Kiedy śpi dom, a nawet śpi słońce...

Lubię wstawać o poranku. Nawet zimą.

Kiedy wszyscy śpią i nawet słońcu nie chce się wstać, ja zaparzam kubek kawy po turecku ( mocnej, bez dodatków) i siadam przed kompem czytając Wasze blogi.
W domu panuje cisza, czasem tylko jakiś ptak zastuka w okno lub na pobliskim jesionie mignie wiewiórka.
Sączę kawę na czczo, choć wiem, że nie jest to rozsądne, ale tak lubię. Chyba, że pod ręką jest właśnie taki sernik, który polecam.

Wystarczy zmielić 1,5 kg sera półtłustego, zmieszać go z roztopioną i ostudzoną margaryną, 4 łyżkami mąki ziemniaczanej, odrobiną olejku śmietankowego, dużym kubkiem kwaśnej śmietany i ubitymi jak na biszkopt: 10 białkami, 1,5 szkl. cukru i 10 żółtkami. Upieczony i ostudzony sernik smaruję marmoladą różaną i polewam polewą wykonaną z: 1/2 margaryny, 1/2 gorzkiej czekolady i 1/2 mlecznej czekolady. Proste, prawda?

Zbyt długo nie mogę się napawać ciszą, bo czas pędzi nieubłaganie i pora  zbierać się do szkoły.
Tak wygląda fragment  mojej drogi do szkoły( zdjęcie powyżej)!
A skoro droga, to wędrowanie, więc myślą wracam do pięknego podarunku od Basi, autorki bloga http://czterdziestkatoniegrzech.blogspot.com  i książki, która mnie zachwyca od dłuższego czasu.
To " Wędrowiec", na którego kartach jest tak wiele mądrości, że dziś chcę się z Wami nimi podzielić.

Miłość jest siłą. Potęgą, która zmiata, która ratuje, ocala i obdarza. Cud kochania, któremu nic nie jest straszne i któremu nie sposób się oprzeć. 
I dlatego warto żyć.

Piękno, dobro jest ciche. Nie pcha się na piedestał, bo nie zajmuje się samo sobą. Ma co robić, więc nie trwoni czasu na to, co niepotrzebne. Broni się samo. Bo ma w sobie siłę, która sprawia, że przetrwa.

Marzenia są dobre. Najpierw niosą na skrzydłach, potem zaś umieją je przypiąć. Umieją obudzić. Dać kopa. Dać nadzieję. Nigdy nie jest za późno na marzenia.

Ludzkie piękno bierze się zawsze ze środka, z głębi. Tam jest jego źródło. Tam o nie trzeba dbać.

Ludzka wiara rzeczywiście góry przenosiła. 
A na pewno ludzi ponad małością innych, ponad złością i gniewem tego świata i ponad złem. Okazywała się mocą zdolną do tego, w co bez niej serce wątpiło.

Dziecko jest zawsze darem, dobrem. Przynosi ze sobą dobro.

Świat był dla ludzi hojny. Szczodrze dzielił się swoim pięknem. Tylko nie wszyscy to widzieli. Nie dlatego, że nie chcieli widzieć. Po prostu im to umykało. Bo ludzie byli różni. .

Dziękuję Ci Basiu za te wszystkie słowa, które pobudzają do myślenia i wdzięczności za dary, jakie każdy z nas otrzymuje każdego dnia. Tym, którzy lubią książki traktujące o bogactwie duchowym człowieka, polecam gorąco " Wędrowca".
A jesienne zdjęcia prezentują piękno pozostałości rodu Konopków w pobliskim Brniu i Owczarni.