Był kolegą mojego Taty, prawie rówieśnikiem i kawalerem, więc całkiem poważnie, w umyśle czterolatki rozważałam jego kandydaturę na męża:-) Józek był bardzo sympatyczny, wesoły, miał " Warszawę"- jedyną w okolicy, nic więc dziwnego, że podbił serce małej Basi.
Po latach ożenił się z inną Basią, w odpowiednim dla siebie wieku.
Zmarł wiele lat temu pozostawiając sad, las i stary dom, i wspomnienia.
W dobrych wspomnieniach ludzie pozostają na długo. Sad, niegdyś pełen dorodnych jabłoni, zarósł dzikimi śliwami. Otaczają one stare, zniszczone czasem, jabłonie. Myślę, że ten sad ma około 60 lat. Pozostawiony naturze, kwitnie każdego roku tak mocno, jakby chciał wykorzystać swoje " pięć minut". I to są te dni, kiedy moje kroki kieruję w jego białe czeluści kolejny raz zachwycając się pięknem dzikiej przyrody i z sympatią wspominając Józka- przyjaciela mojego Taty.
wygrzewa wiekowe konary kłaniające się trawom
obsypane bielą i świeżością śliwy- panny młode
otulają połamane jabłonie pieszczotą wiosennego popołudnia
ciszę doskonałą mąci muzyka owadów łapczywie pijących nektar życia
wchodzę w sam środek tajemnicy
stąpam cichutko i ostrożnie by nie zbudzić drzew staruszków
śpiących w miłosnych objęciach przedwiośnia
wdycham upojny zapach kwiecia
by się nim napełnić jak szczęściem
które bawi się ze mną w chowanego
więc go odnajduję za kolejnym splątanym dziką różą konarem
czmycha młoda sarenka
która nie chce uwierzyć w moje przyjazne zamiary
i wybiera gęstwinę białego kobierca
stary las odurza mnie swoim pięknem
rozmawiam z nim i z ciszą
moim sercem rozkochanym w urodzie starych drzew.
och wiosno ...urzekająca
OdpowiedzUsuńI znów moja Duszyczko uderzyłyśmy obie prawie równocześnie w sentymentalne tony. Ty o sadzie, ja o lesie. Któż lepiej zrozumie Wodniczkę, niż druga taka szalona :-)
OdpowiedzUsuńMam ogromne zaległości blogowe- cóż- obowiązków więcej niż dużo:-)
UsuńSześć lat temu widziałam sad niczym u Czechowa u ciotecznej siostry mojej mamy. Było to ich rodowe siedlisku w Nowej Wsi (kieleckie). Niestety zmarła dwa lata temu.
OdpowiedzUsuńNajbardziej lubię kwitnące jabłonie, śliwy są zaraz po tarninach (to też ich odmiana). Mama powiedziała mi dwa dni temu, że kwitnące śliwy przywołują chłód, no i nastąpił.
Piękne są Twoje młode panny, a szczególnie na dziewiątym zdjęciu od końca.
Największy ziąb jest w czasie kwitnienia tarniny, mamy jej pełno w okolicy, więc obserwuję od lat to niezmienne zjawisko. Na jednym ze zdjęć są już jej duże pąki!
UsuńNa pierwszym i na trzecim.
UsuńMoja radość nie ma granic znowu wiosna, uwielbiam ten czas, wszystko się budzi do życia i ja także. Czuję wtedy taki nie potrafię opisać błogi stan, natchnienie i chęć przeniesienia gór. Pozdrawiam Basieńko i przepraszam że ostatnio nie umiem się ogarnąć i nadążam za Waszymi wpisami nawet w zeszłym tygodniu nie przyjęłam was na kawusi ale mam nadzieję że zostanę usprawiedliwiona i zrzucę winę na ta wiosnę która przyszła. Pozdrawiam i całuski posyłam.
OdpowiedzUsuńZosiu, już usprawiedliwiłam Twoją nieobecność:-)
UsuńJa też nie nadążam:-)
wspaniałe zdjęcia Basiu:))
OdpowiedzUsuńCudowne zdjęcia, szczególnie 9 - jak z bajki, pozdrawiam ciepło!
