Jak dźwięcznie brzmi wdzięczność.

Usiadłam przed komputerem, a za oknem w promieniach październikowego słońca złoci się jesion.
Znacie go z mojego wiersza i pamiętacie zapewne, że to wujek Władek kiedyś go posadził.
Zanim mój piękny jesion zacznie bałaganić opuszczając całe mnóstwo liści, warto mu się napatrzeć jak błyszczy na tle błękitnego, jesiennego nieba.

Człowiek tak ma, że wraz z wiekiem nachodzi go coraz więcej refleksji, a jesień sprzyja takim rozważaniom.
Do dzisiejszych dywagacji skłoniło mnie kilka zdarzeń.
Zacznę od zasłyszanej dziś Ewangelii, która opisując cud uzdrowienia dziesięciu trędowatych, wskazała tylko jednego, który zawrócił by podziękować Uzdrowicielowi.
Dziewięciu odeszło w swoją stronę z pełnym zadowoleniem, że otrzymali to, o co prosili.
Drugi powód, smutniejszy, to nieoczekiwana śmierć dwóch Kobiet, z którymi w różny sposób byłam związana.
A jeszcze tyle miałyśmy sobie opowiedzieć...
Trzeci powód to uczestnictwo w oficjalnych uroczystościach, w których "zapomniano" wspomnieć o Ludziach bardzo zasłużonych w temacie wspomnianych uroczystości, ale skoro tych Ludzi już nie ma, skoro odeszli, to trzeba ich starannie wymazać z pamięci innych.
Wdzięczność, czym ona jest, że postanowiłam jej poświęcić niedzielne rozważania?
Kiedyś przeczytałam stwierdzenie, że " wdzięczność jest pamięcią serca".
Tymczasem współczesny człowiek uważa, że wszystko mu się należy, więc nie musi dziękować, a wdzięczność staje się coraz rzadziej używanym słowem.
Jak jest zatem z tą pamięcią serca?
Gdyby ktoś kazał nam wymienić ludzi i sytuacje, w których nie doczekaliśmy się żadnego gestu wdzięczności, mimo, że na nią zasłużyliśmy, moglibyśmy odpowiedź recytować godzinami.
Lista nazwisk osób niewdzięcznych byłaby niewyczerpana. A nasza gorycz z tego powodu ogromna.
Ale gdyby pytanie odwrócono i zapytano, komu my sami nie okazaliśmy wdzięczności, odpowiedź nie byłaby już taka wyczerpująca.
Tu pamięć często zawodzi...
Myślę, ze każdy z nas ma w tym temacie sporo do nadrobienia. Dopóki żyją ludzie, z których dorobku, doświadczenia, wiedzy, życzliwości, korzystaliśmy, warto mówić dziękuję, warto okazywać wdzięczność w słowach i gestach, nawet jeśli sami jej nie otrzymujemy.
No cóż, każdy kwadrat jest prostokątem, ale nie każdy prostokąt jest kwadratem...
Rozważania dzisiejsze ubarwię widokami jesieni tuż obok mnie, bo przecież nie zawsze będę takie kadry mogła chłonąć...a i za nie jestem wdzięczna.

W sierpniu zasadziłam cebule lilii, które zakupiłam na promocji, jedna z nich szybciutko zakwitła.

Wdzięczność jest pamięcią serca
a serce wiele pomieści
z dawnych pokładów wydobywa zapomniane
przywraca blask wyblakłym zdarzeniom
nieustannie przywodzi poszarzałe fotografie
i gładzi zmarszczki na uśmiechniętej twarzy
czasem ukrywa się pod piekącą powieką
by łzą spłynąć na wspomnienia
które nie chcą umierać...

Na chłodne wieczory polecam książki Iwony Kienzler i Sławomira Kopra, które są bogactwem wiedzy historycznej oraz nieznanych ciekawostek.

W towarzystwie niezawodnych rożków z wody rodem z PRL-u.