Babciu, dasz mi korepetycje?

No tak, czas pędzi nieubłaganie szybko i oto mój najstarszy Wnuk Konrad, rozpoczął naukę w szkole podstawowej.
Korepetycje załatwił już dawno u babci, oczywiście bezpłatne:-)
Zobaczymy, jak z tym zapałem będzie dalej.
Lubię wrzesień za jego rozbieganie, roześmianie, za szkolny autobus pojawiający się w naszej małej wiosce, za dziecięce opowieści o szkolnych grzeszkach.
To było moje życie przez 35 lat zawodowych. Pewne sprawy i zdarzenia zostają w człowieku na zawsze.
Każdy dzień spędzony w szkole był źródłem radości, że udało się zrobić coś dobrego, nawet jeśli to była maleńka rzecz lub sprawa...
Swoją edukację rozpoczęłam we wrześniu 1968 roku, pamiętam dzień zapisu do szkoły i pierwszy dzień w szkole, i pierwszą piątkę za rysunek Asa i obraz, który w tym dniu zakupili rodzice u domokrążcy podającego się za niemowę.
Obraz przetrwał do dziś i chyba kiedyś podejmę się namalowania podobnego na płótnie, wszak wówczas porównywałam siebie do maleńkiego Jezusa, a moich Rodziców do Maryi i Józefa, bo czułam się tak samo kochana jak malutki Jezus otoczony opieką Świętych Rodziców.

Oby każde dziecko mogło w dorosłym życiu powiedzieć takie zdanie o swoim dzieciństwie.
Szkoda, że wówczas nie robiono zdjęć i nie posiadam takiego z pierwszych tygodni mojej edukacji.
Zachowało się jednak zdjęcie wakacyjne, tuż przed moim pójściem do szkoły, kiedy to okoliczne dzieciaki przyszły pożegnać opuszczającego naszą parafię Wikariusza, lubianego przez wszystkich ks. Lucjana. Zdjęcie mówi za siebie, tyle dzieci z różnych wiosek przybyło by na swój sposób okazać sympatię młodemu Księdzu, który był zawsze uśmiechnięty i życzliwy.
Nie spotkałam go nigdy więcej i nie spotkam...od wielu lat nie żyje, ale pozostał mi obrazek, pamiątka z pożegnania, śliczna Maryja w owalu, postanowiłam, że też go namaluję.

Zdjęcie ma 54 lata, to już dokument, myślę, że bez trudu mnie rozpoznacie:-)
Która to Basia???
Tak się składa, że gdy kończy się rok szkolny, kwitną róże i gdy się rozpoczyna, one znów powtarzają kwitnienie.
Jakby chciały przynieść radość i podziękować tym, dla których sprawy edukacji i wychowania są na tyle ważne, że trzeba im poświęcić nie tylko czas, umiejętności i siły, ale przede wszystkim, serce...
Niedawno przeczytałam książkę o Januszu Korczaku, powinna to być lektura obowiązkowa dla rodziców, nauczycieli, tych, co decydują o kształcie oświaty.
Nowoczesne, wygodne czasy sprawiają, że wielu ludzi traci wrażliwość tak bardzo potrzebną w kontaktach z dzieckiem.
Mam czwórkę Wnucząt, każde z nich jest inne, każde ma inne potrzeby i oczekiwania, inne zdolności i inne ograniczenia, tak samo jest w przedszkolu i szkole.
Dziecka nie wolno wtłoczyć w ramy schematu i zmuszać by było jak inni, bo każdy człowiek jest inny i każdy ma inną drogę do przejścia.
A to wspomniana książka:

I obiecane róże:

Wszystkim Uczniom życzę, by napotkali wspaniałych pedagogów, którzy otoczą ich sercem i odkryją w nich indywidualne uzdolnienia.
Wszystkim Nauczycielom życzę by mieli wiele sił, zdrowia, cierpliwości i by pamiętali, że każde dziecko jest indywidualnością i każde chce być otoczone dobrem.
Rodzicom życzę, by każdego dnia pamiętali, że to oni powinni być najlepszymi nauczycielami i przewodnikami dla swoich dzieci.
Babciom i Dziadkom życzę wielu radości z sukcesów i osiągnięć Wnucząt.
Wszystkim, którzy mają wpływ na kształt oświaty życzę mądrości i pokory w podejmowaniu decyzji dotyczących spraw dzieci.
Niech nowy rok szkolny będzie dobry i przede wszystkim normalny.

Pozdrawiam serdecznie, Wasza stara, blogowa nauczycielka, Basia.