Świątynia, która ma dziś swoje "imieniny".

Do dąbrowskiego " ogólniaka" chodziłam w końcówce lat siedemdziesiątych. Ponieważ w owym czasie, z internatu można było tylko raz w miesiącu wyjechać do domu, moi rodzice umieścili mnie na stancji.
Warunki okazały się wcale nie lepsze, ale jedno miałam pewne:
nikt mi nie zabronił pójść na sobotnią, poranną Mszę św, którą nasz x Katecheta celebrował w starym, dąbrowskim kościółku w każdą sobotę. Moje koleżanki i koledzy, mieszkający w internacie ( zamkniętym na ten czas przez kierownictwo) musieli uciekać przez piwniczne drzwi, a potem dostawali burę, mimo, że zaraz po nabożeństwie wracali w internatowe pielesze.
Takie to były czasy!

Dlaczego o tym piszę? Bo ów kościół, do którego mam niezwykły sentyment jest pod wezwaniem Wszystkich Świętych.
Więc dziś ma własne święto.

Z zewnątrz nie wygląda okazale, ale w środku panuje niezwykła atmosfera.
Należy on do świątyń wpisanych w małopolski szlak architektury drewnianej

A ponieważ w tym kościele dziękowałam przed laty za czas mojej nauki, po zdanej maturze, po latach dziękowałam za podobny czas obu moich Synów, potem okazało się, że obie moje Synowe też kończyły tę samą szkołę średnią, a na dodatek młodszy Syn w tejże świątyni przyjął Sakrament Małżeństwa, więc nic dziwnego, że w mojej poezji te wspomnienia przewijają się wielokrotnie.
Egzamin z miłości
Klęczę z Marią Magdaleną
u stóp starego krzyża w dąbrowskim kościele
smuga światła
po której Święci
schodzą z drewnianych sklepień
wskazuje mi drogę do Łaskawej Matki
o wzroku tak samo łagodnym
jak kiedyś gdy przychodziłam do Niej
czytać uczniowskie zadania
wracam dziś
by wzrokiem zamglonym od szczęścia
dziękować
za płacz niemowlęcia
za pierwsze litery i rozwikłane łamigłówki
za niespokojną młodość
za dziękuję – wysłane w obie strony
za nić która łączy serca
przynoszące maturę w plecaku
w półmroku starego kościoła
ty i ja
zdajemy egzamin z miłości
na drabinie pokoleń.

Chrystus ze starego krzyża
umieszczonego w przedsionku kościoła jest zawsze na wyciągnięcie ręki...





Zna moje troski i troski innych ludzi, którzy wchodzą tam choć na chwilę w poszukiwaniu ciszy...



Wewnątrz kościoła panuje spokój, cisza i jest tak radośnie, że chce się tam pozostać na dłużej...

Nie mogę pominąć św. Barbary, mojej patronki i patronki niebezpiecznych profesji oraz dobrej śmierci.

W ramach kultywowania tradycji regionalnych i patriotycznych
wspólnie z młodzieżą gimnazjalną odwiedziliśmy we wrześniu ten kościół.
Wspaniały przewodnik, p. Jacek Osak opowiedział nam wiele ciekawych rzeczy nie tylko z historii kościoła, ale również z historii miasta.
Młodzież z uwagą chłonęła te wiadomości i nikogo nie trzeba było napominać.


W tej barokowej świątyni z końca XVIII w. uwagę zwiedzających przyciąga pięć rokokowych ołtarzy i cudna polichromia figuralna i ornamentalna z 2. połowy XIX w. Rokokowa ambona i organy, późnogotycki krucyfiks z XV w. oraz drugi, barokowy znajdujący się na belce tęczy, to tylko niektóre z wielu cennych zabytków sztuki sakralnej. Jeśli kiedyś będziecie w Dąbrowie Tarnowskiej warto zobaczyć kolejną drewnianą perełkę.