Opowiastki ze wsi wzięte.

Żniwa dobiegają końca.

Na ścierniskach zaczyna pomieszkiwać melancholia...
Tak mija lato, choć przed nami jeszcze sierpień, ale zebrane z pól zboża maja swoistą wymowę.
Nie mam żniw, mam wakacje, a nie mam nic wolnego czasu.
Tak bywa, ale cieszę się każdym dniem i wykradam piękne chwile, zapisuję na dysku serca i dziękuję nieustannie za każdy dzień, bo nic tu na ziemi nie trwa wiecznie- lato też.

W ubiegłą niedzielę byliśmy świadkami " jaskółczych chrzcin".
Tak mi się skojarzyło zachowanie tych wesołych ptaszków, które właśnie niedzielnego ranka wyprowadzały swoje młode poza miejsce zamieszkania.

Rodzice czwórki maluchów, zaprosili na tę chwilę mnóstwo " ciotek i wujków" ze wsi.
Całe jaskółcze stado krążyło nieustannie wokół drzwi do budynku gospodarczego z głośnym szczebiotem. Domyśliliśmy się, że obecność tylu jaskółek ( nigdy przedtem ani potem obce jaskółki nie przyleciały w to miejsce) ma na celu:
odstraszyć ewentualnych drapieżników i zachęcić dzieciaki do pierwszych lotów.
Ruch był niesamowity, nie robiłam zdjęć, bo nie chciałam przeszkadzać w tym wspaniałym rytualnym wręcz, tańcu.
Najpierw wyfrunęły dwie młode jaskółeczki, potem trzecia, a na czwartą, najsłabszą długo trzeba było czekać, ale ptaki były niestrudzone i cierpliwe.
Po kilku dniach próbnych lotów nasze maleństwa zasiadały już z innymi starszakami na drutach elektrycznych.

A na noc przylatują zgodnie do naszego budynku, rodzice śpią oddzielnie- na dużych gwoździach wbitych w stragarz, a dzieci na drążku, w czwóreczkę, skrzydło w skrzydło przytulone do siebie cieszą się swoją obecnością.
Wieczorem zamykam drzwi, by żaden drapieżnik nie miał dostępu, a wczesnym rankiem otwieram, one zaś nie bacząc na mnie wyfruwają z wielką radością.

Takie to opowieści snuję podczas lipcowych dni, a w nielicznych wolnych chwilach maluję wiejską rzeczywistość.

Przyroda też maluje- samo piękno...

 Lubię podpatrywać jej rytm i z Wami się nim dzielę.

 Pięknych, szczęśliwych letnich dni Wam życzę i dziękuję, że chcecie tu zaglądać:-)