Gromnice, które wiele pamiętają.

Matka Boża Gromniczna kończy czas śpiewania kolęd, cieszenia się obecnością kolorowej choinki i licznych świateł wokół domu.
W tym dniu zanosimy do kościoła gromnice by je poświęcić na pamiątkę Ofiarowania Pańskiego, bo taką nazwę nosi to święto w kalendarzu świąt kościelnych.
Odkąd pamiętam, gromnica była ważnym przedmiotem w domu, zapalanym w czasie ogromnych burz i nawałnic, a także towarzyszącym rodzinie skupionej przy łóżku umierającego domownika.
Każdego roku poświęcam gromnicę, a w tym będzie inaczej, bo na ten dzień przypada nam kolejny pogrzeb w bliskiej rodzinie.
Te, zbyt częste, odejścia w ostatnim czasie, ciągle uczą nas pokory wobec spraw i faktów, które przerastają człowieka.
I znów z czymś się nie zdążyło, znów czegoś zabrakło, znów nas śmierć zaskoczyła. Chyba musimy nauczyć się myśleć, że dzisiejszy dzień może być ostatnim, dla każdego, bez wyjątku.
Gromnice, które posiadam należały do Osób, których już tu, na ziemi, nie ma. Są cenną pamiątką, przywołują obrazy z dawnych lat, gdy kobiety z mojej wsi brnęły przez wysokie zaspy do kościoła, by oddając cześć Matce Gromnicznej, uczestniczyć w obrzędzie poświęcenia gromnic.
                                                                                                        
Z ciekawością kilkuletniego dziecka przepytywałam babcię, dlaczego te groźne wilki skupiły się wokół Matki Bożej na obrazku namalowanym na świecy. Babcia opowiadała mi wówczas, że tam, gdzie wilki zagrażają ludziom ( a podróżowało się pieszo lub na saniach), pojawia się Maryja z zapaloną gromnicą i rozprasza groźne zwierzęta, broniąc ludzi. Bardzo się bałam tych bestii i nawet podejrzewałam, że mogą mieć mieszkanie za naszym kuchennym kredensem:-) Kiedy w końcu powiedziałam o tym mojemu kochanemu Tacie, odsunął kredens i pokazał mi, ze żadnych zwierząt tam nie ma. Zapewnił mnie również, że obroni mnie przed wszystkimi zagrożeniami...Pamiętam tamte lęki i nigdy nie lekceważę dziecięcych obaw, które w umyśle małego dziecka urastają do monstrualnych rozmiarów.
Tradycyjne parafinowe świece są ostatnio zastępowane świecami z pszczelego wosku. Taką świecę dostałam przed kilku laty od Kogoś, kto już zapala świece w wieczności...
Przed odkryciem parafiny i stearyny świece były wykonywane głównie z pszczelego wosku (i łoju zwierzęcego). Woskowe świece były dostępne wyłącznie dla wyższych sfer. Dopiero w XIX wieku zaczęto stopniowo wprowadzać świece parafinowe, które znane są nam do dziś. Zdecydowanie zdrowsze są świece z naturalnego wosku pszczelego. Wosk pszczeli to wydzielina z gruczołów woskowych pszczół. To „ produkt uboczny” powstały przy wytwarzaniu miodu. Podobnie jak inne produkty pszczele, ma wiele cennych właściwości. Jest znany i stosowany od co najmniej 4,5 tys. lat. Aby wyprodukować 1 kg wosku pszczoły zużywają około 3,6 kg miodu. Świece woskowe odświeżają i jonizują powietrze. Płonąca świeca jest nie tylko źródłem światła, ale także produktem o cennych właściwościach leczniczych. Przede wszystkim woskowe świece likwidują szkodliwe zapachy naturalne i sztuczne, w tym zapach dymu tytoniowego. Świece odświeżają również powietrze, a co najważniejsze, nasycają je przyjemnym miodowym aromatem. Produkt ten ujemnie jonizuje powietrze, co oznacza, że neutralizuje negatywne promieniowanie urządzeń elektrycznych i elektronicznych. Dodatkowo jony te łagodzą alergie, astmę, choroby górnych dróg oddechowych i płuc. Zapach świec woskowych korzystnie wpływa na samopoczucie i działa uspokajająco. Świece z wosku pszczelego spalają się bezdymowo i nie uwalniają żadnych szkodliwych substancji. Ponadto dają jasne, ciepłe i przyjemne światło. Świece woskowe powinno palić się od 15 do 60 minut dziennie. Cenię sobie woskowe świece, a jako ciekawostkę prezentuję woskowe figurki z szopki.

Nie ma wilków, na moim ostatnio namalowanym obrazie, wystawionym na licytację na rzecz Grzegorza.
Pojawiły się natomiast łagodne mewy, które szybują pod rozświetlonym niebem. Może " złowią" jakiegoś Darczyńcę.

Pozdrawiam serdecznie moich drogich, wiernych Czytelników i zamieszczam kilka zimowych zdjęć, jak na Gromniczną przystało.
W kilka zaledwie minut, księżyc ustąpił pola słońcu:-) taka między nimi panuje zgoda.

A sarenki lubią najbardziej poranne " wypady na stołówkę":-)

Do następnego " zaczytania".