Wspomnienia na przedwiośniu.

Przedwiośnie kojarzy mi się szczególnie z czasem dzieciństwa. Pisałam już o moich wspomnieniach wiele razy. Dziś wspomnienie nietypowe: o wyjątkowej znajomości pięcioletniej dziewczynki z młodziutkim księdzem. Były to wczesne lata sześćdziesiąte. Duszpasterska wizyta w okresie Bożego Narodzenia dla dziecka, którego świat zamykał się w obrębie małej wioski, była wydarzeniem bardzo ważnym. Miałam cztery lata, gdy wdałam się w "poważne dyskusje" z młodziutkim Księdzem Lucjanem. On miał wówczas dwadzieścia kilka lat i po tej rozmowie zyskał moją całkowitą sympatię. Przez kilka następnych lat, w letnie dni, gdy mama zabierała mnie do swojej pracy, korzystałam z możliwości odwiedzania księdza w jego skromnej wikarówce, w której fascynowały mnie: książki i czekoladki:-) Odwiedzałam więc ks. Lucjana do czasu aż został posłany do innej parafii. Nasz kontakt wtedy się urwał i nigdy więcej się nie zobaczyliśmy. Dopiero przed kilkoma dniami, porządkując rzeczy mojej Mamy, znalazłam schowany przez nią obrazek zabrany ze starego domu. Na odwrocie obrazka widnieje odręczna dedykacja dla mnie, napisana przez Księdza w dniu pożegnania w 1968 r. Ta śliczna Niepokalana stojąca w liliach wzbudzała zachwyt wszystkich, gdy spoglądała ze swojego miejsca w naszym starym domu, zawieszona na ścianie między oknami, nad stołem, a pod Nią moja Mama zawsze stawiała we flakonie świeże kwiaty. Minęło tyle lat od owego dnia ofiarowania mi tej cennej pamiątki przez niezwykle skromnego, pobożnego kapłana, którego już nie mogę odszukać. Spóźniłam się kilka lat, dowiedziałam się, że zmarł w 2011 r. kiedy to ja byłam całkowicie pochłonięta ciężką, długotrwałą chorobą mojej Mamy. Według naszej, ludzkiej ekonomii powinien jeszcze żyć, teraz mogłabym go odwiedzić, opowiedzieć o mojej wspaniałej rodzinie i powiedzieć jak wiele znaczył dla małego dziecka czas, który mu poświęcił. Ale tak nie będzie...za późno...więc skromnym wspomnieniem dziękuję Ci Księże Lucjanie za dobro, które przetrwało pół wieku i za śliczną jak zawsze, Niepokalaną.

Przedwiośnie
Zimno jeszcze
a ja otwieram okno wspomnień
pierwszy promyk słońca
kusi obietnicą życia
wyruszam w świat
na poszukiwanie wiosny
zakwitają bazie
zaczarowane gałęzie mojego dzieciństwa
pachnie ziemia
mój świat ograniczony
do maleńkiej wioski
budzi wspomnienia
rozgarniam liście
ufna że odnajdę pierwsze pąki kwiatów
w ich nieśmiałości
ukrywam własne lęki
choć to kolejne przedwiośnie
wiem
że nic nie będzie takie samo
nie ma dwóch
identycznych kwiatów …

A to moja Matka Boża namalowana na stuletniej desce.

Tymczasem w ogródku nieśmiało podnoszą głowy pierwsze kwiaty- przebiśniegi,

krokusy,

stokrotki,

sarenki starannie zamaskowane przed światem umykają w pośpiechu...

a forsycje chętnie zakwitają w wazonie.

Kwitną też wszelkie kwiaty w kolorowym Zalipiu, te malowane, ale też te z bibuły- wiosenne

 i te na pisankach zawieszonych na dużym pająku pod sufitem.

A z okazji Dnia Kobiet, zalipiański Dom Malarek zorganizował wspaniałe przyjęcie połączone z koncertem piosenek żydowskich. Panie malarki są równie wspaniałymi kucharkami, a wśród staropolskich, pysznych potraw znalazły się również wykonane przez nie owocowo- warzywne bukiety, które Wam prezentuję.

Do Zalipia warto pojechać, a póki co można zobaczyć krótki, filmowy, sentymentalny spacer po tej pięknej miejscowości https://www.youtube.com/watch?v=sNSkETtCt6k

Mam nadzieję, że po tym poście Wszyscy odnajdziecie przedwiośnie:-) czego Wam serdecznie życzę.