Zawsze jest ten ostatni raz...

Wydaje się, że wczoraj, że niedawno...a tymczasem minęło dwadzieścia lat od chwili, gdy do historii życia naszej społeczności lokalnej wprowadziłam spektakle bożonarodzeniowe i wielkopostne.
To były przedsięwzięcia z szerokim rozmachem angażujące każdorazowo wiele osób, po to byśmy wspólnie mogli się przygotować do pełnego przeżywania tych pięknych świąt: zimą- Bożego Narodzenia, a wiosną- Wielkanocy.
Tak też było w tym roku. Postanowiłyśmy ( dwie pracujące jeszcze na godzinach emerytki, ja i moja zastępczyni), że przygotujemy wspólnie na koniec działalności Gimnazjum, spektakl, który będzie ostatnim w jego historii. Fantastyczny scenariusz otrzymałam od Drogiej naszej blogowej Koleżanki Małgosi X, której serdecznie dziękuję.
Było to 7 scen obrazujących WYBORY, jakich dokonuje współczesny człowiek każdego dnia, gdy w życiu przychodzi mu się ciągle wybierać między uczciwością, wartościami ponadczasowymi, a chęcią zdobycia kariery, bogactwa, układów za wszelką cenę...
Jak to w życiu bywa, raz bywamy naprawdę wielcy, a innym razem- bardzo mali...

Uczniowie i Absolwenci kolejny raz wykorzystali swoje aktorskie talenty, więc efekt licznych prób zaskoczył wszystkich.
Siedem wyborów- siedem decyzji to symboliczna liczba dotycząca naszych codziennych wyborów. Ileż to razy stajemy w trudnych sytuacjach, wobec nieprzewidywalnych zdarzeń.

( obok na zdjęciu- jeden z rekwizytów- chusta współczesnej Weroniki, która pomaga pogubionym w życiu ludziom, mimo protestów najbliższych).
Jako motyw wiodący posłużyły słowa, które na tę okoliczność napisałam.

Codziennie wybierać muszę
zatrzymuję się każdego dnia
z pytaniem w sercu
a może to Ty pytasz Chrystusie?
wiem, że czekasz
bym poszedł najlepszą drogą
choć ta zła wciąż kusi kolorami
ciężko mi Panie gdy błądzę i tchórzę
wstyd mi
za wszystko dobro odrzucone
za zmarnowane szanse i źle obrane drogi
a Ty wciąż masz nadzieję
że wrócę Chrystusie by Ci powiedzieć:
Ty wszystko wiesz Panie...
Ty wiesz, że Cię kocham...




Spektakl zakończył się symbolicznym łamaniem chleba przez Chrystusa Zmartwychwstałego, z którego bochenka każdy uczestnik spektaklu odłamał kęs dla siebie.
W ten sposób ostatni raz w gronie przyjaciół naszej szkoły życzyliśmy sobie pełni łask płynących ze zwycięstwa miłości nad śmiercią.

Na ten czas zakwitł nawet " Józków sad", więc mam okazję wspomnieć ludzi, których od lat nie ma już pośród nas, ale żyją we wdzięcznej pamięci.

 Kwiatami wiosennymi składam podziękowania.

 A magnolia czyni to razem ze mną.

Mój wielotematyczny blog niech dziś będzie miejscem podziękowania Wszystkim, którzy tworzyli ze mną historię tych wyjątkowych dwudziestoletnich spotkań przedświątecznych i Tym, którzy zawsze jako Widzowie przybywali, bo bez publiczności spektakle byłyby tylko sztuką.

Serdecznie pozdrawiam Czytelników tego pamiątkowego posta...