Zanim pojadę w Bieszczady...

Bieszczady umiejscowiły się na stałe w tej części mojej głowy, która odpowiada za marzenia. Zasiedliły się tam na stałe i nie zważają nawet na porę roku.
Może kiedyś uda się im wyskoczyć choć na jeden dzień żeby zabrać mnie tam, gdzie ich prawdziwe miejsce.
Nie potrafię powiedzieć ile razy tam byłam, ale na pewno za mało. Ogromna liczba zdjęć z tych wypraw pozwala mi cieszyć oczy ich widokiem w dowolnym czasie.
Ale to nie to samo co wędrówka, prawdziwa wędrówka połączona ze zmęczeniem, szybszym biciem serca, cięższym oddechem i melodią traw kołyszących się pośród bieszczadzkich wiatrów, na które tam często można się natknąć.
Zanim jednak dotknę traw bieszczadzkich, cieszę oczy tymi, które w mojej rodzinnej wiosce starają się wypełnić moje tęsknoty.
W jednej z ról głównych dzisiejszego posta są nasze trawy, które mnie otaczają zewsząd i dla których zmuszona jestem połykać tabletkę antyalergiczną, gdy one kwitną, żebym ja nie "zakichała się" na śmierć:-) Im też dedykuję mój wiersz.

Trawom wysokim się kłaniaj
rozkołysanym w objęciach wiatru
ich serca bielejące przygarnij
zanim zdążą wyfrunąć pod niebo
nad liściem zielonym się pochyl
biedronki poszukaj czerwonej
z siedmioma kropkami szczęścia
co chodzi dziwnymi ścieżkami
nie bój się pyłu i piasku
bo one ci krzywdy nie zrobią
przywołaj ciszę milczeniem
i otul się w woal spokoju
być może odnajdziesz na nowo
zgubione radości kruszynki
co szarość zamienią w kolory
nie bój się w niebo popatrzeć
z ufnością dziecka małego
widzisz jak tańczą obłoki
a żaden nie spada na ziemię
bo wokół dzieją się cuda
wystarczy serce na oścież otworzyć...

W trawach jest coś niezwykłego, może dlatego, że potrafią rozmawiać z wiatrem...

I pozwalają się ozłocić słońcu...

Gdy wędruję pośród takich traw, rozmyślam nad wieloma sprawami dotyczącymi naszego życia, a że życie nie szczędzi nam niespodzianek, jest o czym rozmyślać.

Zwłaszcza, gdy dzień chyli się ku końcowi, a kolejne lata przydają trosk do bagażu doświadczeń.

Czas więc na mały wakacyjny konkursik:
O czym najczęściej rozmyślasz brodząc wśród wysokich traw?
Napisz proszę o tym w komentarzu. Autor najciekawszej wypowiedzi zostanie nagrodzony niespodzianką.

Pośród takich traw, na wale rzeki, mój Mąż posadził kiedyś różę, nazywaną lalką. Ona to, każdego roku, za uratowanie przed wyrzuceniem, odwdzięcza się pięknym kwitnieniem, które możemy podziwiać z naszego balkonu.

Wspaniale dogaduje się z sąsiadującą obok tarniną i orzechem włoskim rosnącym w pobliżu, z drugiej strony.

Drugi z ocalonych krzaków rośnie w lasku i w ramach partnerstwa z jodłami wspiął się na wysokość ponad 5 metrów.

Pośród tych róż zaczęłam rozmyślania o wdzięczności...szeroki i trudny to temat, postaram się go podjąć niebawem.

O zupełnie innych aspektach życia traktuje prezentowana poniżej książka, którą przeczytałam szybko z wielkim zainteresowaniem, bo poza historiami kobiet trwających przy mężach stanu okresu międzywojennego, można przypomnieć sobie wiele faktów historycznych, które, niestety z upływem czasu, zacierają się w naszej pamięci.

Z tej tematyki czeka na otwarcie inna pozycja, a mianowicie:

Chętnie porównam spojrzenie dwojga różnych Autorów na te same postaci.
Dobrego tygodnia Wam życzę i czekam na Wasze komentarze.