Nadal nie ma cyganek, a Król Jęczmionek czeka na półce.

Nie mogę znaleźć cyganek.
A jakże to pisać o przedwiośniu gdy nie ma cyganek ? Ogólnie rzecz biorąc, przedwiośnie jakoś się ociąga! Obiecałam posta, zwlekam z nim, a symptomów na które czekam, nadal nie widać. Mój czas wypełniają inne, bardzo absorbujące obowiązki, ale wracam już do tematu.
Roślinki, zwane przeze mnie cygankami są bardzo niepozorne, takie niskie trawki, kwitnące skromniutko na przedwiośniu, całe w kolorach czarnych i brązowych.
Szkoda, że pół wieku temu, zdjęcia należały do rzadkości i dziś mogę odtwarzać obrazy tylko z pamięci, która z każdym rokiem staje się coraz bardziej ulotna. Ale trzeba się postarać.

 Obrazek pierwszy:  Rok 1966- być może...

Ziemia jest jeszcze mokra. Pachnie tak wyjątkowo- ziemią właśnie. Promyki słońca nieśmiało zaglądają przez niewielkie okna drewnianej chatki- tej co ją dziadek Józef zbudował własnymi rękoma po powodzi w 1934 roku. Dziadka też już na tym świecie nie ma od od kilkunastu lat, ale w obejściu jego gospodarstwa niewiele się zmieniło. Babcia w swojej kolorowej zapasce ( fartuch zawiązywany w pasie mający na celu ochronę spódnicy przed zabrudzeniem) karmi stadko kur, które zdołały już przekąsić pojawiające się na przedwiośniu robaczki . Mój Tato sprawdza dobrze temperaturę powietrza i ubrawszy mnie odpowiednio, wychodzi ze mną na pierwszy po zimie spacer. Najcieplej jest na ławeczce przed stodołą, od drogi, bo to wschodnia strona, wiec tam najlepiej operuje marcowe słońce. Stodoła jest wiekowa, pokryta solidną strzechą, (pokrycie dachowe wykonane ze słomy),  kryje w sobie resztki zboża  na tzw. przednówku.

Obchodzimy teren wokół podwórka. Tato pokazuje mi starą sieczkarnię i tłumaczy jak niebezpieczne jest to urządzenie - mijam ją na odległość, bo wiem, że niejeden postradał w niej palce choć miał naciąć tylko pokrzyw lub koniczyny dla zwierząt . Siadam obok Taty na drewnianej ławeczce i patrzę na wał pobliskiej rzeki- ona też jest niebezpieczna dla dzieci, wszak w niej utonęła moja ciocia dwuletnia Julcia, która była wielką nadzieją swoich rodziców.

Potem patrzę jeszcze na stary most zbudowany naprędce po wysadzeniu go przez uciekających w odwrocie Niemców - wszystkie szyby w naszej chacie wypadły wówczas na skutek detonacji. Nie wiem jeszcze, że niebawem powstanie nowy most, mój tato będzie stróżował na placu budowy, a ja będę obserwować jak potężny kafar wbija w ziemię moich przodków betonowe rzeczne umocnienia. Proszę Tatę o spacer na most, chcę zobaczyć czarną, cuchnącą rzekę pokrytą białą pianą, ściekami płynącymi bezkarnie z Niedomickich Zakładów Celulozy, które dla wielu mieszkańców okolicznych wiosek są jedynym źródłem utrzymania. Nie wiem wówczas, że karmimy się azotanami z przydomowej studni a nikt z władz się nie przejmuje tym, że Żabnica płynie w odległości 50 metrów od domostw. Najważniejsze, że idzie wiosna, a ja mam przy sobie ukochanego Tatę, który zaraz pójdzie ze mną do lasu by nazrywać złotych bazi...

Obrazek drugi: Rok 1969
 Jest zimno. Słońce nie może się przebić przez chmury, wieje zimny wiatr, ale ja już jestem dużą dziewczynką. Chodzę do pierwszej klasy szkoły odległej od domu o ponad dwa kilometry i zdążyłam już zahartować swoje zdrowie w tych spartańskich warunkach lat sześćdziesiątych. Tata ruszył z pracami gospodarskimi. Przygotowuje inspekty. Zbija prostokątne, drewniane obramowania, w które wsypuje żyzną ziemię, przygotowuje przykrycia wykonane z drewnianych listew wypełnionych  dobrze dopasowanymi szklanymi szybami. Praca jest trudna i precyzyjna, ale tato musi tam posiać nasiona pomidorów, gdy wzejdą w takich prowizorycznych szklarenkach, będzie je pikował czyli sadził pojedynczo w odpowiednich odstępach żeby ładnie wyrosły nim przyjdzie czas wysadzenia ich do gruntu dopiero po „ ogrodnikach” i „zimnej Zośce”. Teraz trzeba będzie pilnować by korzenie nie złapał zgorzel, podnosić szyby żeby siewki nie „ugotowały„ się pod szybą i wyrywać każdy pojawiający się chwast. Tato ma więc mnóstwo pracy, a ja siadam na wale Żabnicy z bukietem dopiero nazbieranych cyganek i rozpoczynam czytanie pożyczonej w bibliotece szkolnej książki, to „ Król Jęczmionek”-H. Spaczila, książka, która głęboko utkwiła w mojej pamięci. Siedziałam na zimnej trawie, czytałam i płakałam. Wówczas wszystkie dostępne książki niosły piękne wartości, a zło ostatecznie było pokonane przez dobro. A Tato pracował wytrwale, płynął czas, aż zapadł zmierzch i trzeba było wracać do domu.
Nie wiemy dlaczego niektóre obrazki tak głęboko zapadają w serce, ale gdy zapadną nikt i nic nie jest w stanie ich wyrwać.
A jakie obrazki Wam zapadły w pamięć?

Wracając do teraźniejszości, proponuję powieści lekkie, łatwe i przyjemne, Romy Fiszer.
Jedną z nich przeczytałam podgryzając to oto ciasto upieczone wg mojego autorskiego pomysłu:-)
Jako, że od pączków zostało mi kilka białek, ubiłam pianę, wzbogaciłam różnościami masę makową i upiekłam ją na kakaowych herbatnikach. Na to wyłożyłam masę bounty, a później grubą warstwę czekolady i wyszedł nieziemski smak.
Serdeczności dołączam...