OdpowiedzUsuńBasiu, wpadam do Ciebie, piszę komentarz, kończę i coś go zżera. Skandal, bo to już któryś raz, ale ja się nie poddam i dziesiąty raz też mogę pochwalić Twoją wiosnę: w duszy i na fotografii. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńPiękny spacer po Józkowym sadzie : )
OdpowiedzUsuńUwielbiam kwitnące sady!!! Niestety u mnie jeszcze nic nie kwitnie.
OdpowiedzUsuńszkoda że u mnie nic nie kwitnie ,za mała działka na owocowe piekności
OdpowiedzUsuńSad ma tradycję pan Józek musial wlozyc dużo serca w pracach w sadzie że kwitnie i na pewno owocuje sentyment pozostał i cudowne wspomnienia wiersz jak zawsze cudowny pozdrawiam serdecznie
OdpowiedzUsuńPiękne są stare sady ogrody mają swój koloryt,ale szkoda ,że tak szybko znikają:)))
OdpowiedzUsuńPozdrawiam słonecznie:)))
Jak zawsze u Ciebie piękno połączone ze wzruszeniem. Tytuł tak poetycki...
OdpowiedzUsuńPiękny wiersz.
Uwielbiam tę budzącą się wiosnę obsypaną białym kwieciem. Cudownie jest u Ciebie. Pozdrawiam wiosennie
OdpowiedzUsuńU nas, na górze jeszcze sad nie kwitnie, ale pączki już bardzo nabrzmiałe.A Tymczasem na dole w wiosce juz pełno kwiecia - oto co robi róznica wysokości i klimatu.Piekne są stare sady. Te opuszczone, tajemnicze, skromnie w trawach ukryte. Mam taki niedaleko. Kiedyś był tam też dom, ale nie ma już po nim sladu. Została tylko stara studnia i rozwalająca sie piwnica.Jednak sad nadal kwitnie, jak dawniej, jakby myslał o dawnych mieszkańcach, jakby przchowywał ich pamięc w sobie.
OdpowiedzUsuńCiepłe pozdrowienia zasyłam Ci, Basiu!:-)
I ja bardzo lubię sady... o każdej porze, nawet zimą są piękne, kiedy tak stoją w szeregach, szpalerach. Tak, o każdej porze :))) Przepiękny wiersz... przepiękny :)
OdpowiedzUsuńTak pięknie napisałaś, że i ja pokochałam stare drzewa:-D
OdpowiedzUsuńPrawdziwy tajemniczy ogród. Cudowne kwitnące drzewa i pewnie murawa pełna stokrotek,a później mniszków. Chętnie bym posiedziała z Tobą w tym cudnym, wiosennym sadzie. Czy przyleciały już słowiki? U nas na północy są ogromną rzadkością. A Józek patrzy tam z góry na małą Basię i raduje się, że jego sad daje jej tyle szczęścia i poetyckiego natchnienia.
OdpowiedzUsuńI ja kocham stare sady i ciesze co roku wiosną oczy bielą ich kwiecia, ale niestety nie umiem wyrazić tego tak pięknie jak Ty Basiu robisz to wierszem.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie i zapraszam znęw na swój blog ze zdjęciami, który wczoraj reaktywowałam.
Kolejny przepiękny post. Wiersz, który chwyta za serce i cudowne wiosenne zdjęcia.
OdpowiedzUsuńBasiu, niesamowite. Czyżby między nami działała telepatia?
Dzisiaj odwiedziliśmy stary sad mojego Dziadka. Jest zarośnięty ponieważ brakuje nam czasu aby zadbać o niego. Powinniśmy go sprzedać ale nie mogę się z nim rozstać. I podobnie jak w sadzie Józkowym i tutaj dominują ałycze. Dzisiaj były obsypane kwiatami. Gdy nie będzie przymrozków kolejny raz będzie mnóstwo mirabelek, których nie przerobimy. Ten stary sad wielokrotnie gościł na moim blogu.
Pozdrawiam serdecznie:)
Odpoczęłam dzisiaj u Ciebie - dziękuję :) Było mi trzeba takiej pięknej, cichej chwili.
OdpowiedzUsuńPrawda Basiu Droga, w starych sadach nawet wiatr inaczej pachnie, tajemnicą Stworzenia. uwielbiam te pierwsze podmuchy i dźwięki prześlizgującego się wiatru pomiędzy zmurszałymi pniami jeszcze nie do końca martwych drzew. W tym szeleście cichy szept Boga... Obraz jak z przypowieści o nieurodzajnym drzewie... Kochana, zdjęcia ukazują prawdziwy ogród, w którym to natura ma najwięcej do powiedzenia- piękne zdjęcia ogrodu poczyniłaś Basiu. Pozdrawiam cieplutko i niezwykle serdecznie :)))
OdpowiedzUsuńPoruszające...
