"Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiernym blaskiem..."

Odeszły straże, została biała chusta i biało- czerwone kwiaty...
Chrystus Zmartwychwstał, a z pustego Grobu wychodzi Miłość mocniejsza niż śmierć.
Kolejny raz dane mi było przeżyć Triduum Paschalne. Im jestem starsza, tym bardziej rozumiem tajemnicę Wielkiego Czwartku, Piątku i Soboty. Tym bardziej odczuwam radość Wielkanocnego Poranka.
W tym roku Grób Pański łączył Golgotę ze stuleciem odzyskania niepodległości przez Polskę. Wymowny, piękny, bliski sercu jak Biało- Czerwona.
Powodów do radości było wiele. Wszak strażacy pełniący wartę w galowych mundurach, to wszyscy Absolwenci naszego Gimnazjum, młodzi, przystojni, mądrzy.
I kolejny raz sztandar naszego Gimnazjum z wizerunkiem Sł. Bożego Kardynała Stefana Wyszyńskiego był niesiony przez naszych Uczniów w procesji rezurekcyjnej.
To nic, że padał deszcz, nagie jeszcze konary bardzo starych dębów lśniły pięknie kroplami deszczu mieszającego się z melodią pieśni na Zmartwychwstanie.

Kolejna moja radość wynikała z faktu, że w moim rodzinnym kościele, który kochałam od zawsze zawisł mój obraz Chrystusa Ubiczowanego, namalowany w Wielkim Poście.
Nigdy wcześniej nie śmiałam nawet marzyć o takiej chwili...

Na dźwięk rezurekcyjnych dzwonów, bijących długo, bo trzykrotne okrążenie kościoła przy dużej liczbie uczestników zajmuje sporo czasu, odżyły moje bolesne wspomnienia.
Moja Mama w ostatnich latach swojego życia lękała się by jej pogrzeb nie wypadł w Wielki Piątek, wtedy nie sprawuje się ofiary Mszy św. i milczą dzwony.
Mama była bardzo religijna, czerpała siły z modlitwy i odeszła do wieczności w największe święto- Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. To była nagroda za wieloletnie cierpienia i niełatwe życie.
Mija trzy lata od Jej śmierci, a mnie Wielkanoc zawsze będzie się kojarzyć z tym smutnym doświadczeniem.
A przecież to dzień radości, więc odnalazłam zdjęcie Mamy z jakiegoś wesela z tzw. "drużbą z przydziału"- wtedy jeszcze nie znała mojego Taty.
Tak się ubierały druhny na weselne przyjęcia.





Tradycją mojego domu są wielkanocne grzybki, robione niezmiennie z przepisu Joli, uczennicy sprzed lat ze Szkoły Podstawowej im. Stefanii Łąckiej w Gorzycach.

Pośród tych wielkanocnych rozmyślań i radości znajdzie się też miejsce na podziękowania za życzenia, które nadesłały:
Krysia B, Basia M. Agaja, Wanda-Leptir, Ewa B, Iwona, Aldi, Janeczka i Lucynka U.

Iwonka nadesłała też pocztówki z pracami jednego z moich ulubionych malarzy-
V. Hofmana.
A jak ona pięknie pisze, może uda mi się ją namówić na założenie bloga.
Jej relacje z podróży i jej wiedza to prawdziwy rarytas w dzisiejszym zabieganym świecie.












Bardzo dziękuję za wszystkie życzenia.

Pozostając w świątecznym klimacie radości, w oczekiwaniu na gości prezentuję zajączka kaktusowego, który przez sześć lat pobytu u mnie ( dostałam go od miłej Osoby) rozrósł się mocno!

Patrząc na dzisiejsze " święcone" wspominam swoje dziecięce wędrówki do domu, do którego przyjeżdżał ksiądz święcić pokarmy, wszak nikt nie miał samochodu, a do kościoła było daleko.
I dziękuję Bogu za to, że dożyłam chwili gdy moje Wnuki Natalia i Konradek chodzą ze święconym w Wielką Sobotę.

Niech Wasza radość w rodzinnym gronie będzie pełna:-) Dla miłośników poezji ten oto wiersz:
Nie pamiętam, czy go już prezentowałam na blogu, ale jeśli nawet, to zawsze warto przypomnieć...

 Poranek Wielkanocny
Już świt.
cisza …
śpią spokojnie wrogowie
ukrzyżowanej Miłości
umilkły ptaki
które poraziła nienawiść
i tylko różowe niebo
zna tajemnicę radości
pierwsze promienie rozświetlają drogę
Marii szukającej Pana
anioł przysiadł na kamieniu,
który już nie będzie ranił
i ogłasza przechodzącym
cud poranka
cisza trwa
by nie zagłuszyć
stąpającej wśród nas Miłości
już świt
i grób wypełniony radością,
że każdy kamień można odsunąć.