Żółto- fiołkowy post wiosenny.

Nic wielkiego na dziś nie wymyśliłam:-)
Powtarzam się i ciągle zachwycam życiem mimo jego wielu niedoskonałości.
Nadal uporczywie twierdzę, że trzeba się cieszyć każdą chwilą.
Wczoraj wieczorem pod nasz lasek przyszły cztery sarenki, wysoko na gałęziach brzozy pięknie  śpiewał nieznany mi ptak, dziś rankiem, daleko w polach zobaczyłam konny zaprzęg podążający do wiosennych robót, skowronki poruszyły swymi melodiami całe niebo.
Dożyłam kolejnej wiosny, nikt mi tego nie gwarantował, a jednak jestem, idę do pracy, drogą wśród pól i każdemu, kto boryka się z problemami, polecam taką " terapię".

Czas

Dostałam w darze czas
nie wiem ile to lat
nie wyczytam z mądrych ksiąg
nie wyliczę na lekcjach matematyki
nie wiem ile razy
będę potykać się o skały
i nie wiem ile razy
będę wdychać zapach łąk i pól
tak naprawdę wiem tylko jedno
warto kochać teraz
by niczego nie żałować potem. 

Prezent od Joli  https://mojedubaninki.blogspot.com/
potraktowałam jako nagrodę za to, że bardzo lubię żółty kolor.
Dlatego Joli dziękuję za piękne podkładki w kolorze słońca i wiosennych kwiatów, za " Szafranowe niebo", które  czeka aż skończę nowohucką sagę.
Ten upominek sprawił mi wiosenną radość.

 Joli i wiernym Czytelnikom dedykuję całe fiołkowe pola.

A z tych kwiatuszków przygotuję coś dobrego:-))))

Wiecie, że czytam sagę traktującą o życiu Nowej Huty w latach sześćdziesiątych, więc i mnie nasunęły się skojarzenia z tamtych czasów.
Moja Mama pracowała zawodowo w odległym o 5 km Oleśnie, a do miejsca pracy dojeżdżała rowerem.
Po powrocie do domu, szybko szła w pole bo prowadzili z Tatą małe gospodarstwo rolne.
Na gotowanie, pranie i sprzątanie zostawały tylko wieczory. Niekiedy z braku czasu, Mama kupowała w Gospodzie Wiejskiej w Oleśnie cztery sznycle ( moja nazwa kotletów mielonych) żeby było coś na obiad do ziemniaków.
Sznycle wychodziły z rąk kucharki, p. Emilii, cudownie pachniały, sprawiały, że szary papier, w który były zapakowane, wspaniale nasiąkał tłuszczykiem. Głównym ich składnikiem nie było mięso, raczej bułka i przyprawy, ale były cudowne.
Od lat staram się je " podrobić", moje sznycle też są " bułczane", ale nie takie dobre jak p. Emilii.
Nawet jej to powiedziałam zachodząc na miejscowy cmentarz, gdzie od lat odpoczywa po trudach ziemskiej wędrówki.

Koniec wspomnień na dziś, czas się zabrać po powrocie ze szkoły za prace ogrodowe, bo wiosna nie żartuje.