W Dniu Papieskim i w połowie różańcowego miesiąca.

Jestem bardzo związana z RÓŻAŃCEM, więc mam taką wewnętrzną potrzebę, by podzielić się kilkoma refleksjami.
Wychowałam się w Rodzinie, w której różaniec był traktowany jako łącznik człowieka z Bogiem za przyczyną Maryi.
Nie był chowany do szafki, ale leżał w widocznym miejscu, tak, by człowiek mógł go choćby dotknąć w najtrudniejszych chwilach życia.
Pewna Gospodyni ( życie jej nie rozpieszczało), która przynosiła mojej Babci mleko, wyciągała często z kieszeni fartucha stary, wysłużony różaniec i pokazując go nam mówiła: " tylko on mnie trzyma przy życiu"...
W takiej atmosferze wzrastałam i dlatego swojego wysłużonego różańca nie chowam do szafy, niech moje Wnuki oswajają się z tym widokiem, tak jak kiedyś ja patrzyłam na kobiety z mojej wioski trzymające w spracowanych dłoniach paciorki różańca.

Dokładnie 20 lat temu, 16 października 2002 roku, nasz Wielki Papież, Jan Paweł II wydał poświęcony Różańcowi list apostolski Rosarium Virginis Mariae i otworzył Rok Różańcowy dodając do trzech tradycyjnych części ( radosnej, bolesnej i chwalebnej) tajemnice światła rozważające publiczną działalność Jezusa.
A dziś właśnie obchodzimy Dzień Papieski wspominając Świętego Jana Pawła, który tak wiele uczynił dla nas we wszystkich dziedzinach życia.
Bł. Kardynał Stefan Wyszyński mawiał, że Różaniec jest tak samo modlitwą zarówno maluczkich i pokornych,  jak i myślicieli i teologów.
A sama Matka Boża w licznych objawieniach prosiła by ludzie odmawiali Różaniec każdego dnia, wskazując na niego jako na narzędzie do walki z siłami zła.
Ilekroć biorę do ręki różaniec, jeden z tych, które otrzymałam od Basi, Janeczki, Gosi i Eweliny, podziwiam nie tylko kunszt wykonania, ale oplatam Ofiarodawczynie swoją modlitwą.
Poniżej zamieszczam jeden z wierszy składających się na powstający tomik " Rozmowy z Madonnami".

Rozmodlona- Różańcowa

Gościsz w moim domu najczęściej
i na długie Cię zabieram ze sobą spacery
podróżujesz ze mną wytrwale
chociaż nigdy Cię nie pytam o zgodę
razem przemierzamy tajemnice radosne
kwiaty polne zrywając o poranku
na bolesnych razem stopy ranimy
i obie płaczemy w ukryciu
tajemnice światła też razem rozpalamy
pod słońcem pod gwiazdami i w blasku księżyca
w chwalebnych razem Boga wielbimy
a ja wciąż się uczę od Ciebie
pokornego niech się stanie
i choć ciągle błądzę po bezdrożach i pustyniach
zawsze palce zaciskam na paciorkach różańca
co jak diamenty rozświetlają
ciemności mego zlęknionego serca.

W klimat tych rozważań wpisują się jesienne kwiaty i liście, których szelest układa się w naturalną modlitwę wszelkiego stworzenia...