To już naprawdę przedświąteczny czas.

Wraz z rozpoczęciem Adwentu zaczynam okres przedświąteczny.
Tak było od zawsze, czyli od wczesnego dzieciństwa gdy przez cały grudzień gromadziłam cukierki i ozdoby choinkowe, żeby święta mnie nie zaskoczyły:-)
Adwent się zaczął, a w naszym kościele dodatkowo wypadł na ten dzień odpust z racji św. Katarzyny Aleksandryjskiej.
Postanowiłam Wam pokazać nasz kościół w kilkunastu fotografiach, we wszystkich pięciu porach roku, bo od dzieciństwa kocham go miłością niezmienną...
A oto przedwiośnie...

wiosna...

lato...

jesień...

zima...

Nowa część świątyni ma ponad sto lat, stara, ponad dwieście pięćdziesiąt, a najstarsza- kaplica liczy czterysta lat.
Kościół jest zadbany, piękny, a delikatny i subtelny wystrój sprzyja modlitewnej atmosferze.

Odnowiona przed kilku laty polichromia to dzieło znanych artystów: Stanisława Westwalewicza i Jakuba Beresia.

Zachwycona urodą świątyni i wychowana w jej klimacie nie mogę sobie odmówić zaprezentowania wiersza, który dawno temu napisałam. Rzecz o św. Katarzynie zamiast adwentowego wieńca.

Rzecz o Patronce mojego kościoła

Święta Katarzyna z mojego kościoła
wsparta o koło co pękło przed świętością
w ranek pogodny spogląda śmiało
by nas zachwycić Dziewicy czystością.

W południe palmą pierwszeństwa nas wita
w orszaku świętych przed Bogiem klękając,
o czystość serca i o wiarę pyta
z mądrością wielką na nas spoglądając.

Zwoje pism starych przed mędrcami rozkłada
uczenie dysputuje – sercem chwaląc Boga
ludzką mądrością przedziwnie włada,
nie zna co strach i przed śmiercią trwoga.

Wiarę i mądrość zasiewa dokoła
z pięknością serca przedziwnie ją miesza,
o pokój, dobroć i uczciwość woła
z rozumem i radą wątpiącym pośpiesza.

W Jej oczach nieba piękno się odbija,
Aleksandryjska Panna, Katarzyna Święta
szukającego ratunku człowieka nie mija
o każdym z nas przed Bogiem pamięta.

Wieczorem w gwiazdach nauki rozczytuje
i kościół w Oleśnie ma pod swą opieką,
Stwórcy za ludzi i ich życie dziękuje
Święta Patronka – nasza już od wieków.

Wrosła w nasz pejzaż jedyny na świecie,
w którym się naszą Orędowniczka stała,
codziennie z niebem łączy ziemię przecież
za to Katarzynie cześć i wieczna chwała.

Ponieważ jeszcze piszecie komentarze pod ostatnim kwiatowym postem, zaczekam kilka dni z ogłoszeniem werdyktu, a tymczasem kieruję do Was moją prośbę.
Od kilku lat włączam się w dzieło https://jestrobotka.blogspot.com/
W tym roku to już 10. edycja Robótki.
Bardzo proszę wszystkich, którzy zamierzali przysłać mi piękne karteczki ze świątecznymi życzeniami, by je wysłali na adres Tych, którzy w Niegowie czekają z wielką nadzieją na skromny dar. Ja się ucieszę z życzeń na blogu, a Oni mają tyle radości, jeśli dostają choćby najskromniejsze podarunki.
Więcej informacji o Mieszkańcach Domu w Niegowie i ich zainteresowaniach znajdziecie na stronie robótkowej, z góry dziękuję Wszystkim, którzy zechcą podzielić się z Nimi odrobiną serca.
Niech to będzie nasz wspólny adwentowy dar...

A ja zapraszam Was na kolejną serię postów, już niebawem...