Z dniem św. Kazimierza mam same dobre odczucia.

Dzień świętego Kazimierza resztki zimy uśmierza. 

Jeżeli na świętego Kazimierza pogoda, to na ziemniaki woda (na wykopki). 
Na świętego Kazimierza pełno już młodego zwierza. 
Na świętego Kazimierza wyjdzie skowronek spod pierza. 
W dzień świętego Kazimierza zima do morza zmierza. 
Jak w Kazimierza pochmurno, o jarzynę nietrudno”

Na św. Kazimierza, przed 33 laty rozpoczęłam pracę zawodową, mam męża Kazimierza, moja chrzestna nosiła to imię i w księgach parafialnych też mi je zapisano jako drugie imię.
I wszystkie te skojarzenia są dobre, są źródłem moich radości...
Ale miało być o szkole, wróćmy do tematu...

Dziś będzie obrazek sprzed 50 lat. Byłam wówczas uczennicą pierwszej klasy szkoły podstawowej, nauka szła mi łatwo, szybko zapamiętywałam nawet dużą porcję wiadomości, ale niestety pewnego dnia nie pamiętałam, że nasza Pani poleciła nam nauczyć się na pamięć wiersza " Murzynek Bambo".
W tamtych czasach nikt się w tym wierszyku nie dopatrywał niewłaściwego nazewnictwa, wierszyk był pogodny, a Bambo jawił się nam jako nasz egzotyczny kolega, który ma podobne do naszych,  kłopoty.
Mimo całej sympatii do niego, zapomniałam o wierszyku. Ogarnął mnie wstyd, ponieważ byłam bardzo pilna i nie wyobrażałam sobie, że pośród samych piątek może pojawić się dwójka. Musiałam szybko coś wykombinować. I wymyśliłam, że boli mnie brzuch, co zgłosiłam do mojej Pani, a ta wysłała mnie do domu. Do domu szłam przez pola, ścieżkami, sama. Dziś gdyby nauczyciel wypuścił nawet piętnastolatka, a co dopiero siedmiolatka, z jakąkolwiek dolegliwością, bez udzielenia pomocy, powiadomienia rodziców, zabezpieczenia opieki etc. miałby poważne kłopoty.
Ale kiedyś był inny świat, uczył dzieci samodzielności, choć czasami błąkające się w polach bezpańskie psy powodowały niezły strach. Gdy tylko minęłam pierwszy mostek na głębokim rowie " brzuch przestał mnie boleć", poczułam zapach pól, usłyszałam śpiew ptaków i wróciłam do domu z mocnym postanowieniem natychmiastowego nauczenia się wierszyka na pamięć.
Niestety, moje koleżanki, zanim ja przekroczyłam ów pierwszy mostek " doniosły" mojej Pani o moim " przekręcie" i na następny dzień musiałam się tłumaczyć zebrawszy burę. Oczywiście, że Pani odpytała mnie wiersza, ale umiałam go " śpiewająco".
Z tej lekcji jako siedmiolatka wyniosłam ostrożność, by nie ufać zbytnio ludziom, bo zawsze znajdzie się jakiś donosiciel lub inny złośliwiec. I tę lekcję też, by niepotrzebnie nie ryzykować, więc nauczyłam się wierszyka bezzwłocznie.
A jako późniejsza nauczycielka wiedziałam, że każdy uczeń ma prawo do słabszego dnia i nie trzeba natychmiast reagować z wysokim wymiarem kary. Walczyłam tez z donosicielstwem i zrzucaniem winy na innych, bo są ludzie tak młodzi, jak i starzy, którzy mają w tym zakresie " liczne sukcesy".

To najdawniejsze zdjęcie ze szkoły, niestety z pierwszej klasy nie mam.
Do małej wioski, wówczas fotograf rzadko przyjeżdżał, a zdjęcia robiło się tylko podczas bardzo ważnych wydarzeń.
Autora pierwszej poprawnej odpowiedzi na pytanie: która to Basia? czeka drobna nagroda:-)

Nie zachowały się też moje pierwsze wiersze, pisane właśnie w tym czasie.
Dlatego w zastępstwie coś sprzed dwudziestu lat...

 Czekam
Czekam
na milion gwiazd
wschodzących
nad uśmiechem dziecka
dotykam
rozwianych włosów
zbieram myśli
niespokojne
chciałabym
widzieć sercem
może twa dobroć
zasłoni oczy.

33 lata pracy w szkole, podobnie jak szkolne dzieciństwo, obfitują w tyle wspomnień, że mogłabym pisać w nieskończoność.
Wszystkiego dobrego na nadchodzące dni Wam życzę:-)