Przeszłość bywa nierozerwalnie spleciona z teraźniejszością.

JESION z PODWÓRKA

Mógłbyś być moją ulubioną brzozą
wczesną wiosną otulać się drobną zielenią
mógłbyś też być miododajną lipą
zapraszać na ucztę całe roje pszczół
albo mógłbyś być złotolistnym bukiem
co chwyta złote promienie jesiennego słońca
nawet mógłbyś być ciągle zielonym świerkiem
otulonym białym puchem zimowych marzeń
a ty jesteś zwykłym jesionem
który opuszcza zbyt wcześnie liście
i nagimi konarami zagląda do okna
powinnam cię nie lubić
bo z siedemdziesięcioletnimi wspomnieniami
zaśmiecasz podwórko smutnymi liśćmi
a ja cię lubię
rozmawiam z tobą nocą i o poranku
gdy sen odpływa razem z tęsknotą
opowiadasz mi o swoim powojennym dzieciństwie
wspominając ciągle wujka Władka z sentymentem.

Wujek Władek jest dziś eleganckim panem z bardzo dużym bogactwem życiowych doświadczeń.
Lubię słuchać jego opowieści. Mimo bardzo dojrzałego wieku, zachował doskonałą pamięć i chętnie recytuje cały wiersz " był sobie dziad i baba...", wspomina stare dzieje, ale żyje też współczesnością, jest człowiekiem światłym i oczytanym.
To właśnie on, dawno, dawno temu, posadził obok domu swojego dzieciństwa, na podwórku, na którym znajduje się nasz dom, sadzonki jesionów.
Gdy już Wujek Władek posadził jesiony, wyjechał w świat by zdobyć wykształcenie i znaleźć pracę. Z moich rodzinnych stron ludzie masowo wyjeżdżali do budującej się Nowej Huty, bo kilkumorgowe gospodarstwa i drewniane chatki z dwiema izbami nie były w stanie pomieścić i wyżywić kilkorga dzieci.
Zatem pojechał Władek, poznał Kazię, pobrali się i zamieszkali w Nowej Hucie, a Władek podjął pracę w kombinacie.
Od wielu lat jest na emeryturze, Kazia nie żyje od ponad pięciu lat, ja każdego poranka budzę się z widokiem na " Władkowy" jesion i snuję wspomnienia bo odkąd sięgam pamięcią ta rodzinka z Huty systematycznie mnie odwiedzała.

Na dodatek w moje ręce wpadła czterotomowa saga autorstwa Edyty Świętek "Spacer Aleją Róż" traktująca o losach takich wiejskich migrantów osiadłych na mogilskich polach.
 Przeczytałam już " Cień burzowych chmur", " Łąki kwitnące purpurą", czytam " Drzewa szumiące nadzieją", a przede mną: "Szarość miejskich mgieł".
Saga jest niezwykle zajmująca, a ja już wiem o co jeszcze muszę zapytać Wujka Władka...w związku z budową Nowej Huty.
Tymczasem do mojej wioski zawitała nieśmiało wiosna:-)
Oto jej pierwsze tchnienia:

I takiej wiosennej radości Wam życzę:-)