To "tylko" pięćdziesiąt lat w szkole:-)

 ROK 1968- wybieram się do szkoły...

ROK 2018- ostatni dzień mojego dyrektorowania- oczekuję na decyzję ZUS-u...

I wspomnienia, które zawsze będą pachnieć maciejką... 

Zanim minęło ...50 lat i z małej Basi stałam się dużą Barbarą, po drodze wiele się wydarzyło, ale dziś chcę mówić o szkole.
W niej bowiem spędziłam, właściwie bez większych przerw, 50 lat. Poza wakacjami, jedyną " dłuższą" przerwą był urlop macierzyński, z powodu narodzin Kamila, który wówczas trwał cztery miesiące. Konrada urodziłam podczas dwutygodniowej przerwy międzysemestralnej na studiach, więc urlopów żadnych nie było. Zwolnień lekarskich też nie było poza dwoma, miesięcznymi- pooperacyjnymi. Jak widać pracowałam rzetelnie, ale wróćmy do początku okresu " pracowania na złote gody".

1 września 1968 r. wypadał w niedzielę, toteż rok szkolny musiał się zacząć 2 września.
To jednak nie było dla mnie istotne, a jedynie fakt, że oto nadszedł czas rozpoczęcia mojej edukacji. Byłam szczęśliwa, że idę do szkoły. Od dawna zazdrościłam o 8 lat starszemu bratu jego szkolnych przygód, a brat miał ich bardzo dużo!!!
Do przedszkola nie uczęszczałam, bo było ono odległe od miejsca mojego zamieszkania o 3 kilometry, a jedynym dostępnym środkiem komunikacji były własne nogi.
Mimo, że byłam w dzieciństwie bardzo chorowita, to będąc słusznego wzrostu i charakteru raczej silnego, postanowiłam, że na wypadek ewentualnego złego traktowania, będę sobie musiała w szkole radzić sama. Moją pozycję wzmacniał fakt, że bardzo wcześnie nauczyłam się w domu, czytać, pisać i liczyć, podglądając brata przy jego zadaniach domowych, do których on nie pałał wielką miłością.
Mama była ze mną tylko na rozpoczęciu roku szkolnego. O ile pamiętam, zawiozła mnie tam na bagażniku swojej starej damki, którą pokonała w ciągu 40 lat pracy (zmieniała ją czasem na nowszy model) kilka okrążeń kuli ziemskiej:-)))

Po oficjalnym rozpoczęciu roku szkolnego przez "nowego", wysoce partyjnego kierownika szkoły, zgubiłam mamę z pola widzenia i szczegółowo rozeznałam topografię miejsca.
Od następnego dnia byłam bowiem zdana na własne siły ( chyba, że czasami brat był na tyle wolny, żeby mnie podrzucić do domu swoim rowerem), które musiały się przeciwstawić siłom "bandy" chłopaków z Gorzyc uważających nas, dzieci z biednej Dąbrówki Gorzyckiej za "gorszy sort".
Musiałam więc stać się "przywódcą mniejszości" i nie dopuścić do zastraszenia.
Wypracowałam więc konkretną pozycję i chłopcy z Gorzyc szybko zrozumieli, że na nic zdadzą się zasadzki pod starą wierzbą w polach, przy pierwszym zakręcie głębokiego rowu:-)

Zanim przestąpiłam progi szkolne,otrzymałam taką Maryjkę, która była blisko mnie przez te 50 lat. Dziś ja maluję innym Maryjki... a Tej prawdziwej powierzam wszystko, co mam.

Ale wróćmy do tematu wiodącego, bo jutro idę znów do szkoły!
Temu od lat przypatrują się kwitnące najpiękniej we wrześniu georginie.

Gdyby chcieć opisać ten czas dokładnie, należałoby przystąpić do pisania powieści.
Ale nie chcę Was zanudzać... o kolejnych etapach w mojej szkolnej karierze, czyli Szkole Podstawowej w Gorzycach, Liceum Ogólnokształcącym w Dąbrowie Tarnowskiej, Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie, Studium Pedagogicznym, kilku studiach podyplomowych będą jeszcze wspomnienia.
O tym szlaku zawodowym też, a składał się on z dwóch szkół: Szkoły Podstawowej im. Stefanii Łąckiej w Gorzycach i Gimnazjum im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Oleśnie.
W sumie przepracowałam zawodowo 33, 5 roku, z czego 27 lat byłam dyrektorem.
Nie dziwcie się więc, że te " złote gody" w szkole są dla mnie takie ważne...
Nie potrafię zliczyć ile za mną rad pedagogicznych, konferencji dla dyrektorów, ocenionych klasówek, przeżytych uroczystości szkolnych, rozmów z uczniami o różnych potrzebach i możliwościach edukacyjnych, z ich rodzicami...ale jedno jest pewne, nie żałuję ani jednego dnia, wszystkie były ważne i wszystkie uczyły mnie pokory i bycia człowiekiem...
Zapraszam na kolejne opowieści...bo czas tak szybko płynie...