czas ten zwyczaj, ale wszystko ma swój kres.
Dawno temu powstał taki wiersz, być może już go u mnie czytaliście, ale zawsze przychodzi mi na myśl gdy dotykam w tamtejszym kościele resztek starego dębu, na którym objawiła się oblężonym przez Szwedów MB Odporyszowska, wskazując miejsce cudownego źródełka.
 Królowej wrzosowisk
Jeśli szukasz ciepła
pośród lodowych gestów obojętności,
gdy przygięty cierniami zła
nie widzisz ścieżki w gąszczu
idź
przed oblicze
Królowej Odporyszowskich piasków
na której wrześniową chwałę
zakwitają wrzosowiska
tam
zobaczysz spokój
w oczach, które nie zdradzają sekretu
ujawnionego na kolanach
przed dębowym pniem
całowanym w ciszy samotności
pośród modlitw
wyszeptanych w ciszy serca
jest miejsce
na twoją łzę

Wspomnienia pozostały, wspólne wędrowanie, śpiew, modlitwa, czas na radość i rozmowę, bo droga długa, odpoczynek w Odporyszowie, chłodny kościół, pusty o tej porze bo przychodziliśmy w nietypowych południowych godzinach, kustosz- gaduła, który każdego roku witał nas równie ciepło i opowiadał o Janie Wnęku- prekursorze lotnictwa i wiele innych osobistych doznań, które wpisywały się w jakiś sposób w serce każdego dziecka w zależności od jego wieku. Oczywiście, że uczestnictwo nie było przymusowe, ale nie zdarzyło się, że by ktoś nie brał udziału w takiej pielgrzymce, to było niezapomniane przeżycie i w żadnej innej szkole tak nie było...

Nad polami krążyły jeszcze  jaskółki bo przecież odlatują one na początku września.
W tym roku, nasze domowe dymówki, odleciały na Częstochowską, czyli 26 sierpnia, pożegnały gospodarza w dniu jego urodzin. Do samego końca w naszym budynku gospodarczym nocowała matka, która wychowała siedmioro potomstwa w dwóch rzutach.
Trzeba przyznać, że człowiek przywiązuje się do ptasich gości i od dnia wylotu zrobiło się smutno. Mimo, że spadł obowiązek porannego otwierania i wieczornego zamykania drzwi, to tęsknimy za ptasimi mieszkańcami żywiąc nadzieję, że wiosną znów ktoś do nas powróci. Niestety wiele ptaków nie przeżywa tych bardzo odległych podróży.
Na powyższym zdjęciu uwieczniłam rodziców, bo młode opuszczały gniazdo systematycznie i nocowały pewnie gdzieś w zaroślach w towarzystwie innych młodych.

Mój dzisiejszy post jest opromieniony radością bo dziś przybył ze szpitala do własnego domu nasz najmłodszy, czwarty z kolei przedstawiciel Wnucząt- Tomasz, syn Justyny i Kamila, a braciszek Natalii. Cieszymy się ogromnie z dziadkiem, a on ma szczególne prawo do dumy, bo w tej kochanej gromadce jest trzech chłopców. Zdrowe dzieci to najpiękniejszy dar jaki można w życiu otrzymać.

W ubiegłym tygodniu skończył pierwszy roczek życia Jaś, synek zaprzyjaźnionej rodziny, któremu ofiarowałam przepiękną karteczkę wykonaną przez Małgosię http://papierowy-jarmark.blogspot.com/.
Dziękuję Ci Małgosiu, że zawsze chętnie przychodzisz mi z pomocą w sytuacjach gdy chcę komuś ofiarować coś pięknego.

Samym pięknem obdarowała mnie też Iza https://kicikicitata.blogspot.com/, twórczyni niezwykłych zakładek wykonanych na bazie darów naszych ojczystych łąk i ogrodów.

Jakże pięknie wpisują się one we wrześniowe pielgrzymowanie wśród pól i łąk, w chłodne poranki rozświetlone rosą i ciepłe wieczory z coraz cichszą melodią świerszczy.
Bardzo Ci dziękuję Droga Izo za ten niezwykły dar będący połączeniem Twojego talentu i obfitości ojczyźnianych kwiatów. Wszystkie są piękne, z wszystkimi wędruję łąkami i wdycham ich zapach, ale najdłużej przystaję pod krzakiem jaśminu....

I właśnie tymi radościami z Wami wszystkimi tu przychodzącymi się dzielę- ja szczęśliwa babcia, jak mówi w pośpiechu mój Wnuk- bacia, bacia:-)