"Aniołom Swoim rozkazał o Tobie..."

Każdy z nas zapewne pamięta obrazek Anioła Stróża przeprowadzającego bezpiecznie przez kładkę dwójkę uroczych dzieci.
To najpopularniejsze ujęcie anielskiego opiekuna wraz z tekstem krótkiej modlitwy zwykle jest początkiem religijnego wychowania w rodzinach. Cieszymy się, gdy dziecko potrafi powiedzieć modlitwę do swojego Anioła Stróża.
Z biegiem lat, zapominamy, że Anioł Stróż jest nam zadany na całe życie, po to, by nas chronić w sytuacjach znacznie trudniejszych niż przejście nad potokiem. Wąska kładka z dziecięcego obrazka symbolizuje życiowe trudności, których nie brak każdemu z nas.
O uratowaniu naszego życia, tuż po odmówieniu Litanii do Świętych Aniołów, pisałam kilka lat temu na blogu, a owa historia związana miejscem zdarzenia z wypadkiem naszym, a wcześniej przed ponad pięćdziesięciu laty, mojej brzemiennej Mamy, wydaje się nieprawdopodobna, a jednak...
Dlatego, każdego roku, przypominam o święcie Aniołów Stróżów , które przypada na dzień 2 października.
To czas rozkwitającej jesieni, przybierającej wspaniałe kolory, a jednocześnie czas, który każe nam zwolnić nieco tempa i pozwolić się "zapatrzeć" w niematerialną stronę świata.
W mojej malarskiej kolekcji aniołów znalazł się kolejny, nazwany aniołem szczęścia, bo powędruje do Osoby, która zechciała pomóc choremu Szymkowi, zasilając zbiórkę pieniędzy na jego leczenie.
Smutnym jest fakt, że covid opanował umysły społeczeństwa w takim stopniu, że zapomina się o innych, bardzo poważnych chorobach, a ciężko chorzy muszą prosić zwyczajnych ludzi o " wdowi grosz". Nie będę się rozwodzić nad hipokryzją ludzi, którzy ustanawiają pewne prawa, bo to temat rzeka, a mnie nie zależy na wywołaniu burzy, więc pozwólmy każdemu mieć własne zdanie.
Niech ten słonecznikowy anioł przyniesie szczęście Osobie, która zechciała pomóc...                                                                                         

Na tym poletku nigdy nie było dziewanny, a teraz pojawiła się w pełnej krasie i stanowi o jego niezwykłości, choć przysłowie mówi, że " gdzie uboga panna, tam kwitnie dziewanna".
Wyjaśniam, że mowa tu o piaszczystych, nieurodzajnych ziemiach, które w dawnych latach nie przynosiły plonów, tym samym osłabiając szansę dziewcząt z ubogich gospodarstw na "dobre zamążpójście". Bowiem głównym czynnikiem swatania małżeństw był status majątkowy rodzin młodych.

Teraz dziewanna może się spokojnie rozrastać, bo młodzi chłopcy przysłowia nie znają :-)))

Kolejnym okruchem piękna są pajęczyny błyszczące o poranku w słonecznym blasku.

Niby delikatne, ale mocno trzymają się innych krzewinek. Na tym również polega ich chęć przetrwania.

Pajęczyną świtem rozbudzoną
oplatam moje myśli strwożone
kruche jak ona sama
zawieszona pod jesiennym niebem
co z tysiąca maleńkich nitek
splata jesienny wianek
muskając czule wspomnienie lata
stąpam delikatnie i cicho
bo obie pragniemy spokoju
choć jesień się z wiatrem kołysze
rozmawiamy o słońcu
z nadzieją na dotyk ciepła
co ogrzeje zatroskane serca...

Z jesiennym pozdrowieniem wędruję Waszymi blogami by spotkać się z dobrymi okruchami życia.