" Cieszy się starzec, jak przeżyje marzec".

Ludowe przysłowia biorą swój początek w mądrości prostego ludu. Wynikały one z obserwacji codziennego życia, cyklu powtarzania i pewnych prawidłowości. Kiedy nie znano dzisiejszych cudów nauki i techniki, człowiek był zmuszony radzić sobie inaczej, więc wykorzystywał mądrość przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Nie bez przyczyny bano się marca. Nagłe przesilenie, skoki ciśnienia, zmiany temperatury nie wpływały dobrze na organizm rozleniwiony krótkim dniem i brakiem ciężkiej pracy w polu. Wiadomo, że wszelkim niedogodnościom podlegają w pierwszym rzędzie ludzie chorzy, słabi, starcy. Dziś nie potrzeba nawet być starcem, by w takich dniach " poszalało" serce, "pękała" głowa, a depresja i niechęć " wskakiwały" nawet przez szczelnie zamknięte okna. Jednym z dobrych, skutecznych i darmowych lekarstw jest spacer o przedwiośniu i " zajęcie" umysłu pięknem zamkniętym nawet w pozornej brzydocie.

A my  w szkole przygotowujemy kolejny spektakl wielkopostny. Gramy go zawsze w czwartek poprzedzający Wielki Czwartek.
W tym roku na szkolnej scenie zmagać się będą " dwie Marie", ta współczesna nam i ta współczesna Chrystusowi.
Na tę okoliczność napisałam dwa wiersze, którymi pragnę się z Wami podzielić w ten refleksyjny czas.

Natrętne pytania

Usiądę wygodnie w fotelu
z nadzieją na kolejny serial
ktoś puka do drzwi
nieważne kto
pewnie kolejny zasmucony natręt
cóż mi po jego szarym życiu
gdy na ekranie świat błyszczy barwami
jak dobrze, że zamknęłam drzwi na zamek
szare i brzydkie nie ma dostępu
ani do zamkniętych drzwi
ani do serca
przeciągam się wygodnie w królestwie iluzji
tylko skąd ten niepokój
dlaczego wciąż słyszę natrętne pukanie
czyżby serce wymykało się spod kontroli
kiełkuje ziarno niepewności
może czas na przemianę?
strząsam uporczywe myśli…

Radość odnaleziona

Długo szukałam
brnęłam przez labirynt słów i spraw
chowałam okruchy serca w mroczne zakamarki
spokojnie przeżuwając życie
smakowałam pustą część jego bytu
pilnowałam spokoju wcale nie- świętego
i gdy mój świat runął znienacka
cicho wzeszło słońce
nad polami przeznaczonymi pod zasiew
powoli chwytałam nadzieję
choć zdawała się być kroplą rosy
wiara przychodziła cichutko o poranku
razem z ludźmi, którzy uwierzyli przede mną
odpłynęły uporczywe myśli
i serce oszalałe ze szczęścia
wyfrunęło zza zamkniętych drzwi.

Niebawem zmienię dekorację mojej ramy z życzeniami. Nadejdą świąteczne życzenia, a te urodzinowe pójdą do domowego archiwum. Do prostej drewnianej ramy przymocowałam dwa sznurki, do których łatwo przyczepić piękne kartki, jakie od Was dostaję.
Niech i moi Goście zobaczą te śliczne wytwory Waszych zdolnych rąk.

Ponad ramką mój dawny obraz, który przewędrował już trochę miejsc, a wciąż darzę go sympatią.

Teraz chcę Wam opowiedzieć o niezwykle miłym zdarzeniu.
Gdzieś w zasobach internetu odnalazła mnie Magdalena. Kiedyś, zupełnie przypadkiem natrafiła na moje tomiki i jakoś te wiersze wpadły jej w serce. Nawiązawszy kontakt ( mieszka poza granicami kraju), wysłałam swój ostatni wybór wierszy do Magdaleny, a Ona nie czekając aż dotrze do niej, za pomocą poczty kwiatowej obdarowała mnie tymi pięknymi kwiatami. Byłam zaskoczona, że ktoś, kogo zupełnie nie znam, takim pięknym gestem podziękował mi za moją twórczość. To są właśnie te piękne chwile dla których warto tworzyć. Bardzo Ci Madziu dziękuję...


Korzystając z czasu braku prac ogrodowych( jeszcze ziemia zamarznięta)  nadal czytam, tym razem proponuję Wam świetną książkę.
" Dziedzictwo" Katheriny Weeb to trzymająca w napięciu historia rodzinnych sekretów mających swój początek w Ameryce w pierwszych latach XX w.
Po śmierci babki, dwie siostry: Erica i Beth przybywają do rezydencji, gdzie spędziły dzieciństwo, z którym wiąże się wiele trudnych wspomnień. Erica próbuje rozwikłać rodzinną zagadkę i stawić czoła aktom zdrady, jakie kiedyś miały miejsce w tej rodzinie.
Książka trzyma w napięciu i pokazuje jak bardzo skomplikowane bywają natury ludzkie.


Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za wszystkie poprzednie odwiedziny i komentarze.