Był sobie świerk...poemat o srebrnym świerku.

Rude wiewiórki zwinnie
przemykając wśród srebrnych igieł
myślały, że jest tu od zawsze
turkawki z lubością zapadały się
w czeluściach bezpiecznych przestrzeni
na jego gałęziach płatkami kryształowymi
osiadał miękki śnieg wystawiając serca ku niebu
świerk witał słońce o poranku
i rozmawiał nocą z księżycem i gwiazdami
chronił przed wiatrem i deszczem
otulał spragnionych cienia południową porą
myśleliśmy, że będzie na zawsze
...
padł pod naporem wichury
tak jak jego bliscy padali pod ciężarem życia...

Ale zacznijmy od początku. Był rok 1986. Miałam 25 lat, mój Mąż niewiele więcej, a po podwórku biegał nasz maleńki Synek. Młodszego nie było jeszcze na świecie, a moi Rodzice byli całkiem młodzi. Nawet Babcia nic sobie nie robiła ze swoich 84 lat.
Młoda rodzinka zapragnęła urządzić obejście domu według swojego pomysłu, a częścią owego planu stało się zasadzenie wzdłuż ogrodzenia trzech srebrnych świerków i kilku innych iglaków, które miały chronić mieszkańców domostwa przed tumanami kurzu unoszącego się z piaszczystej, wiejskiej drogi, bo o asfaltowej taka mała, biedna wioska nawet marzyć nie mogła.
Drzewa rosły, razem z nimi rośli nasi dwaj Synowie, wiewiórki i różnego rodzaju ptactwo zasiedlało gałęzie drzew gęsto pokrytych srebrnymi igłami i pięknymi szyszkami.
Ten, o którym mowa, stał nad oczkiem wodnym, dawał cień, stwarzał namiastkę prywatności, szumiał o każdej porze roku, jakby chciał dawać wyraz zrozumienia naszych radości i smutków.
Z czasem stał się członkiem rodziny, patrzył jak nasi Synowie tworzą nowe rodziny, żegnał domowników odchodzących na wieczny spoczynek, witał nowo narodzone dzieci, patrzył na nasze sukcesy i porażki- jak to w życiu bywa.
Tak robił przez 33 lata...do ubiegłej nocy.

Długo opierał się wichrom, zawodził, bronił się, aż w końcu poległ, zabrakło mu sił, a może stwierdził, że wykonał swój życiowy plan. Cały dzień trwało usuwanie przeszkody, choć trzeba przyznać, że zachował się z klasą i nie wyrządził wielu szkód, mimo że nie wyglądało to zbyt dobrze.

Przyroda rządzi się swoimi prawami i od czasu do czasu przypomina ludziom, że wobec jej ustaleń pozostają bezsilni.

Po tych zniszczeniach, ukazały się światu pierwsze, nieśmiałe kwiaty przypominając mi bym Was zaprosiła do kolejnych wspomnień z przedwiośnia, które niebawem na tym blogu się ukażą.

Będę szukać " cyganek", wszak to one wpisywały się w przedwiośnia mojego dzieciństwa.

A tymczasem znalazłam fiołki i stokrotki.

I baziowe drzewka.

Wraz z kaprysami pogody, pokaprysił w datach mój grudnik i kwitnie obficie w marcu, spoglądając na piękną karteczkę, którą otrzymałam od kochającej przedwiośnie Ismeny http://szimena.blogspot.com/
Ismenie dziękuję za tę różę i piękne na jej blogu teksty z przedwiośnia.

A Agnieszce http://mojepodrozeliterackie.blogspot.com/ 
bardzo dziękuję za ciekawą książkę o ulubionym z lat młodości Wieszczu, którego wersów sławiących piękno przyrody, chętnie się wówczas uczyłam na pamięć.

 Do następnego zaczytania o przedwiośniu zapraszam...