Niekiedy marzenia spełniają się dopiero po latach.

Szkoła spodobała mi się bardzo w pamiętnym 1968 roku.

Jesień była piękna i nareszcie przestałam się bać " bombowców". Bo przecież lato tego właśnie roku to czas interwencji wojsk Układu Warszawskiego wobec " buntującej się" Czechosłowacji. Byłam zbyt mała by rozumieć politykę, ale umierałam ze strachu gdy przez chyba tydzień dniem i nocą słychać było złowrogi warkot wojskowych samolotów nad naszą wioską. Ludzie we wsi mówili, że znów będzie wojna. Znałam wiele opowieści o okrucieństwach II wojny światowej i byłam przerażona, że znów może zaistnieć podobne wojenne piekło. Ale najbardziej bałam się, że mój ukochany, wówczas liczący 41 lat tato, zostanie zabrany na wojnę. Ten strach nie pozwalał mi zasnąć w nocy i chociaż Tato starał się mi wytłumaczyć, że wojny nie będzie, bałam się nadal.
Biegałam wtedy do starszej o 6 lat ode mnie, sąsiadki Kazi, która była dla mnie autorytetem w wojennych zagrożeniach, wszak zdała już do siódmej klasy. Kazia odrywała się od domowych obowiązków, przytulała małą Basię ( do dziś pamiętam jej jasną sukienkę w paski) i zapewniała, że nie zabiorą mi Taty. Byłam uspokojona na parę godzin, a potem znów pojawiał się złowieszczy huk nad wioską i ja znowu biegłam do Kazi. Najgorsze były  bezsenne noce i wyobraźnia podsuwająca dziecku koszmarne obrazy...
Niebawem spełniło się moje marzenie o pokoju, rozpoczął się rok szkolny, a Tato nie poszedł na wojnę, tylko smażył mi pyszną jajecznicę, gdy wracałam pieszo po lekcjach, zmęczona daleką drogą do szkoły ( obiady Mama gotowała po powrocie z pracy, czyli dopiero po godzinie 16, były to raczej obiadokolacje).
( zdjęcie, które zaprezentowałam powyżej, zrobione " na szybko" przez znajomych, którzy przyjechali na urlop z USA, obrazuje nasze codzienne, trudne życie- Basia właśnie wróciła z pracy w polu:-)))) i reszta rodziny- też).
I tak spełniło się marzenie... 
Skoro zostałam już uczennicą, otrzymałam prawdziwy mundurek szkolny, postanowiłam nie przynosić rodzicom wstydu i pilnie zabrałam się do nauki.
Jakież wielki było moje zmartwienie, gdy nasza pani poleciła nam przynieść do szkoły kasztany, z których miały powstać" ludziki".
Niestety, w całej naszej wiosce nie było ani jednego kasztanowca.
"Użebrałam"na drugi dzień u moich koleżanek z sąsiedniej wioski parę tych skarbów, ale to było mało jak na moje potrzeby i wówczas zamarzył mi się kasztanowiec na moim podwórku.

Minęło wiele lat i kiedy zostałam matką, postanowiłam, że moje dzieci nie będą cierpieć z powodu braku kasztanów. Posadziliśmy trzy drzewa, a w zasadzie zasadził je p. Jasiu, który z niedostatku wynajmował się do różnych drobnych prac, by zarobić parę groszy. Gdy moi chłopcy poszli do szkoły, nasze kasztany już rodziły, ale "ludziki" nie były już tak bardzo modne.
Teraz, dorodne kasztany spadają z drzewa w ogromnych ilościach, najstarszy z moich Wnuków, Konradek, ma świetną zabawę, a ja mam okazję odmówić w intencji dawno temu zmarłego p. Jasia " wieczne odpoczywanie..."

I tak spełniło się marzenie... 
W ogródku mojej Mamy rosły astry, białe, różowe, fioletowe. Na grządce z jarzynami, Mama mojego męża miała przepiękne bordowe, igiełkowe astry. Moich Mam dawno nie ma na ziemi, a ja od lat bezskutecznie próbowałam hodować astry. Mimo wielu starań, w pewnym czasie, żółkły liście i astry zamierały, a ja marzyłam by kiedyś udało mi się doczekać tych pięknych kwiatów.
Wczesną wiosną dostałam od którejś z blogowych koleżanek w paczce z innymi upominkami ( chyba od Eli, ale mogę się mylić) torebkę nasion astrów.
Tym razem wysiałam je do skrzynek z odpowiednią ziemią ( w moim ogródku jest piaszczysta ziemia) i o dziwo, mam astry!

I tak spełniło się marzenie...
Poprosiłam Małgosię http://papierowy-jarmark.blogspot.com/ 
o wykonanie albumu dla mojego kolejnego kochanego Wnuka Tomaszka.
Małgosia, wspaniała przyjaciółka, spełniła moją prośbę n-ty raz i wykonała dla Tomusia najprawdziwsze cudeńko, za które Jej przeogromnie dziękuję.

A ponieważ wcześniej zaprezentowała na swoim blogu śliczny album o tematyce wiejskiej, pomyślałam, że ktoś, kto kocha wieś ogromnie się ucieszy.
I wyobraźcie sobie, że Małgosia odczytała moje myśli i obdarowała mnie tym prawdziwym dziełem sztuki, a na dodatek podsunęła mi pomysł, jak go zagospodarować.

Za oba dary Gosi bardzo serdecznie dziękuję.

I tak spełniło się marzenie...
A teraz pytanie z zabawą dla Was...
Nie o wszystkich marzeniach możemy się publicznie wypowiadać, ale są takie, którymi możemy się podzielić, a więc czekam na Wasze komentarze o spełnionych marzeniach...

 Będzie nagroda.