OdpowiedzUsuńU mnie jeszcze drzewa nie kwitną. Jeszcze troszkę muszę poczekać...
Niech ten " mój" sad będzie dla Was oddechem w codzienności...
OdpowiedzUsuńTo prawda,że maja w sobie cos zaczarowanego, często mijam takie i podziwiam na spacerach:)
OdpowiedzUsuńja też lubię stare sady, domy, ogrody.... w nich siedzi dusza dawnych właścicieli i mieszkańców. kiedy po nich wędruję, myślę o ludziach, którzy zostawili w tych miejscach cząstkę siebie. zastanawiam się jakie mieli życie i czy tak bardzo się nim przejmowali, jak ja swoim :)
OdpowiedzUsuńpiękne zdjęcia :)
Piękny tytuł, który cudownie pasuje do całego wpisu. Zdjęcia niesamowite. Ja uwielbiam wiosnę właśnie za kwitnące drzewa, wtedy świat staje się piękniejszy, a może nawet trochę lepszy.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam ciepło :)
Wiosną rozkwita wszelka nadzieja.
OdpowiedzUsuńach ,taki sad pewnie kryje wiele tajemnic ...
OdpowiedzUsuńpięknie jak zwykle Basiu ..pozwalasz odetchnąć i oddychać naturalnym pięknem które nieustannie zachwyca ...
ps.Basiu potrzebuję Twojej rady jeśli idzie o publikacje ale to napisze @ ...pozdrawiam :)
Jest jakaś ogromna siła w starych drzewach. Obserwuję taki stary, zaniedbany sad tuż obok naszej posesji. Zimą wygląda wręcz złowrogo ale wiosną drzewa obsypują się kwieciem tak obficie, że trudno wzrok od nich oderwać. Owocują równie obficie. To opuszczony ogród ale zapewne skrywa niejedną opowieść. Piękny post Basiu. Miłego weekendu!
OdpowiedzUsuńPiękny wpis, piękne słowa,wspaniałe zdjęcia. U Ciebie czas się zatrzymuje, wolniej się oddycha, a ciało przeszywają dreszcze. Cudowne uczucie! Dziękuję za te doznania! Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńPiękny wiersz Basiu.Ja wychowana w sadzie, też mam sentyment do kwitnących drzew owocowych. W starych sadach drzewa były słusznej wielkości. Ile ja się w dzieciństwie po takich nałaziłam.Owoce z każdego drzewa miały niepowtarzalny smak,a teraz drzewka karłowate,a w jabłkach lub gruszkach więcej chemii,niż witamin i smakiem się niewiele różnią,ale wyglądają pięknie.Pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńBasiu, jak dobrze było dziś poczytać o sadzie, o Józku, miłości zamkniętej w pąkach i sadzie...Kupiliśmy działkę na starej posesji, serce mi pękało, gdy czyściliśmy ją z krzaków, starych drzew...to było konieczne. Ale zostały dwie stare czereśnie, które tak pięknie kwitną...gdyby mogły mówić, pewnie opowiedziałyby piękne historie...Dobrej niedzieli Basiu:)
OdpowiedzUsuńAż sama chciałabym zamieszkać w pobliżu takiego sadu! Cóż za przecudne widoki, kiedy przyroda budzi się do życia. Coś cudownego, po prostu coś cudownego.
OdpowiedzUsuńCieszę, się, że tyle osób podziela miłość do starych drzew...
OdpowiedzUsuńDziękuję za pozdrowienia i życzenia.
Basiu u Ciebie zawsze jest pięknie ,tu znajduję coś dla oczu i dla duszy....
OdpowiedzUsuńRaduje się moje serce, gdy widzę wiosny tchnienie :)
Buziaki :)))
Jutro znów tam pójdę.
OdpowiedzUsuńJak ja dobrze pamiętam ten stary sad, który był u mnie na wsi... niestety, był już za stary.
OdpowiedzUsuńPiękne zdjęcia.
Piękny post :-)
OdpowiedzUsuńBasiu, w starych sadach jest jakaś magia i tajemnica minionego czasu...też je lubię :)
OdpowiedzUsuńpozdrawiam serdecznie.